2- ARTE- YAMAGUCHI KATSUMI

ARTE- YAMAGUCHI KATSUMI
O meu relato de hoxe vai relacionado cunha das miñas amizades do mundo da arte, vai dedicado ao meu amigo YAMA, así lle chamabamos os que fomos compañeiros seus de traballo na empresa de confección denominada PERAL MODA.

Yamaguchi Katsumi, cuxo nome significa “vencedor da beleza dunha montaña“.


Historia :

Yamaguchi chegou á nosa terra fará uns corenta e cinco anos, naceu en Yokojama, no ano 1943, vivindo máis tarde en Kawasaki.

Realiza estudos de economista en Meijigakuin (Tokio), obtendo o título en 1965. 

Yamaguchi formou parte dun grupo de artistas renovadores e de vangarda denominado Anvito Organaizas, creado entre os anos 1959 e 1960.

En 1966 viaxa a Europa para realizar estudos de arte contemporánea e de cultura occidental, entre 1968 e 1975 vive en París e Copenhage. Nestes anos ademáis de pintar, edita un libro de poemas.

Corría o ano 1976 cando YAMA chega a Marin, ese mesmo ano eu comezaba a traballar en Peral, nesa época tiñamos un escaparatista (José Dapena) que levaba uns cantos anos exercendo, pero unha oportunidade de traballo noutra empresa fixo que tivesen que buscar un novo diseñador de escaparates, non recordo como chegou a oídos do xefe que en Marin había un xaponés recentemente chegado á vila mariñeira que podía encaixarlle nas súas necesidades.

Aos poucos días o xefe reúnenos ao finalizar a xornada laboral e comunícanos a chegada inminente do novo escaparatista, a nosa sorpresa foi mayúscula cando nos dixo que o seu nome e procedencia, todos quedamos intrigados polo “fichaxe” e deseosos de que chegase o día da chegada de Yamaguchi…

Chegou o día, e co seu sorriso saudounos ao entrar pola porta, era todo amabilidade, a súa forma de ser transmitía felicidade, sempre disposto a todo o que lle propuxese a dirección, nunca dixo non a nada.

Logo duns anos en Peral foise a traballar de diseñador de mobles a Muebles Juviol, a nosa amizade seguía, mantiñamos un contacto a través da súa nova empresa, cada certo tempo visitabamos Juviol e foi YAMA o que nos deseñou o salón do piso e a habitación dos fillos.

YAMA mentres traballaba de diseñador de mobles e de decoración de interiores, non deixaba de pintar e expoñer, a súa experiencia ao longo dos anos fixo que abrise a súa propia empresa de decoración na rúa denominada ata hai pouco Fernández Ladreda, hoxe María Vitoria Moreno.

O artista ANTÓN SOBRAL define a YAMA como un artista cunha identidade mixta, que sumou dúas culturas en si, a oriental e a occidental, nas súas obras reflíctense as cores intensas e vivos, cores de que lle viñan da súa admiración polo arco iris sendo YAMA un neno.


Sala Vating Gallery de Copenhage, Galería 500 de Nova York, Bienal Internacional de Arte de Pontevedra, Escola de Artes e Oficios de Santiago de Compostela…son innumerables os lugares donde as mostras de Yamaguchi foron e siguen sendo admiradas.

ENTREVISTA NO DIARIO DE PONTEVEDRA EN SETEMBRO DO 1976

EN LA SALA DE LA CAJA

Pintura surrealista de un notable artista japonés: Katsumi Yamaguchi

PONTEVEDRA (Servicio especial).

¿Un pintor japonés en contevedra? Pues si señor, y un artista en toda la linea. El es Katsumi Yamaguchi, que nos ofrece su obra estos dias en la Sala de Arte de la Caja de Ahorros Provincial con una acogida notable por parte del público como lo refleja no sólo su constante visita, sino también las adquisiciones relizadas ya.ñ

Hemos querido hablarle y su esposa Antonia Santiago, amable y gentil, nos ha ido traduciendo sus respuestas.

-¿No es algo asi como ……….. un pintor japonés por estas lutitudes?

-No pienso que sea un milagro, puesto que los japoneses van por todas partes.

-¿Cual ha sido la razón que le movió a exponer en Pontevedra?

-Mi esposa es gallega y aqui residen sus padres, lógico pues el venir a visitarlos: además, pensamos quedarnos aquí.

-¿Cómo ha nacido la circunstancia, partiendo del matrimonio?

-Nos conocimos en Dinamarca y nos casamos alli hace cinco años.

-Se conocieron a través del arte, o con motivo de alguna otra actividad?

-No sólo por razones de trabajo, sino también de la actividad artistica. Mi esposa estudiaba música y yo entonces, pintaba, aunque también hacía música, e incluso escribía.

-¿Cuándo se inició en la pintura?

-Ya desde muy joven; en tiempos de estudiante ya me dedicaba a las actividades artísticas, que alternaba con mis estudios, allá por el sesenta.

-¿Es esta la primera vez que viene a España?

-Como pintor, si pero, conozco España desde hace mucho tiempo y creo que la conozco muy bien.

-¿Hay en su pintura algún motivo de origen español?

-La última frase de mi obra, ha sido realizada en España y aquí figuran una serie de cuadros para los que me inspiré en este país. La luz, el ambiente, la vida de España, son razones que, sin duda influyen en el alma del pintor.

-Katsumi Yamaguchi, podria definirnos su propia pintura, ¿Quiere hacerlo?

-Estoy en mi época surrealista . Comencé de joven haciendo paisajes. luego pasé al abstracto y ahora, como le digo, estoy en el surrealismo; lo que venga luego, no se.

-¿Alguna evolución notable lo largo de su experiencia artística?

-Yo creo que si. El salto del abstracto al surrealismo, lo confirma.

-¿Es un artista satisfecho con la obra hasta ahora realizada?

-Yo, nunca estoy satisfecho. Estoy contento de la obra que quiero dar a conocer al público, pero nunca satisfecho, porque un arttista nunca puede estarlo. Uno, trata de evolucionar, de superarse, pero nada más.

-¿Proyectos inmediatos ahora!

-De momento, una exposición para septiembre, en «Santa Cecilia» y más tarde, en el Museo Arqueológico de Orense y tal vez alguna más, pero no se. Mi pintura, es una pintura muy elaborada, que me lleva mucho tiempo, y no hago sino dos o tres exposiciones al año.

-¿Al venir ahora a España y pensando en quedarse aquí, cuáles son sus aspiraciones?

