Veciños que participan en concursos , festas do Corpus , acto de ánimas…

ANO 1946 , VECIÑOS QUE PARTICIPARON EN CONCURSOS

PREMIOS OTORGADOS 

8º Don Jesus García Gómez de Cerponzones con 50 Pts.

VACAS DE RAZA GALLEGA QUE NO SE ENCUENTRAN EN LACTANCIA.

PREMIO DE 50 PTS. A LA VACA DE NOMBRE CHABALA ,DE DOÑA GENOVEVA GIRALDEZ DE CERPONZONES

NOVILLAS DE RAZA GALLEGA DE 6 MESES A 2 AÑOS

ESPECIAL – ESTRELLA , A DOÑA PILAR GRILLE ,  DE CERPONZONES CON UN PREMIO DE 200 PTS.

15 DE XUÑO DE 1903

Ayer se celebró con solemnidad en la parroquia de San Vicente de Cerponzones la función del Santísimo Corpus ,modificada por el solemne párroco Don Francisco Fernández de Prada….

La fiesta fue amenizada por una sección de la banda popular de Pontevedra…

24 de AGOSTO DE 1903

EL RECTORADO DE SANTIAGO CONFIRMÓ EN SUS CARGOS Y SUELDOS A LOS SEÑORES MAESTROS SIGUIENTES :

Don JOSÉ RICARDO ARRIBAS , de Cerponzones con un sueldo de 625 pesetas.

21 de NOVEMBRO DO 1903

Ayer se celebró en la Iglesia Parroquial de San Vicente de Cerponzones el acto de Ánimas…..

La funebre solemnidad ha terminado a las doce……

CRUCEIRO DE ÁNIMAS DA PONTE MALVAR (PONTE DE A RONS).

O CRUCEIRO DO “XARDIN”…

Vai camiño de 88 anos  anos que nunha publicación do ano 1933 denominada VIDA GALEGA, facíase referencia a un dos nosos cruceiros da parroquia, dicía así :

El crucero de piedra, de gran valor artístico, sito en Puente de Rons, de la parroquia de San Vicente de Cerponzones, había sido derruído por chocar contra el en un accidente fortuito de una camioneta. Los agricultores de aquella parroquia, que tienen veneración por dicho crucero, lo han reconstruido por suscripción popular.

(Vida Galega; 30/07/1933)

Foto 1…ano 1923

Foto 2…ano 1920 apx.


Cruceiro co retablo



Persisten ao redor dalgúns cruceiros, vellos costumes que en tempos antigos estiveron xeneralizadas en moitos exemplares. Nos cruceiros situados preto das pontes, por exemplo, facíanse bautismos prenatales; ao redor doutros se facían ritos de curación de feitizos, do raquitismo ou doutras doenzas. Tamén estiveron presentes nos enterros dos pequenos mortos sen bautizar, das reparticions das herdanzas familiares, do rezo de responsos de camiño ao cemiterio ou de ofrendas dos primeiros froitos do campo.

Un dos cruceiros que temos na nosa parroquia é o que está situado no lugar da Rons , o carón da Ponte Malvar,os que temos uns anos lembrámolo tamén que durante moitísimo tempo denominabámoslle ” O cruceiro do xardín “.

 

O fondo o Xardin donde estaba situado o Cruceiro

 

Este cruceiro é un aceno de identidade da paisaxe de Cerponzons , situado á beira da ponte Malvar (Ponte da Rons) , unha edificación do século XVIII , fai que o lugar sexa unha das xoias do noso patrimonio , neste enclave atópase agrupada unha zona que moitos desexamos que algún día recupérese totalmente. En tan poucos metros temos o Cruceiro , a Ponte Malvar , o Rio Rons , uns cuantos muíños e o tramo antigo da estrada N 550 que nos seus tempos era lugar de paso do Camiño Real.

Os cruceiros e probable que se construiran debido as ordes mendicantes, que  aínda que non existe documento algún que o probe, o que si e certo e que as ordes mendicantes contribuísen á expansión dos cruceiros galegos, xa que moitos deles forman parte dos Vía Crucis. Os cruceiros son levantados por devotos, normalmente un matrimonio ou alguén con poder ou diñeiro. Os nomes destes adoitan estar gravados nas bases.

 Castelao dicía que un cruceiro era ” un perdón do ceo ” , pois segundo o gran escritor galego os cruceiros eríxense para facerse perdoar algún pecado. Os cruceiros levantábanse en cruces de camiños ( como é o caso do que estamos a falar ) , tamén preto das ermidas , igrexas e cemiterios.

