HOXE FAI CINCUENTA E TRES ANOS DA MIÑA PRIMEIRA COMUÑÓN (16/06/1968)
Un dos meus recordatorios.O ano 1968 para min, e supoño que para todos os que fixeron a comuñón comigo, foi un ano especial. Foi un ano no que sucederon feitos moi sinalados por todo o mundo, nese ano as noticias aínda chegaban a contagotas e ao xeito que querían os que gobernaban naquel entón. Un 1968 onde prácticamente case todos os meses deste ano as grandes potencias ensaiaban as súas bombas, as probas atómicas eran a demostración de mostrar quen era o máis poderoso. Tamén querían demostrar o seu poderío enviando á lúa os seus “aparatos supersónicos”, Estados Unidos lanzaba o seu Apolo V, meses despois a Unión Soviética facía o mesmo.
Nós eramos uns nenos, á maioría das noticias que nos chegaban non lles faciamos moito caso, pero algunhas eran habituais falar delas á hora de comer, na mesa, alí os nosos maiores comentaban a guerra do Vietnam, o asasinato de Robert F. Kennedy, o atentado de Eta…
Pero tamén foi un ano que nos deu alegrías, unha delas cando Massiel gaña o Festival da Canción de Eurovision, canto tempo pasamos cantando o La, la, la !!! Ou as cancións dos Beatles ! No seu esplendor !
E aqueles resumos dos XIX Xogos Olímpicos de México, os cales motivounos para que fixésemos competicións entre nós, de salto, lanzamento, carreira etc., eran tempos felices…pero o que máis felices fíxonos foi éste día, era o noso día , único e irrepetible, era nosa Primeira Comuñón…
O noso cura era D. Benito e a catequesis realizabámola logo da misa, todos os domingos.
Pero antes de entrar a misa todos os nenos reuniámonos ao redor dun balón e celebrabamos os partidos na leira que había por detrás da Igrexa, aproximadamente no lugar que se atopa o palco da música, antes deste palco existía un muro que dividía a Casa do Pobo e a Igrexa, nós tiñamos xa un paso feito para ir á leira, as nenas tamén acudían ao mesmo lugar, pero daquela non xogaban ao fútbol e entretíñanse xogando á goma ou con algún xogo que daquela estivese de moda, outras veces xogabamos todos xuntos, como por exemplo cando xogamos ao escondite.
Uns días antes da Comuñón compráronme a roupa, o típico traxe de marinero que me gustaba porque levaba incluído un silbato e era a miña maior ilusión ao saír da misa de empezar a tocalo jajaja.
Chegou o día e recordo que ao saír de casa case me caio debido aos zapatos de suela recentemente estreados e que case non sabia andar con eles, a miña nai avisábame : ten coidado Juanito, non vaias caer e manchar o traxe e pódesche lastimar ! Mira por onde vas !
Desde a Rons ata a Igrexa fun andando todo guapo e orgulloso co meu traxe e aqueles zapatos brancos, iso si con moitísimo tino para que non me escorregase por aquel camiño que comparado a como está hoxe non cambiou prácticamente nada no seu estado lamentable.
Desde o aparcadoiro da Taberna dá Rons ata a casa de Moncho o Jaxe, había unha elevación do terreo, era un muro de terra que usabamos de camiño para trasladarnos, anos despois os de estradas rebaixárono e puxérono ao mesmo nivel que a estrada, quedou desde aquel día igual a como está agora, un lugar que deixaron daquel xeito e parece non ter solución de que nolo arranxen dunha vez por todas.
Uns metros máis adiante tiñamos que cruzar a estrada, con moita atención ao que faciamos, pois o tráfico de coches naqueles anos era elevado, non existía a autopista e a circulación era sumamente alta.
Cruzabamos correndo á altura da antiga escola situada na casa da señora Hermosinda, subiamos polo camiño que leva á Igrexa, recordo aquel camiño todo enlosado de pedra, que precioso era, e como a modernidad enterrouno cunha capa de alquitrán encima.
Aquel domingo ao chegar á Igrexa non había partido, as circunstancias eran evidentes, nin as nenas nin os nenos estabamos para empezar ás presas detrás dun balón ou empezar a saltar á goma.
Eu ía acompañado dos meus pais, avós e padriños, cando chegamos á igrexa, aí estaban os meus amigos, guapísimos todos, entramos ao pouco intre no interior e daquela os nenos colocabámonos ao redor do cura, non puidemos parar en toda a misa e cando ía a comulgar por primeira vez fíxolleme un nudo no estómago, eu non sabía moi ben que significaba, era moi xoven, pero gocei do día todo o que puiden.
A misa celebrouse con toda a normalidade do mundo e despois viñeron as fotos e o reparto das postales de recordo da miña Primeira Comuñón, aquí os meus recordos lévanme a un momento de incerteza, non recordo si fixemos unha foto en grupo, supoño que si, pois teño no meu poder fotografias en de anos anteriores e posteriores da foto en grupo dos nenos e nenas que realizaron a Comuñón con D. Benito o cura, eu só teño tres, unha só,outra cos meus padriños e unha terceira cos meus pais e avós, esta foto realizada xa na Taberna da Rons.
Aquelas fotos, tanto as miñas como as demais que nos facían eran sen probas nin nada, naturais do todo, tal cal saían.
Logo de realizar as fotos dirixímosnos cada un á súa casa, onde tiñamos o banquete preparado, o día anterior a miña avóa e a miña nai afanáronse en ter unha comida especial para ese día para celebrar cos invitados que ía ter, a miña familia máis achegada, os de casa e os de Campañó.
Cando foron chegando a casa fóronme entregando os agasallos, un xogo de bolígrafos, un prato sopero, outro llano, unha cunca….un cuberto cun coitelo….todo gravado coa frase : Recuerdo de mi Primera Comunión . Tamén o meu primeiro reloxo ! Que luxo !
E así foi a miña Primeira Comuñón, como seguramente a da maioría dos nenos e nenas que a celebramos por aqueles anos, en grao sumo sinxela pero coa maior ilusión do mundo.
Faríame moita ilusión ter unha foto do grupo de nenos e nenas, ou individualmente, na que aquel día celebramos xuntos a nosa Primeira Comuñón.
O Roque de Cerponzóns 