-Las aspiraciones, de momento, son normales. Quedarse y trabajar y lo que también pienso, es ser auténtico con mi arte y crearme un nombre; que lo que haga sea auténtico, sin deformaciones de ningún tipo. En Dinamarca, trabajábamos, yo pintaba y exponía, y no pienso en una deformación artística, eso nunca.

-¿Quiére poner Katsumi Yamaguchi, punto final?

-Me gusta muchísimo España, me gusta la gente española; esta cultura, es sumamente interesante. Aqui, ha habido y hay, grandes pintores, grandes artistas, y para ml, seria un gran orgullo poder triunfar en España.

Queda dicho. Katsumi Yamaguchi y su esposa, marinense ella, han sido muy amables.

SPRINTER

ENTREVISTA NO DIARIO DE PONTEVEDRA 9 OCTUBRE 1976

MARIN

El pintor japonés, Katsumi Yamaguchi, expone su obra en “Santa Cecilia”.

MARIN (De nuestro corresponsal LUIS PORTAS).

Desde hace unos días expone en la Sala de la Asociación «Santa Cecilia» el pintor japonés, afincado en nuestra tierra, Katsumi Yamaguchi. Sorprende la pintura de Katsumi. Es diferente a lo que solemos ver por aqui. Sus cuadros tienen un color especial, un color atrayente. Auxiliándonos de su esposa en la traducción, porque aunque el habla bastante bien el español hay cosas que no nos llegamos a entender.

-;Qué es lo fundamental para ti en la pintura?

-Pienso que el color es el símbolo espiritual, la esencia de la pintura.

-Defíneme el surrealismo ?

-El surrealismo, no tiene limites ni reglas en la expresión y en el método. Antes que la teoría del arte fuese iniciada la esfera del espíritu v el subconsciente dentro de la expresión libre, el surrealismo rompió con las antiquas reglas. El Surrealista investiga el modo de expresión de los niños y de los locos y procura entenderlos. Sueña con analizar la ciencia artísticamente. El niño, dibuja inocentemente. Yo procuro hacer lo mismo ya que es el camino más natural para deiar paso al subconsciente.

-¿A qué pintores admiras más?

-Estoy muy interesado en Picasso, Miró y Dalí, los pintores más grandes de nuestro tiempo.

Katsumi Yamaguchi nació en Tokio en 1943. Entre los años 1959-1963 estudió en la Universidad de Arte de Musashino y en la Escuela de Arte «Konfukai Estudió Económicas en la Universidad de Meijigakuin, donde se gradua en el año 1965. Durante los años 60 a 65, realiza varias exposiciones en Japón en 1966, edita un libro de poemas ilustrado con sus pinturas. Más tarde, expone en Dinamarca y en 1975 en la sala Galería 500» de Nueva York, particinando en 1976 en la II Bienal Internacional de Arte de Pontevedra y expone en la de la Caia de Ahorros.

La exposición, está sien do muy visitada con cálidos elogios a la obra expuesta y su técnica. Estará abierta hasta el 14 de octubre y podrá ser visitada todos los días de 19:30 a 21:30 y de 1 a 2 de la tarde, los domingos y festivos.

3- ARTE-JOSÉ PIÑEIRO

José Piñeiro ( Marín 1931- 27/12/2021).
Coñecín a Piñeiro polos anos oitenta, cada certo tempo viña polo meu lugar de traballo, daquela o seu corpo xa estaba medio encorvado e recordo que sempre tiña as mans molladas, quizais por algún problema nelas, tiña a necesidade de ir ao baño cada certo tempo a lavalas.

A súa familia era moi coñecida en Marín, posuían un barco que era un dos mellores da Vila marinense (o irmán Manuel é coñocido por Nodales), seguramente Piñeiro traballou na mar, non estou seguro, e debido á súa enfermidade deixou de facelo. A maioría das súas obras sempre estaban relacionadas coa xente e todo aquilo que tivese relación co mar.

Das súas obras teño estas catro en propiedade, gárdoas con moitísimo agarimo :

3- TEATRO NA PARROQUIA.

AQUELAS OBRAS DE TEATRO….

Ás veces cando estou enfronte ao ordenador fago un repaso de todo aquilo que fun publicando durante este últimos anos. Publicacións que en moitos dos casos son máis que nada unha fotografía e un pequeno texto referíndose aos que saen nela e pouco máis.

Hai uns días quédeime ollando unha foto de unhas nenas que no ano 1987 representaron unha obra de teatro, era pola época da festividade do Corpus.

Contactei con protagonistas e falamos telefonicamente sobre este evento que sucedeu fai máis de trinta anos…….

 

JJ….Ola veciñas, que recordos vos traen esta fotografía, este momento ?

…Uf ! Son uns momentos inesquecibles, parece que foi onte e xa van máis de trinta anos, trinta e dous, exactamente.

JJ…A quen se lle ocorreu a idea de facer representacións de teatro ?

Veciña 1…Todo saía de D. Manuel, o noso cura, a súa chegada á parroquia foi algo fantástico, sobretodo para os que eramos uns nenos naquel momento, él comezou a desenvolver unha serie de actividades que nos enganchou de tal forma que estabamos encantados. As excursións, xunto as alfombras florais, o teatro e moitas cousas máis, fixeron que a nosa mocidade fose unha época que nos quedou gravada por todo o ben que o pasamos.

JJ….Porqué creedes que decidiu facer obras de teatro ?

Veciña 2…Eu creo que a D. Manuel en principio tiña que gustarlle esa actividade, senón non a faría, penso eu, e despóis porque a actividade de teatro é unha maneira onde o neno goza vendo teatro, o neno sinte cómo están contandolle unha historia que él mismo está vivindo en directo, e fai que neses mismos momentos desarrolle a súa atención, dase conta que hai unhas normas básicas de comportamento ou experimenta o poder poñerse no lugar do actor. 

JJ….Entón D. Manuel, segundo vos,mirou unha forma de aprendizaxe de valores a través do teatro ?

Veciña 2….Si, eu penso que si. Todas as cousas que se fixeron naqueles anos partían de D. Manuel, as súas ansias por facer cousas, o interese que lle poñía, o poder traer cultura á parroquia, é unha persoa que sempre quixo enriquecer á parroquia con esta serie de actividades.

D. Manuel sabía que os nenos necesitaban dun adulto déselle unha funcionalidade ao que estabamos a facer, só así sabía que nos iamos a implicar. Porque facendo teatro gozabamos e de paso desenvolviamos aspectos de moita importancia, aspectos como a linguaxe, valores de respecto cara aos demais, o coñecemento da contorna a través da historia que representabamos nese momento….resumindo, que o pasabamos xenial e de paso esa actividade foi para nós moi importante no noso desenvolvemento cultural e persoal.