Tamén se di que os cruceiros protexen aos viaxeiros , e podo dar fe que este cruceiro debeu de ser un gran aliado entón para todos aqueles accidentes que sucedían día tras día nese lugar onde estaba situado.

Do mesmo xeito que nas monumentais cruces de Bretaña e Irlanda , coñecidas tamén como sermóns de pedra porque levan gravadas escenas bíblicas, que servían para educar cristianamente ao pobo, en Galicia sucedeu algo similar onde o pobo puido ver a través destas representacións a paixón do noso Señor, a expulsión do Paraíso e nalgúns casos, como as almas purgaban os seus pecados no Purgatorio. Tamén o amor representado pola Virxe e a dor do Crucificado, ademais de incluír outros santos, de devoción máis próxima, cos signos que expresaban a súa misión na Terra.

 


O eterno debate do cruceiro está en se estes naceron co románico ou son un dos resultados da influencia das ordes mendicantes; se a intención do cruceiro é espantar a presenza terrorífica da Santa Compaña na encrucillada ou de se é un acto devoto ou unha santificación de costumes pagáns.

 


 

Os antrópologos,  falan de cristianización de lugares de incerteza, con rituais e lendas asociados a esas construcións de pedra, que constan de tres partes: base, vara e cruz. Segundo algunhas tradicións, servían para bendicir os camiños; outras os vinculan a rituais de sanación para eliminar os males do corpo e/ou do espiritú. Segundo a tradición o os cruces de camiños do Camiño de Santiago, se sobre a base  arróxase unha pedra asegúrasche a posibilidade de volver.

 


Os meus recordos de nenez é que a situación do cruceiro era diferente á actual , polo que eu recordo era no centro do denominado xardín donde estaba situado o cruceiro , xardin que estaba composto de abetos , dos cales quedan aínda uns cuantos en liña coa situación actual do cruceiro.

 

O meu recordo do Xardin e o Cruceiro

 

 

De cando o cruceiro estaba situado no xardin estaba completo , co seu peto de ánimas:

Na tarde do día 9 de Marzo de 1995 achegouse pola parroquia o señor Estalisnao Fernández da Cigoña , investigador e escritor galego. Fixo un estudo pormenorizado do cruceiro e o seu peto de ánimas.

O primeiro que observou foi que debaixo do retablo había unha frase que dicía así :

Esta obra foi realizada por …e seguía con letra ilexible. Naquel ano podíase observar que varias figuras estaban rotas e algunhas das existentes estaban manchadas de alcatrán. En xaneiro de 1996 volve pasar polo lugar e comproba que faltaba a peza de pedra que contiña o retablo , seguramente fose roubado.

 

O Cruceiro nunha postal, donde o sitúan en Rande.

Naquelas datas lembro que o ministerio de Fomento comezou a realizar o novo trazado da N550 e consecuentemente o xardín que alí existía desaparece , o cruceiro é retirado e a brigada de obras trasládao á taberna de Juan ou dá Rons , quen o garda a bo recaudo. Alí gardanse todas as pezas ata que as volven a colocar no lugar que ocupa hoxe en día. Pero , que pasou co retablo que hoxe en día falta do Cruceiro ?

Son diversos os comentarios dos veciños . 

Foi daquela cando volveron a colocar e xa non se chegou a poñer ?

Ou de cando unha furgoneta bateu contra él ? 

Ou a de estar xa ali colocado o arrancaron do seu sitio ?

A composición era a que se detalla a continuación :

Cruceiro de fuste alto, que comeza cadrado e finaliza octogonal. Este fuste ten, por encima da hornacina, dous santos, e mostra un capitel sinxelo con catro cabezas de anxos, unha por cada lado. O Cristo crucificado mira cara abaixo e ten á súa esquerda un San Francisco de xeonllos co Santo Graal nas mans. Polo reverso, a Virxe de pé co Neno Jesús no colo e dous anxos sostendo a súa coroa. Presenta un retablo pola parte dianteira en forma de táboa, no que se ve a Cristo cravado na cruz, asistido por San Francisco e a Virxe á dereita. O Cristo carece de peito, cabeza e brazos e o San Francisco non ten cabeza. Nun nivel inferior existe unha fileira de catro fieis, un deles desaparecido.

 

Foto Fundación Barrie.

PETO DE ÁNIMAS 

Significado : O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega. Na perspectiva da funcionalidade máis material, os petos veñen ser unha prolongación dos cepillos limosneros das igrexas e da propia man aberta dos clérigos, disposta a recibir directamente diñeiro e especies a trueque de responsos, sufraxios, indulxencias e misas, nunha situación na que o Purgatorio foi unha das fontes máis importantes da economía parroquial

Peto de animas desaparecido.

NOVOS DATOS :

Encontramos tamén un artigo realizado por Jose Raúl Seoane Prieto é Manuel Mariño Currás sobre os Cruceiros Gallegos, entre eles aparece o Cruceiro e Peto de ánimas, di así:

A altura do quilómetro 115 da estrada que une Coruña e Tui, moi preto xa de Pontevedra, atopamos un moi ben presentado “lugar de descanso” on de hai un típico exemplar de cruceiro de escola ou estilo pontevedrés, quizáis un dos máis completos e representativos.

San Francisco de Asís, a quen vemos recollendo o sangue redentor nun cáliz e abrazado á figura de Cristo, era italiano e tiña nunha relixiosidade ou forma de ser cristián perfecta e por desgracia moi diferente da “oficial” daquelas xa afastadas épocas do S. XIII, e aínda máis das actuáis. Foi o ” probiño de Asís ” cos seus seguidores o que iniciou en Galicia o interese por levantar cruceiros, interpretando o espírito galego e a súa idiosincrasia á perfección. Os cruceiros galegos nunca se refieren ó inferno nin ó castigo eterno agás o de Hío, pouco tradicional e case moderno; a referencia é á Redención mediante o sangue que se recolle en copa e o Purgatorio, o de vemos claramente representados clérigos e bispos mais, iso si, sendo axudados ou salvados por un San Francisco ou pola Virxe. Nos cruceiros bretóns o sangue, moi abundante e manando de varios puntos, non se recolle senón que cae ó chan e esa é unha diferencia conceptual entre ambas terras e cruces.

Cruceiro e peto de ánimas

 

Outro detalle que vemos neste exemplar é unha placa de apreciable tamaño e referida as “almiñas do Purgatorio”. Pode dicirse que se trata de un peto de ánimas e cruceiro ó mesmo tempo, inda que con máis do segundo que do primeiro; mais este asunto deixámolo para máis adiante. Agora digamos que se levanta sobre unha plataforma triple e un pedestal cúbico. A esta altura e debaixo do Cristo vai pegada a citada placa, nela apréciase inda que con dificultade un San Francisco axudando a catro ánimas do purgatorio. O fuste é de sección octogonal con dúas figuras esculpidas na mesma pedra. O capitel ten formas tradicionais da chamada “orde composta” e cabezas de anxos nas catro caras.

A cruz, unha das partes mellor talladas do conxunto, é de paus cilíndricos e presenta un Cristo pendurado das mans e un San Francisco, con traxe talar é de xeonllos, que achega un cáliz ó costado do Redentor.

Na outra cara hai unha Virxe á que acaban de coroar dous anxos é que está apoiada nunha peaña adornada na parte inferior coas cabezas doutros tres anxos. Debido a esta profusión de personaxes, a imaxe mariana resulta claramente inferior á do Cristo. Ó valor e interese que esta obra posúe, hai que engadir a súa situación privilexiada para ser ben localizada e contemplada. 


CERPONZONS ESPAZO LIBRE DE VIOLENCIA DE XÉNERO 

ANO 2020

25 N DÍA INTERNACIONAL CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO.

Bos días , dende a Asociación de Veciños O Chedeiro Cerponzóns.

Fai catro anos que fixemos o primeiro acto contra a violencia de xénero na Parroquia, o lugar escollido fora o adro da Igrexa, cada ano fomos manifestando a nosa repulsa de un forma ou de outra, contando co apoio da Asc. Cultural é os equipos do Cerponzóns C.F.

A violencia de xénero é unha violencia que se dirixe contra a muller polo feito de selo, ao ser considerada polos seus agresores como persoas carentes dos dereitos de liberdade, respecto e capacidade de decisión.
É unha forma de terrorismo ao que a cidadanía debe responder e non permanecer impasible. É unha terrible lacra social á que todos e todas temos que facer fronte.


Xa abonda de minutos de silencio.