JJ….Que lembrades máis deses días ?

Veciña 1…A ver, a miña memoria non é mui boa que digamos……pero lembro que iamos todas as semanas a ensaiar, estabamos a desexar que chegase o día para ir ensaiar, jajajaja.

Tamén lembro que o día da estrea estabamos cunha tensión polas nubes, D. Manuel tranquilizábanos, dábanos seguridade e confianza en nós mesmos, e todo foi saíndo de marabilla.

JJ…E despois de trinta anos, que vos queda de recordo ?

Veciña 2…Quédame todo o bo que pasamos naqueles anos marabillosos, mira, non fai moito eu levei unha grata sorpresa. D. Manuel fíxome un agasallo, chamoume e doume un cartafol, nese cartafol estaban todos os guións das obras de teatro que se fixeron na parroquia, tíñaa gardada como ouro en pano.

Para min foi unha alegría enorme, que tivese ese detalle comigo é de agradecer.

JJ….Algo máis que engadir ?

Veciña 1…Que che vou a contar máis ! Quizáis que calquera das outras nenas e nenos pódenche dicir máis cousas, xa sabes o que che dixen, teño pouca memoria. Seguro que algúns dos protagonistas lembran moitas máis cousas que eu.

JJ…Grazas veciñas pola vosa colaboración por lembrar aqueles momentos.

Grazas a ti JJ.

 

QUEN SE ACORDA DE ESTE MOMENTO ?

CORRIA  O ANO 1987

Ana . Ursula . Bea. Celeste. Silvia. Gemma. María Dolores y Monica

 

hostal-zona-cafeteria-cocina-y-bodega-043

RESTOS ARQUEOLÓXICOS 

 
 
FONDOS ARQUEOLÓXICOS QUE SE ENCONTRARON EN CERPONZÓNS
(HOXE EN DÍA ESTÁN NO MUSEO PROVINCIAL)
 
 
 
 
Catalogación :
Objetos Nº inventario 015198
Designación Materiales de excavación
Título :
CERÁMICA COMÚN ROMANA. DEPÓSITO DA DELEGACIÓN PROVINCIAL DE CULTURA
CERPONZÓNS (PONTEVEDRA)
Descripción : 13 fragmentos de cerámica común romana.( 22/01/1999)
Hallazgo Pontevedra, Cerponzóns, San Vicente, Outeiro. Vigario 1998
Notas: Recogido por los servicios técnicos de la Delegación Provincial de Cultura de Pontevedra. Cronología Época Galaico Romana
Derechos Entidade Consellería de Cultura e Deporte.

Xunta de Galicia

 
 
 
Catalogación :
Objetos Nº inventario 015199
Designación Fragmento\cerámico
Título :
FRAGMENTO DE TERRA SIGILLATA, CERPONZÓNS (PONTEVEDRA)
Descripción : Fragmento de borde de vaso de terra sigillata, 22/01/1999.
Hallazgo Pontevedra\Cerponzóns, San Vicente,Outeiro. Vigario.1999
Categorías Fondo arqueológico Colecciones
Notas: Recogido por los servicios técnicos de la Delegación Provincial de Cultura de Pontevedra.Cronología ÉpocaGalaico Romana
Derechos Entidade Consellería de Cultura e Deporte.
Xunta de Galicia
 
 
Catalogación :
Objetos Nº inventario 015200
Designación : Tégula
Título : FRAGMENTO DE TÉGULA ROMANA. CERPONZÓNS
Descripción : Fragmento de tégula romana, 22/01/1999
Categorías Fondo arqueológico Colecciones
Hallazgo Pontevedra\Cerponzóns, San Vicente,Outeiro. Vigario.1998
Notas: Recogido por los servicios técnicos de la Delegación Provincial de Cultura de Pontevedra.Cronología ÉpocaGalaico Romana
Derechos Entidade Consellería de Cultura e Deporte.
Xunta de Galicia
 
 

 


   
 
Catalogación :
Objetos
Nº inventario 015245
Designación : Materiales de excavación
Título : SONDAXES ARQUEOLÓXICAS NO LUGAR DE VIGARIO, SAN VICENTE DE CERPONZÓNS (PONTEVEDRA).
Descripción : Lote compuesto por Cerámicas: Cerámicas Finas Romanas ( Sigillata Hispánica), Cerámica Común Romana, Cerámica Industrial Romana( fragmentos de dolia, tégulas, ímbrices, ladrillo y pondus) Cerámicas medieval, moderna y Contemporánea. Hierro: 2 Clavos y objeto indeterminado Bronce: Moneda y objeto indeterminado
Categorías Fondo arqueológico Colecciones, 04/05/1999
Pontevedra\Cerponzóns, San Vicente,Vigario.1999
Sondeo Notas: Dirección:Eduardo Rodríguez Saiz.
Cronología ÉpocaGalaico Romana Medieval Moderna Contemporánea Indeterminada
Departamentos Data Arqueología 04/05/1999
Derechos Entidade Consellería de Cultura e Deporte.
Xunta de Galicia
Resolución Consellería de Cultura 12.02.1999
Estado Data Conservación\Regular 04/05/1999
Entregado por D.Eduardo Rodríguez Saiz

Materiales Tipo material CerámicaMetal\BronceMetal\Hierro Numeraciones Número Tipo numera.VIG-99/1-392 Sigla Numismática Notas: Moneda de Bronce, probablemente moderna Sigla: Vig-99/391

 
 
 
 
 
Catalogación :
Objetos Nº inventario 015245-323
Designación Pondus Título : PONDUS. SONDAXES ARQUEOLÓXICAS NO LUGAR DE VIGARIO, SAN VICENTE DE CERPONZÓNS (PONTEVEDRA).
Descripción: Pondus cerámico de forma rectangular, con base plana.
Categoria Fondo arqueológico Colecciones 04/05/1999
 
 
Contexto de campo Sondeo Pontevedra, Cerponzóns, SanVicente.Vigario.1999
Sondeo Notas: Se encontraba dentro de una caja donde pone : Cerámica n. VIII. F. Séptica.Cronología ÉpocaGalaico-romana Departamentos DataArqueología 04/05/1999
Derechos Entidade Consellería de Cultura e Deporte.
Xunta de Galicia
Entregado por D.Eduardo Rodríguez Saiz.
 