#asociaciondeveciñosochedeiro 

#ochedeirocerponzóns 

#cerponzóns

CENTRO SOCIAL

ANO 2019

DOMINGO 27 de Novembro do 2016


Bos días , dende a Asociación de Veciños O Chedeiro Cerponzóns queremos agradecer a todolos veciños e veciñas por apoiar este acto que acabamos de celebrar hoxe no atrio da Igrexa de San Vicente de Cerponzons.

Este foi o comunicado que pronuncióu por parte do secretario da asociación : Bos días veciños e veciñas , desde a Asociación de Veciños O CHEDEIRO de Cerponzons querémonos sumar á campaña coa que o concello de Pontevedra está a levar a cabo con motivo do Día Internacional contra a Violencia Machista que se celebrou o pasado día 25 de Novembro.

A violencia de xénero é unha violencia que se dirixe contra a muller polo feito de selo, ao ser considerada polos seus agresores como persoas carentes dos dereitos de liberdade, respecto e capacidade de decisión. É unha forma de terrorismo ao que a cidadanía debe responder e non permanecer impasible. É unha terrible lacra social á que todos e todas temos que facer fronte.

REFLEXIONEMOS

Foron 129.123 denuncias que se presentaron este ano en España por violencia de xénero, 2.245 delas en Pontevedra. Unha media de catro chamadas diarias que desde esta provincia realízanse ao teléfono 016 de atención ás vítimas  Ou as 310 mulleres pontevedresas que contan con protección policial. Con 40 asasinatos os que levamos este ano. Nos últimos trece anos deronse unha media de cinco asasinatos o mes.

Grazas a todos e todas por acompañarnos.
E para terminar este acto , imos gardar un minuto de silencio por todas as víctimas.

1997 Ano convulso na parroquia de Cerponzons

EL ÁLBUM DO DIARIO DE PONTEVEDRA ( domingo 27 de Novembro do 2016 )

SAN VICENTE DE CERPONZONS > A finais dos 90 a parroquia pontevedresa viviu un ano convulso polas protestas para esixir o peche do vertedoiro O Rapadiño .

Tamén hubo concentraciones polas obras de mellora na N-550 promovidas polo Ministerio de Fomento .

A Asociación de Veciños reunianse co alcalde de entonces , Juan Luis Pedrosa.

E así con todas estas protestas dos veciños , defendendo os seus dereitos ,  aínda que tamén houbo tempo para a diversión .

Contacontos de PavisPavós 

Decembro do 1966 , constitución da mesa electoral

Era o 11 de Decembro do ano 1966, no DIARIO DE PONTEVEDRA aparecía a relación de colexios e a composición das mesas electorais para o referéndum do día 14.

A Xunta Municipal celebrara unha sesión para designar presidente, adxuntos e suplentes das mesas, na nosa parroquia foron os seguintes veciños :

Presidente da mesa : Don Gumersindo Casas Argibay 

Suplente : Don Manuel Albite Torres

Adjunto 1º : Faustino Souto Calvo

Adjunto 2º: Vicente Chan Castro

Suplente 1º : Santiago Álvarez Sánchez 

Suplente 2º : Lorenzo García Raposo


1- ARTE-GOGUE

GOGUE

Gogue é o noso caricaturista máis internacional. 

 Inscribírono no Rexistro como José Ángel Rodríguez López, pero desde que publicou a súa primeira viñeta todo o mundo chámalle, Gogue.

Eu todas as mañás ao ler o Faro de Vigo , o primeiro que fago é ir á páxina onde aparece a viñeta de Gogue.E con él, e os seus personaxes fai que empece o día cun sorriso.

Que alguén do talento de Gogue preocúpese pola nosa causa é de agradecer .

Como normalmente facemos con todas aquelas persoas que establecemos comunicación por diferentes medios e comentámoslles o que a través da asociación estamos a levar a cabo fixemos o mesmo con Gogue.

Con el tivemos a oportunidade de enviarnos o seu apoio hai uns meses á nosa páxina https://www.facebook.com/pontemalvarcaminoreal/ , agora cando lle pedimos a súa achega de facer unha das súas creacións para a nosa sección de arte non o dubidou un momento :

AS PRIMEIRAS VIÑETAS DE GOGUE PARA CONNOSCO FOI O DE APOIARNOS NAS NOSAS DEMANDAS :

TAMÉN FIXONOS A CARICATURA DE FLOREANO CELEBRANDO OS MIL ANOS :

VIÑETA PUBLICADA NO XORNAL FARO DE VIGO 1/04/2019 :

VIÑETA PUBLICADA NO XORNAL FARO DE VIGO 1/04/2020 :



VIÑETA PUBLICADA NO XORNAL FARO DE VIGO 25/07/2020 :

UNHA NOVA VIÑETA EN RELACIÓN O “NASIMIENTO”:

VIÑETA QUE DEDICOUME O 19/01/2021, ADEMÁIS FIXOA CO MEU ALCUME :

O 3/08/2021 GOGUE no Faro de Vigo endulza o día é dedícame a viñeta :

O 23/12/2021 GOGUE no Faro de Vigo, xa podemos ir a La Luna :

Desde a Asc de Veciños O Chedeiro Cerponzóns transmitiron o agradecemento a José Ángel Rodríguez López, (GOGUE) pola dedicatoria aos Campaneiros de Cerponzóns e que saiu publicada o 14 e 15 de Decembro do 2022 no Faro de Vigo.

GOGUE tamén dedicou unha das súas viñetas a Adrián e Patricia.

Tamén conmigo tivo éste detalle :


 

Colaborador diario de Faro de Vigo desde 1989, é o autor dos personaxes Floreano, Monchiña, Epifanio, Cachiña, Don Ramón O Cura e Fly. 

Colaboracións:

Black Agenda Report (Los Angeles)

Ghetto Fabulous (Los Angeles)

Fantasy Sports (New York)

MovieMaker Magazine (Los Angeles)

EastSunMagazine Renton-Washington

El Tiempo Latino del Washington Post.

A imaxe de Floreano será protagonista dun selo con motivo do Ano Santo 2021


Ten publicados varios libros, e acadado premios e mencións internacionais.

GRAZAS MAESTRO !

2- DÚO MAREMA

UNHA PARELLA DO MUNDO DA CANCIÓN POR TODOS COÑOCIDA

 

 

 

 

 

Manuel Cores Maquieira e Merchy Blanco Argibay son os compoñentes do famoso Dúo Marema.

 

 

 

 

 

 

O Dúo Marema está composto por Manu , teclista cantante e por unha voz feminina , Merchy .Son numerosas as actuacións ao longo do ano , practicamente percorren toda Galicia .

 


 

 

 

 

 

Os seus anos de experiencia como dúo musical e a súa calidade é de todos coñecida , cun amplo repertorio que encaixa perfectamente en calquera celebración .

 

 

 

 

 

Os seus temas baséanse en cancións de sempre e no máis actual do panorama musical de hoxe en día.

 

ACTUACIÓN NA FESTA DO CORPUS EN CERPONZONS 2017



ACTUACCION O 21 DE MAIO NA COMIDA DE MONTES


1- JOSÉ O TOCO

José o Toco, veciño de Tilve

 
Os meus recordos…

José era veciño de Tilve , vivía nunha casa que había preto da de Edita, era moreno,de estatura baixa, sempre coa súa boina encima, unha das súas características máis comúns era velo sempre asubiando, máis ben era un asubío pouco entendible, parecía que sopraba unicamente .

En esta foto vese a José na procesión de Santiaguiño do Burgo, e o primeiro a dereita :

 


Siempre facía a parada de rigor na taberna da Rons, pola mañan, antes de baixar a traballar, ( creo recordar de qué traballaba no aserradero que había polo Burgo, despois da gasolinera ) e o subir de volta, muitas veces estaba horas na taberna, mais ben era de estar pegado a barra que de xogar as cartas, podía pasar horas e horas coa súa cunca de viño falando entre dentes o que él faría si o deixaran goberñar , arranxaba o país en un plis plas !

Recordo que o seu carácter era como de estar sempre enfurruñado, quizais porque moitos veciños sempre tomábanlle o pelo e metíanse con el. Na taberna case sempre se enfadaba con alguén , os máis novos eran os que estaban día si , día non , meténdolle e gastándolle bromas. Entón José poñiase todo serio e dicíalles que se coidarán as súas palabras . 

A veces había de momentos que se facia un pouco de festa na taberna , cando aparecía algún mozo con unha guitarra ou un acordeón , de repente empezaban a cantar as cancions de aqueles tempos , veñen a miña memoria un tema que se titulaba Los ejes de mi carreta , ou aquela outra que tantas veces cantamos , e ainda a veces recordamos e volvemos a cantar , a que leva por título A Santiago voy ligerito caminando…..