 
 
 
 
 
 
Catalogación : Objetos Nº inventario 015245-361
Designación : Fragmento\cerámico Título FRAGMENTO DE TERRA SIGILLATA. SONDAXES ARQUEOLÓXICAS NO LUGAR DE VIGARIO, SAN VICENTE DE CERPONZÓNS (PONTEVEDRA).
Descripción: Fragmento de fondo de un recipiente de terra sigillata con pie anular de sección rectangular. En su cara interior conserva el sello de alfarero
Categoria Fondo arqueológico Cerámica, 04/05/1999
Sondeo : Pontevedra\Cerponzóns, San Vicente, Vigario.1999
Sondeo Notas: Se encontraba dentro de una caja donde pone: Cerámica n. VIII. F. Séptica.Cronología ÉpocaGalaico Romana
Departamento Data Arqueología 04/05/1999 Derechos Entidade Consellería de Cultura e Deporte.
Xunta de Galicia
Entregado por D.EduardoRodríguez Saiz.
Tipo material Cerámica Medidas Tipo medida Valo rUni. medida Parte descrita Longitud 7,00cm Lado más largo Altura1,90 cm.
 
 
 
 
 
Catalogación :
Objetos  Nº inventario 017885
Designación : Materiales de excavación
Título ESCAVACIÓN ARQUEOLÓXICA NO CONTORNO DO CAMIÑO PORTUGUÉS NO LUGAR DE CASTRADO. PK 0+980-1+050. EIXO ATLÁNTICO DE ALTA VELOCIDADE, TR. CERPONZÓNS-PORTELA (PONTEVEDRA).
Descripción : Lote heteroxéneo composto por: -Cerámicas: Olas de borde esvasado e labio plano, Fonte de perfil simple e labio plano con asa de pestana, cuncas, fontes, cántaros, Terra Sigillata Focense, Terra Sigillata Africana Hayes 76, Alcorta GT3, Alcorta GT4, Alcorta O6, Alcorta J2, Alcorta T1, ánforas Almagro 50; Cerámicas locais, común e de importación bizantina, bética e lusitana; Barro negro, pastas negras, grises, ocres, brancas e vermellas.-Líticos: Mans de muíño, meta de muíño circular, resto de talla de sílex sen retoques, prismas, buril, lascas de cuarzo e cantos rodados de granito e cuarzo.-Metais: Anaco de fibela escutiforme de bronce, cabeza de Acus Crinalis, anaco praca de bronce con remaches; varas de ferro, cravos e pezas informes.-Moedas: 1 moeda de peseta.-Materia Orgáncia: 2 anacos de coiro, 3 ósos.-Vidors: 166 anacos de vidro de cuncos acampanados, cores entre verde e amarelo.
 
Departamento
Data Arqueología 2011-03-22
Derechos Entidade Consellería de Cultura e Deporte.
Xunta de Galicia
Estado Data estado Conservación\Regular2011-03-22
Entregado por Dª.Lorena Vidal Caeiro.
Materiales Tipo material CerámicaMetal\Bronce Metal\Hierro PiedraPiedra\ GranitoPiedra \CuarzoPiedra\ Sílex Hueso Cuero Vidrio
Tema Arqueología\Galicia\Pontevedra
 
 
 
(Autorizada a súa publicación neste blog polo Museo de Pontevedra)
 
 
 
 
 
 

13- 1º CONCURSO DE REDACCIÓN E DIBUXO ” O MILENIO DE CERPONZÓNS”

ENTREGA DE PREMIOS DO 1º CONCURSO DE  REDACCIÓN E DIBUXO 

 ” O MILENIO DE CERPONZÓNS”

A Asociación de Veciños O Chedeiro de Cerponzóns, xunto coa colaboración da Concellaría de Educación do Concello de Pontevedra, co motivo da celebración do Milenario da parroquia de Cerponzóns, convocou o 1º Concurso de Debuxo e Redacción Escolar “O MILENIO DE CERPONZÓNS”.

Para poder participar neste concurso pedíase que os nenos e nenas que quixeran participar tiveran relación coa parroquia, por haber nacido, por vivir en Cerponzóns, por ter familia etc.
A temática que se pedía para poder participar era que tivera de algún xeito referencia a parroquia de Cerponzóns.

Este pasado venres 13 de Setembro, as 19:00 horas, tivo lugar no Centro Social de Cerponzóns a entrega dos agasallos que desde o Concello de Pontevedra e da Asc. de Veciños tiveron a ben concederlle as nenas e nenos que participaron no Concurso.

Cando desde a Asociación de Veciños comezamos a preparar a progamacion relacionada con motivo da celebración do Milenio da Parroquia pensamos que os veciños máis pequenos da nosa parroquia tamén debían de ter o seu momento.

O concurso era unha forma de poder ir coñecendo como ven os máis pequenos o lugar onde viven, que pensan, que saben etc. e necesitabamos para iso a colaboración dos seus pais e demais familiares.

A todos estes familiares que colaboraron connosco para levar a cabo este concurso, dámosvos as grazas pola vosa colaboración para implicar a estes pequenos de Cerponzóns en que comecen a ter contacto con todo aquilo que lles rodea na súa vida cotiá.

Non esquezamos que en poucos anos, eles serán os que estarán levando as rendas das asociacións da nosa parroquia.

TRABALLO DE REDACCIÓN REALIZADO POR SILVIA ( 12 anos)

SAN VICENTE DE CERPONZÓNS

Ola, son Silvia de San Vicente de Cerponzóns.

Hoxe estou aquí para contarvos como é a miña parroquia, xa que esta cumpre mil anos.

A miña familia cóntame que San Vicente cambiou moito, por exemplo : antes o normal era ver carros grandes tirados por vacas, agora o normal é ver tractores, motocultores, coches, camións….antigamente o millo moíase nuns muíños de pedra situadas o carón dos ríos para que poidesen funcionar coa forza da auga. Aquí había moitos que agora non funcionan porque cada veciño pode ter un máis pequeno é eléctrico na súa casa. Pero non só ese tipo de cambios, tamén hai outros para mellorar a aldea como as estradas, novas construccións….

Cando me contan as historias estou moi atenta, gústame saber como era a miña parroquia. Aos meus futuros fillos e netos tamén lles contarei como evolucionou esta. Pero antes contareivos como é.

San Vicente é unha aldea moi bonita, os seus montes están cheos de vexetación, a verdade é que son fermosos, mire donde mire sempre hai verde.

Outra característica é que na zona de Cerponzóns pasa un río chamado río Rons onde antigamente os rapaces bañábanse nel. Este río desemboca no río Lérez.