José o Toco tamén gustaba de cantar cando estaba contento, e sempre o recordo cantar a misma canción, o que mais me gustaba era o seu estribillo ( nino nino nino ni ni ni ni noni noni ….)

 

Sucedeu un día que estaba tan centrado cantando que un mozo colleu unha folla de periódico e plantoulle lume, sin que se enterara José, foi pola sua espalda e colocoulla encima da boina, ali estaba o José cantando co periodico facendo lume ; os demais que estaban o seu arrededor facianlle o coro como si non pasara nada, os papeis queimados comenzaban a baixar por diante do seu nariz, e José seguía cantando sin decatarse do que acontecía, claro cando se daba de conta do cheiro a queimado e os papeis pola sua faciana caindolle,  xa estaba a festa montada ! Mimadriña ! Baixaban todolos Santos !

  

Volvendo a sua cancion favorita , de tantas veces que a cantou quedoume na memoria varías estrofas, era un tema que cantaban daquela uns cuantos grupos, un deles era arxentino, Los Visconti, a cancion levaba por título : Adoración

Esta e a letra : 

Virgen de amor, ven junto a mí
que yo sin tí, no se vivir.

Oye, mi bien, mi dulce encanto,
y escucha el llanto de mi sufrir.

Si supieras el amor que tengo
dentro de mi alma que no puedo
hallar un momento de calma
que alivie en mi pecho este gran dolor,
pues tu vives en mi mente
cuan imagen adorada
eres la mistica flor más delicada
por la cual suspiro con ardiente amor.

Eres alma de mi alma buena
que alivia mis penas
y con gran empeño quiero que este sueño
sea el sueño eterno de mi corazón
eres fuente inagotable
que alimenta mi cariño
con la ingenuidad que un niño
yo confio en tí como si fuera en Dios. 

Nino nino nino ni……

E si queredes escoitala :

https://youtu.be/Xw5WdAUVXRw

 

Unha anécdota acontecida na que era coñocida como a Taberna de Maruja :

Cando comezou a venderse os produtos conxelados chegou un día José con duas  costilletas e díxolle á miña nai que as puxese a descongelar e á noite que llas fritise, non quería levalas para casa, quizais tiña medo de que na súa casa non llas preparasen. Ben, a miña nai colleu unha tixola e preparoullas, ao chegar José serviullas xunto con patacas fritas e unha cunca de viño tinto.

E non tiñan mala pinta as costilletas ! Papou todo! Pero a quen non lle gustou nada o de fritir unhas costilletas que viñan conxeladas na tixola que tiñamos para facer a nosa comida foi á miña avoa Ramona, tal foi o noxo que tivo, que o primeiro que fixo foi coller a tixola e tirala pola xanela á leira do señor Magdalena jajajaja.


POR NOITE BOA :

José non tiña moi boa relación cos seus parentes, na casa onde vivía facía a súa vida sen manter prácticamente conversación con eles.

En datas sinaladas, como o día de noite boa, ceaba na miña casa, recordo outra anécdota que sucedeu unha vez :

Era noite boa e José estaba sentado á mesa connosco, o meu avó Jesus tiña o costume de antes de cear, poñerse en pé e dar grazas a Deus polos alimentos que iamos tomar, terminando cunha breve oración.

A cea desenvolvíase na taberna, e as portas estaban abertas para calquera veciño ou veciña que viñese a por algún recado de última hora que fose necesitar : un turrón, uns figos, champán, sidra etc.

Pois resulta que no momento en que o meu avó Jesus  estaba comezando a súa  locución, entra pola porta o señor Faustino O Morrón, ao ver ao meu avó dando as grazas, comezou a dicirlle en voz alta :

Ba,ba, ba, ba…pero Jesus ! A estas alturas poste a rezar !

Cenade que vos arrefría ! E a min ponme unha cunca Carmen!


30- UN PENEDO EN ÓRBITA NO LUGAR DE A MEAN.

HISTORIA DO PENEDO DE A MEAN , ANO DE 1966


Quen de vós lembra aquel PENEDO que había no lugar da Mean ? 

Imos facer un pouco de historia.

Todo empeza cando no Concello de Pontevedra reciben a preocupacion dos veciños daquel lugar porqué a enorme roca cada vez está máis insegura.

No Concello publícase por parte do alcalde o seguinte :

El Iltmo. Sr. Alcalde ( D. José Filgueira Valverde), expone que existe una peña en Meán emplazada en el terreno comunal de enorme peso que amenaza con caer sobre viviendas de aquel lugar. Actualmente ofrece poca seguridad ya que según le tienen informado los técnicos se ha producido un reblancecimiento del terreno y ha aumentado su inclusión con grave peligro para los propietarios de esas viviendas, dado el peligro inminente y a proupuesta del excelentísimo Sr. Alcalde de acuerda por unanimidad facultarlo para realizar contrato de destajo de las obras de apeo de esa gran mole granítica, bajo la dirección del Arquitecto municipal, D. Alfonso Barreiro Buján, cuyo coste aproximado es de unas setenta mil pesetas, que se abonarán con cargo al presupuesto ordinario del próximo ejercicio 

.

1 de octubre de 1966, sae publicado no Diario de Pontevedra, no resumo dos plenos do concello de aquela época, unha sesión extraodinaria, no que se refire o seguinte:

“Fuera del orden del día, el señor Filgueira Valverde propuso habilitación de un crédito de setenta mil pesetas para asegurar debidamente “la peña de Meán”, un bloque granítico de unas cien toneladas, sita en el límite de las parroquias de Cerponzóns y Lerez, que actualmente está sostenido por una pequeñísima cuña, lo que pone en grave peligro a varias familias que habitan en las proximidades de dicha peña. Ante el riesgo indudable que ello entraña para aquellas familias, el pleno aprobó la propuesta del alcalde.” 

Os poucos días de esta noticia o coñocido Sprinter , periodista do Diario de Pontevedra , acude o lugar para recoller información de primeira man :

Tan sorprendidos como nosotros se habrán visto muchos pontevedreses y la propia Corporación municipal, cuando en una de las últimas sesiones plenarias y fuera del orden del día, el alcalde expuso con tintes de posible tragedia, el caso del <penedo> de Meán, en la parroquia de Cerponzones, a escasos kilómetros de la capital. Sin embargo resulta curioso que el caso en cuestión no hubiera sido advertido con anterioridad. Además, si realmente en nuestra demarcación municipal no existen grandes alturas montañosas, un <penedo> puede hallarse en cualquier parte y, por tanto, incluso en las modestas estribaciones de las cercanías.

UN <PENEDO> EN ORBITA 

Ya queda dicho que el <penedo> de Meán no es ninguna fantasía, sino algo cierto y respetable, que aconseja las consiguientes medidas de seguridad en el más breve plazo posible. El alcalde , señaló tales circunstancias y dió cuenta asimismo de haberse realizando el estudio técnico, siendo aprobado el presupuesto solicitado. Los vecinos de aquel lugar esperan por ello verse pronto tranquilos, porque la amenaza del <penedo> dispuesto a entrar en órbita, es evidente. Puede observarse la débil base de apoyo de aquella mole granítica que si llegara a fallar originaría una tragedia de indudables proporciones. Un grupo de casas camino al pie del monte, serían blanco irremediable. ¿ Que importa pues, un presupuesto de 14.000 duros si ha de servir para la fórmula de seguridad prevista ? El futuro cohete del < penedo>, bien vale la operación.

EN EL LUGAR DE AUTOS

Sentíamos verdadera curiosidad por acercarnos a comprobar personalmente el caso y allí nos encaminamos. A contados kilómetros del centro de la capital, por la carretera de La Coruña, se toma un camino a la derecha. La ruta para cualquier vehículo de transporte resulta lamentable, un angosto e incómodo tobogán por entre una campiña riente y plena de vitalidad. La estampa de la amenaza, se nos ofreció pronto a la vista entre ramajes y modestas construcciones, en la ladera del monte que queda a la izquierda. Un poco más de camino y llegábamos al pie de un cercado, donde una buena mujer rodeada de varios chiquillos, se nos ofreció para informarnos y nos acompañó por el camino serpenteante y empinado hacia el <penedo>

-¿ A dónde sigue este camino , paisana ? – Elle o que vay a Berducido

– ¿ Cuántas casas hay en el lugar ?

– Eu ben non lle sei, pero será lle unhas vinte

– ¿ Todas tienen luz ?

– Menos a miña , porque lle son muy probe, pero inda a solicitei.

– ¿ Tienen problema de agua ?

– A verdá, eso non. Témola da fonte , e muy boa.