O monumento que destaca é a Igrexa, sitúase no alto da parroquia no lugar de Tilve. A entrada principal desta está composta por unhas anchas escaleiras despois delas, aos lados, hai unhas palmeras e uns farois. A esquerda da igrexa está o cemiterio e un pouco máis para diante hai uns parques para xogar e outro con máquinas para facer exercicio. Na parte de detrás ten un palco e unha explanada donde, habitualmente, empregase para as festas.

Unha tradición que tíñamos era os maíos. A noite anterior á da festa preparábase o maio co fiuncho, flores, ovos baleiros etc. Ao día seguinte levábase á praza do centro da cidade e xunto cos maios das demais parroquias facíase un concurso ( algunha vez gañaron).

Outra tradición que temos son as alfombras, desde que chegou Don Manuel á parroquia, sobre 34 anos atrás, empezouse coa elaboración delas. Para os que non saiban o que é a continuación poderano ler : polo Santísimo debuxamos arredor da Igrexa uns debuxos que simulan alfombras. Entre todos, con materiais da natureza ( follas moídas, os pétalos das flores, cunchas, pedriñas….) decoramos os debuxos. Despois, os nenos que fagan a primeira Comunión pisan as alfombras durante a procesión.

Na parroquia temos unhas asociacions que entre elas e os veciños están a facer cousas para ir mellora do pouco a pouco.

Non sei que máis vos podo contar, xa que ainda son pequena e esto que sei é polo que me contan algunha xente maior da familia e amigos.

E así remata este relato da parroquia de San Vicente de Cerponzóns.
Silvia…..

TRABALLOS DE DIBUXO :

Enma (5 anos) :


Lucas (8 anos) :


Noa (11 anos):


Carla (13 anos):

FOTO DE GRUPO 13/09/2019 :

O Concellal Agustín Fernández, acompañado por directivos da Asc. de Veciños O Chedeiro e polas nenas e neno que participaron no Concurso.

O concelleiro de Educación comentaba na entrega de premios que estaba moi contento con esta iniciativa levada a cabo pola Asociación de Veciños, ademáis miraba mui fundamentales estas iniciativas, e según él deberian ser realizadas en todas as parroquias.

Unha parroquia modesta e pequena como Cerponzóns vén desde fai un tempo realizando unha serie de actividades que teñen como eixe fundamental o consolidar cada vez máis a participación dos veciños na vida da parroquia.

Tamén indicaba o Concellal Agustín Fernández, que desde as administracións débense ofertar os servizos necesarios e adecuados, e ademáis o poñer en valor ás parroquias, cada unha delas coas súas propias características.

Terminaba Agustin Fernández felicitando a todos en xeral e ademais propoñendo que se siga con estas iniciativas e que desde a asociación de veciños transmítaselle a todos os nenos e nenas o agarimo e a experiencia por todo o noso.

Como ben dixo a Presidenta da Asociación de Veciños O Chedeiro, Liliana Casás : FACENDO CANTEIRA !!!

A nova do Concurso no Diario de Pontevedra (14/09/19)

9- ARTE- VICTOR OTERO

VÍCTOR OTERO, PINTOR


Coñecín a Otero alá polos anos oitenta, sempre o vía co seu cartafol de traballo debaixo do brazo, no seu interior unhas cantas obras a plumilla, a súa técnica preferida, paseando de arriba abaixo buscando un posible comprador, algunhas veces viña ata o meu posto de traballo situado na Praza de Curros Enríquez. Co seu eterno sorriso ofrecíame algunha obra “a un prezo especial para min “, Otero era moi popular na nosa Pontevedra, un home educado, con gran cultura e que gustaba de ir sempre ben vestido.


Nunca souben muito da súa vida privada, non era home de comentar aquilo que non quería que se soubese, e si ás veces preguntáballe algo persoal  sempre che contestaba con algo relacionado coas súas obras, parece que foi onte, nestes días de chuvias vénme ao recordo velo co seu gabán, o seu inseparable pitillo nunha man e o seu cartafol na outra.

Normalmente adoitaba estar nalgunha cafetería da nosa cidade, entre café e copa era habitual velo no Carabela creando algún traballo, unha eira , un paisaxe….tamén frecuentaba estar no Bar Paris, xogando unha partida de cartas, alí solía velo e quedábamos de negociar no meu choio o precio da obra que me ofrecía, o mediodía era habitual velo tomando unha cunca no Parvadas….ou a hora de comer na rua da Virxen do Camiño, na casa de comidas Durán, máis coñocido como A Porcona.

Otero cos seus amigos do Bar Paris, nunha entrega de trofeos do Cto. de Tute


Preguntando estes días ás miñas amizades que tamén coñeceron a Otero fun recollendo o pouco que sabemos da súa vida, algúns me din que era natural de Padrón, en cambio outros de Vilagarcia, eu inclínome polos comentarios de algúns coñocidos meus que dixeron que era natural de VILAGARCIA, tamén comentando sobre él todos opinamos o mismo do pouco que falaba da súa familia, e do pouco que falaba algunha vez era sobre a súa nai, tíñalle tal o agarimo que a tiña nun pedestal, tamén recordo que me dixera un día que tiña un fillo, pero pouco máis me falou sobre él.

Otero con Carlos Vidal, da cristalería Vidal, donde Otero enmarcaba muitas das súas obras.

 

Algunhas das súas obras chegaron a estar expostas en galerías de arte, unha delas a Galería Grife Escoda en Barcelona. A súa achega foron tres obras fechadas entre os anos 84/86, unha a plumilla, outra carboncillo e unha sanguina, as tres relacionadas con temas galegos.

Son varias as amizades que me enviaron fotografías dalgunha das obras de Otero , aquí vou expoñéndoas grazas á colaboración das miñas amizades que mas enviaron.

Obra de Otero, que ten a súa historia….
Esta obra de Otero ten a súa historia, unha tarde Otero veu a visitarme, gustaba de ollar ás últimas modas que chegaran a nosa tenda, de paso sempre intentaba venderme algunha plumilla.

Pero esta vez a Otero gustoille unha chaqueta a cadros de cores azuis turquesas, a min gustoume a pintura das mulleres, e chegamos a un acordo……..
Aínda que non sei moito da súa vida, nin son crítico de arte permítome en comentar que a maioría das obras de Otero foron a través do debuxo a tinta utilizando para iso a plumilla, con ela, Otero era un artista consagrado, o seu estudo sobre os trazos que obtiña nas súas obras quedaron reflectidas en todas as súas pinturas que moitos pontevedreses temos nas nosas casas.