Mas adelante se encuentran con otro vecino del lugar , Juan Pérez Calviño , que lleva más de cincuenta años viviendo en el lugar.

Por fin llegamos al pie de la mole. La panorámica que desde allí se divisa, es realmente grata, dominada por un cultivo vigoroso y perfectamente alineado. Sesenta o setenta metros más abajo, está el camino. En la cima de la ladera, el famoso < penedo> con un buen número de toneladas sin duda.

¿ 200 TONELADAS ?

No tardó en aparecer a nuestro lado un pacífico cán de < palleiro> anticipándose al dueño, otro amable paisano deseoso de prestarnos la colaboración que fuese necesaria. Se trata de Juan Pérez Calviño, que lleva más de cincuenta años avecindado en el lugar u que, al parecer, será el nuevo alcalde de barrio. El, nos afirmó que estaba dispuesto a hacer todo cuanto fuera posible por el bien de aquellas vecindad. Y hablando del caso que nos llevó allí, comenzó diciendo :

-Mire Vd.. o peligro existiu sempre, pero agora e máis porque a pedra cedeu na base.

-¿Cuándo fue que presentaron el problema al Ayuntamiento?

-Fará cuestión de unhos cinco meses. Agora o parecer, a cousa vai en serio, e os veciños esperamos que se resolva pronto, non sea o demo…

-¿Podría calcularse el volumen de la mole ?

-A verdá non lle e moi fácil. Eu penso que ben poidera facer as duascentas toneladas, ou quizás algo menos, pero o certo e que lle e moito < penedo> de Dios.

 Después de escucharle hablar sobre las posibles medidas de seguridad de la obra proyectada, nos habló de la situación y problemas de aquel lugar :

-Estas terras son boas e productivas, sobre todo en patacas, millo e viñedo, pero necesitábamos un camiño en condicions. Podía facerse a base do que temos, que vai a empalmar có do Castelo.

Xa ve, estamos a cuatro kilómetros da capital e nin que vivíramos en Siberia. Porque eiquí vida temos, e o que máis e o que menos, tamén ten a sua parexa de vacas.

La charla tocó a su fin y emprendimos el regreso, con el consiguiente calvario del camino principal. El futuro alcalde de barrio de Meán, nos reiteró sus ofrecimientos, que agradecimos. Aquella pobre mujer, volvía junto a sus nietos, que la esperaban en el cercado de la casa, repitiendo sus bendiciones porque le habíamos facilitado un modesto auxilio.

                                                                                                               SPRINTER.

6- ARTE-CARMEN TOUZA.

CARMEN TOUZA


Onte tivemos unha reunión coa prestixiosa artista pontevedresa Carmen Touza.

Temos esperanzas de que se some á nosa causa coa creación dunha obra relacionada coa Ponte Malvar e o Camiño Real .

Somos coñecedores da súa ocupada axenda , pero temos desde este momento o seu apoio a que se restaure a Ponte Malvar e o seu contorno.

 

 


 

Desde moi nova sente unha clara vocación pola pintura, en 1965 trasládase a Alemaña, onde vive durante unha década, e onde adquire unha sólida formación pictórica. Alí coñece a Walter Womacka, co que establece unha adoitada amizade, realizando con el varios talleres de pintura no seu estudo de Berlín. Pola súa amizade con Womacka coñece a Gerhard Richter, un dos mellores pintores alemáns do momento, quen lle orienta na súa vocación e estilo e axúdalle na súa formación. Nos 80 coñece a Walasse Ting, famoso e desaparecido pintor chinés, nacionalizado norteamericano con quen comparte durante anos unha sólida amizade. Walasse ensínalle os segredos da pintura chinesa, que esta artista galega realiza na actualidade. De regreso en España, realiza talleres con Modest Cuixart, Guinovart, Eduardo Úrculo, Jaume Ponç e Jaume Coll, ex-decano da facultade de Belas Artes de Barcelona. Compaxina os seus estudos de pintura entre Alemaña e Tenerife onde decide instalarse. Regresa anos máis tarde á súa terra natal, Pontevedra. onde vive e traballa actualmente rodeada dun mundo de cheiros que lle transmiten as súas flores. 

A obra da internacional artista é coñecida en cidades tan distintas e dispares como as dos Emiratos Árabes Unidos: Dubai, Abu Dhabi, e Dohan ou as urbes chinesas: Beijing, Shangai, Taipei e Hong Kong….

https://youtu.be/eIRbFMVtYJs