FOI POLO ANO 1999 CANDO LLE PEDIN QUE MI FIXÉSE UN TRABALLO ” ESPECIAL”, QUERÍA QUE ME FIXERA A PLUMILLA A IGREXA DE CERPONZONS :


Gran ensayista no que se refire á combinación de trazos, obtendo tramas que creaban uns efectos precisos de sombras e “grises”.

Tamén Otero era un maestro na pintura o óleo, esta obra gardoa con muito agarimo, era unha das miñas preferidas, a primeira vez que a vin tiña exposta no seu salón do piso de Campolongo donde vivíu durante uns anos, este cadro que terminei por mercar a Otero e un paisaxe do lugar de Moreda (Asturias) :


Os seus últimos anos foron ” grises”, quizais a necesidade fíxolle realizar algunha “mala obra”, pero quédome con todo o bo, que foi moito.

A última vez que souben de Otero é que estaba no Asilo e ao pouco tempo decateime do seu falecemento, del quedáronme as súas obras e o seu eterno sorriso.

10- ARTE- GELUCHO PUGA

Recordando a un amigo.

Gratos recordos de Gelucho, un pequeno gran home, natural do lugar da Piolla.

(17 de setembro de 1933)(28 de Abril 1999).

Foto de http://vellapontevedra.blogspot.com/2013/01/gelucho.html

Na praza da Ferrería tiven certa relación con Valentin, o castañeiro,  Dimas, o dos xeados, un pouco máis de relación tivena con Luís Pontevedra, o limpiabotas, que o adoitabas atopar debaixo dos soportais, sentado no seu banquiño o carón do ultramarinos Beledo, Luis de cando en vez viña por xunto miña para falar dalgunha cousa que lle sucedía, muitas delas non boas por certo, algunha xente metíase con él, e non foi nin unha nin duas as veces que entraba chorando pola tenda, eu si non tiña xente na tenda intentaba consolalo como podía dandolle consello. E por suposto tamén tiven relación con María a do Carrillo, toda unha institución na praza.

María, dicían algúns que parecía unha bruxa con aquel mal carácter que adoitaba ter, quizais porque os nenos sempre lle estaban facendo das súas, mentres uns pedían polo portelo dianteiro do kiosko, outros lle estaban roubando pola parte traseira.

O seu forte carácter foi quizais o causante de que moitos nenos e nenas fixésense tamén clientes de Gelucho, moito máis educado e de mellor trato con todos os pequenos que se lle achegaban a xunto él.

No seu pequeno kiosko da Ferrería estivo durante anos Celestino Puga, máis coñecido como Gelucho, o seu kiosko e o de María eran lugares por onde pasabamos todos os días , sempre iamos ás gominolas, pipas, chicles….etc.

Casi todolos días antes de entrar no colexio de Buela, sito na Praza de Mendez Núñez, un grupo de compañeiros visitábamos a Gelucho ou a María, así durante todo o curso…..

Co paso dos anos a miña época de estudante quedou atrás e pronto comecei a traballar nun establecemento de venda de confección, moi preto de onde estaba situado Gelucho, a miña empresa de nome Peral estába situada na Praza de Curros Enríquez e a miña parada durante anos antes de entrar a traballar pola mañán foi a Cafetería Pasaje, alí volvémonos a atopar de novo Gelucho e máis eu.

Recordo coma se fose hoxe as nosas charlas no Pasaje, alí pasabamos momentos inesquecibles, Gelucho falabame dos seus libros, das súas pinturas, da vida pontevedresa….gardei con muito agarimo os seus consellos, sempre bos.

Dou a casualidade que a súa vivenda, situada no Barrio dos Salgueiriños atopábase a uns cen metros da miña, un día Gelucho coñocendo donde eu vivía invitoume á súa casa , falamos coma sempre das cousas do día a día e de paso mostroume as súas pinturas, e con todo cariño agasalloume algunhas delas, hoxe en día gárdoas con moitísimo agarimo, foi o mellor agasallo que me puido facer.


Con éstas lembranzas quero homenaxear a ese gran home que viviu entre nós.

DIARIO DE PONTEVEDRA. 4 DE MAYO 1973.

Celestino Puga Lorenzo, “Lope de Puga”, trovador de los maios.

El es el fénix del ingenio en eso que parece tan fácil y que es tan difícil de hacer un verso para el cantar del «maio». Porque él lo hace con facilidad y su musa parece una fuente inagotable de imaginación, Celestino Puga Lorenzo (antes Celestino Lorenzo Tato), se le conoce en los ambientes trovadorescos, bohemios e intelectuales de la ciudad como «Lope de Puga”, autor de las coplas del «maio» de los Salgueiriños, primer premio en el último concurso, organizado por la sociedad «Amigos da Cultura>> en el marco de la Plaza de la Herrería, el pasado día 1, cuando el sol estaba en el cenit: las 12. Pero Celestino «Lope de Puga», a pesar del éxito, no está contento ni conforme. Al conocerse el fallo del jurado, nuestro trovador del maio era una fuerza de la Naturaleza convertida en protesta…

-¿Pero qué pasa?

-¡Nada! ¡Qué no hay derecho! ¡Todos los años lo mismo y este año, peor, peor, peor! -Peor ¿por qué? -Porque ha sido un total fracaso de organización; porque el primer premio se ha dado a un maio que, en mi opinión, no lo merecía. La ausencia de palco, de altavoces y el hecho de que el concurso se celebró en una plaza muy amplia y sin acústica, perjudicó la actuación de muchos maios» e hizo que las voces de los niños no llegase con claridad a los espectadores.

-Bueno, pero esa crítica acerba, señor Puga, no será fruto de la desilusión, de advertir que el maio de Los Salgueiriños no llevó el primer premio…

-¡Un momento, un momento! ¡Discrepo! ¡Discrepo! No sólo merecimos el primer premio en letras, sino también en interpretación, dejando a un lado la corona y maio, que puntuaron, nada su hermosa ornamentación. A mi, particularmente, nada me extraña pues hay como una especie de envidia, de inquina y de persecución contra el maio de Los Salgueiriños…

¿Cómo es eso? ¡Veamos, veamos! ¿Acaso se discrimina al maio de Los Salgueiriños? ¿Tiene enemigos irreconciliables?

-¿Cómo si no? ¿Cómo puede explicarse lo que pasa, eh? ¿Cómo? Sin ánimo de herir susceptibilidades y los buenos deseos de algún miembro del jurado, creo que ya de antemano se trató de aliminar al malo de Salgueiriños, al igual que sucedió el año pasado.

-¿Por qué? ¿Cuál puede ser la causa de ese <<racismo» en el mes de las flores, en que todo invita a la poesía y a la paz?

-Soy el primero en ignorarlo de modo propio y porque no quiero echarle más leña al fuego. Pero pienso que si algún miembro del jurado tiene algo personal contra mí, leyes hay en este país para que se me exija lo que haya lugar, pero que no empañen el ambiente de la fiesta con esas rencillas que causan más daño que beneficio. Pienso que de continuar ese señor, o señores, en el jurado, el año que viene no sólo el maio de Salgueiriños se retirará, sino que terminarán por matar la fiesta. Y sé mucho de élla, porque soy el decano de los poetas que la cantan. Llevo 28 años al pie del cañón haciendo versos y he conquistado numerosos premios. Creo que mi «curriculum vitae», como se dice en los reclamos publicitarios de ejecutivos, merece un respeto, ¿no?

-Y bueno, Lope de Puga, ¿usted que soluciones aportaría para mejorar el concurso de maios?

-Pues democratizar la composición del jurado. Que formen parte del mismo gente del pueblo y un representante de cada maio. Sería la votación de una mayoría, en vez de la decisión de una minoría. Porque, además, los que cantan debajo del maio, son los únicos que saben lo que cuesta construirlo y cómo se hace una corona, un maio y como se canta la letrilla. Lo que se hace actualmente está trasnochado…

-¡Levántate maio!

Pedro Antonio Rivas.

=========================================================================

O dia seguinte, no DIÁRIO DE PONTEVEDRA, publicaba éste escrito:

AMIGOS DA CULTURA

NOTA ACLARATORIA EN TORNO A LA FIESTA DOS MAIOS

Polo que respeita á Festa dos Maios, que se celebróu días pasados, compre reiterar -pois- que xa oportunamente se lle fixo constar aos representantes da Prensa-, que esta Asociación nen se comprometeu a instalar o palco e micrófonos de costumbre, nen era da súa incumbencia, polo que non é responsábel de tal falla, pola cal ten levado a cabo as aportunas queixas.

Encol dos comentos sobre autros aspeitos da tradicional Festa dos Maios, que tampouco teñen relación coa actuación desta entidade, permitímonos suxerir que estas interesantes críticas sexan feitas atraveso dos cantares dos vindeiros maios, outorgándolle dese xeito maior valor á Festa, precisamente no aspeito crítico e humorístico, peculiar das letras verdadeiramente populares dos nosos maios de sempre.

A vez queremos solicitar un maior apoio das entidades pontevedresas para o futuro Concurso por canto os escasos recursos da Asociación, que se mantén das cuotas dos socios, non permitirá dotar premios de certa entidade, no porvir, que ocasionen situacións deficitarias no patrimonio social.

A XUNTA DIRECTIVA

========================================================================

15 JUNIO 1978. DIARIO DE PONTEVEDRA.

O remate da nai terra

As maiores reservas de osíxeno do praneta Terra escomenzan a estare en perigo pola xa amostrada telma do home en desfacer aquelo que lle é vital. Cando dita reserva sofra unha merma dun trinta por cen, entón o remate da vida humán alcontrarase perto. A cepa e polución distas fontes de osixenación sinificarían o ensolimamento do aer que respiramos. Istas fontes de osíxeno, arrincan da chamada “vea e pulmoeira americana”, dende Yucatán en México, hastra as ribeiras sul do río Paraná na Arxentina, eisí como o nomeado Suleste Asiático, os que hai que xuntar Borneo, Bengala, Indonesia, Filipinas e as terras que forman o xigantesco arco do Golfo de Guinea. E descir, que dispoñemos de vexetación nas zonas Tropical, Subtropical e Morna, escontra dos grandes desertos e das dúas zonas xeladas nas que a vexetación non eisiste, e que cada día aumenta de tamaño cara as chamadas terras frias, sobor un metro o ano, e que pode, derrado o tempo descompor o equilibrio do exe, xa Incrinado da Terra, co perigo de volco, que faria faria trocar os mares causando a derrube de miles de cibdades o asulagamento de cáseque tódola terra emerxida, deixando o descoberto grandes zonas agora coberta polas augas que serían fachos de xigantescas pestes, ó descomporse a materia orgánica dos fondos do mar baixo os raios do sol. Escontra disto hai outro perigo, que é a cárrega de caor que está adequirindo a asmófera pola polución de fluor e monósido de carbono, sen dúbida debido as xigantescas cantidades de carbón e hidrocarburos que a cotio se queiman e que ó quentar o aer está facendo do mesmo unha campá sobor os casquetes polares, que, vindeiro o tempo, faría derreter enormes cantidades de xelo, co que aumentaría o nivel dos mares en moitos metros, pondo as chamadas terras baixas e de aluvión en perigo de asulagarse dunha maneira vacacenta, sen que o home poidera facer nada. Isto privaría a humanidade das fontes de condoitos que istas terras doan en colleitas, que coma todos sabuñamos é un ochenta por cen dos agros da Terra.

Os gobernos do mundo enteiro, sexa cal sexa a súa idioloxía, en humán xuntanza deben percurar sandar a doenza deste noso habitat, pra que as vindeiras xeneracións teñan aer limpo e sán, onde poldan desenrolar a continuidade da especie humán que por dereito ecolóxico herdóu do Infindo Cosmos. E isto solo se pode percurar con enérxicas medidas, incruso, si fixera falla, coa creación dun exército internacional, semellante as Forzas das Nacións Xuntas, o cal tería a tarefa de vixilar aquelas zonas ónde houbera sinales de contaminación da Natureza, facendo, sempre respetando a integridade territorial e política, pechar aquelas fábricas ou inxenios que foran escontra o ben común. Soio eisi se percuraría afogar a semente espallamento de elementos noxentos, pois certos gobernos dos chamados “domiñantes” doan abondo consellos os pobos subdesenrolados e probes, namentras queles labouran verdadeiros infernos, os cales desfarían a vida nun intre, non soio humán, senón tamén vexetal e animal en xeral, coas cha- madas bacterias e virus, deixando de cote hidróxeno, cobalto, estroncio e uranio, que coa nomea- da bomba de neutrones, ameázanse uns os outros, como si a humanidade non eisistira.

Os pobos que sobor a terra quedaran dempois dunha guerra bacterolóxica ou nuclear, sofririan estarrecedoras mesturas e troques, que máis ben semellarian mutantes, que seres humáns, e dende ise intre a terra escomenzaría a súa agonía.

Estarrece con soio cavilar nestes feitos, pois entón ben se podía descir que o remate da vida humán cobor o praneta Terra, era xa un feito. Os homes de ciencia e os ecoloxistas de sensos craros e limpos, crentes ou non en Deus, teñen agora a tarefa de loitar coas armas da paz, pola vida mesma. Esquecer o feito ou agachar a cachola baixo a aza siñificaria a morte, non soio das es pecies animales e vexetales, senón da mesma humanidade. Ainda se está a tempo de sandar a Terra da doenza que nós mesmos lle doamos a cotio, Sandemos os ríos, os mares e o aer pois ó facelo nos alcontraremos sandando a vida vindeira. Nos sexamos cobiceiros e en humán xuntanza esquezamos a birra que perante anos foi nemiga da Nal Terra. Deus pra uns, o Cosmos pra outros, non é máis que unha sola parola. VIDA.

CELESTINO PUGA LORENZO

========================================================================

No blogue de Mateo Fontán Couto, encontró un apartado que fala de Gelucho :

Celestino Puga naceu en Pontevedra o 17 de setembro de 1933. De familia moi humilde chegaría a realizar, sen rematalos, estudos de Filosofía e Humanidades. Sobre os anos setenta instálase na Ferrería nun quiosco. Coñeciámolo como Gelucho, aínda que tamén había quen con mala idea referíase a el como o Chepas, pola xiba e o aspecto maltreito do seu corpo como consecuencia dunha lesión na columna vertebral que o tivera paralítico durante cinco anos cando novo. Este Pontevedrés de A Piolla, era unha persoa amable e próxima cos nenos, moitos acudían a el fuxindo do mal carácter de María. Segundo puiden saber, grazas a información de José Fernando González Agra, formaba cuadrilla no bar Pajariño –que despois sería El Coralín,– e chamábano Marriños. A xente lémbrano moi espelido e con grandes dotes de orador. Xa de neno mostrou un grande interese pola poesía; compoñía poemas para as Festas Florais do primeiro de maio onde acadou premios durante anos. Xuntando versos chegaría a publicar varios poemarios.

Meu pai trouxo un día a casa un destes libros de poemas de Celestino Puga que mercara no rastro dos domingos. Fíxome ilusión e deseguido comecei a lelo. Leva por título Choros e recolle composicións entre os anos 1948 a 1978. A portada do libro é moi inxenua, con bágoas caendo do título da obra e sobre a silueta dunha tumba, o fondo é rosáceo. Leva unha pequena descrición biográfica e crítica do poeta Alfonso Meijueiro Rodríguez así como un breve prólogo do propio autor. Nunha páxina sinálase a axuda da Caixa de Aforros Municipal de Vigo para a súa publicación.

Lendo Choros un decátase da melancolía que o autor verte nas súas composicións a través de temas como a dor, a angustia vital ou o intimismo. A relixiosidade mediante un persoal cristianismo xoga así mesmo un papel importante no libro. Tamén é recorrente na poesía de Gelucho a denuncia social e a reivindicación da xente do común, así como o canto a Galicia e ao seu rico patrimonio.

Das súas influencias el mesmo destaca a de Rosalía de Castro. Segue formulas plenamente clásicas, Celestino Puga síntese cómodo nas estrofas de catro versos onde a rima consoante, a máis predominante, alterna nos versos pares. Característico é o retrouso que emprega no comezo de cada estrofa. No tocante á linguaxe o libro denota un galego falado, particular, fuxidío de canóns ortográficos. Unha lingua que se sente persoal e compártese co lector. Outros títulos de libros deste quiosqueiro poeta que puiden rescatar serían Vivencias, Senderos, ou Esencia de musa, este último con ilustracións de Lubiáns

Velaquí dous esbozos de dúas vidas importantes na intrahistoria pontevedresa. Ás veces acórdome de Maria a do Carrillo e mais do amigo Gelucho; como se levarían entre eles?, cales eran as súas afeccións e inquedanzas? Véxome de neno, bulideiro e preocupado en adquirir as doces viandas, sen tempo para leria. Hoxe dedicaría algún minuto máis en coñecer a quen xa forman parte da miña memoria da infancia.

Máis información sobre Celestino Puga ” Gelucho” :

http://vellapontevedra.blogspot.com/2013/01/gelucho.html

12- A BIBLIOTECA E A POETA DO CUNCHIDO

UN ESPAZO PARA A LECTURA.

9 DE MAIO DO 2018

Máis de 200 exemplares acaban de doarnos:

Algúns de principios do ano 1900


8 DE MAIO DO 2018

A nosa biblioteca recibe unha nova achega.

Desde a Asociación de Veciños O Chedeiro de Cerponzons queremos dar as grazas á doazón realizada por Don Pedro de Lorenzo y Macías.
Dita doazón consiste no libro ” O hebreo que descubriu América “, baseado na investigación durante 17 anos onde avala que Cristóbal Colón é de orixe galega e onde ademais contradi a tese que sinala que nacese en Portosanto e que era Pedro Madruga.

Muitas grazas.


Pedro de Lorenzo y Macias, xunto a Pepy Clavijo

14 DE FEBREIRO DO 2018

Bos dias, hoxe a Asociación de Veciños comenzou a súa xornada no local destinado a biblioteca.

Organizamos unha serie de libros e recibimos a visita de un veciño que nos donou uns cuantos máis, grazas

12 DE FEBREIRO DO 2018

Hoxe desde a Concellalía de Cultura do Concello de Pontevedra, recibimos unha serie de libros para a nosa biblioteca, entre eles figura unha unidade didáctica relacionada co Arquivo da nosa cidade, onde se enfoca a dar a coñecer como é un arquivo, todo relacionado cos documentos que custodia, de que tipos de patrimonio está formado ( bibliográfico, artístico e documental ) quenes usan o arquivo etc.

(Estamos pendentes  que desde o Concello de Pontevedra realíce un traballo no local, mentras tanto seguimos aos poucos ampliando a nosa biblioteca.Esperamos que podamos tela á vosa disposición canto antes.)

http://www.pontevedra.gal/publicacions/O-Arquivo-da-minha-cidade/#

OUTONO DO 2017

Hoxe os membros de O Chedeiro Cerponzóns na biblioteca , preparando un pouco o lugar de lectura .

SETEMBRO DO 2017

Como todos sabedes , hai uns meses que vos dabamos a coñecer a creación da biblioteca da Asociación.

Por motivos de saúde do responsable de realizar unha serie de traballos de acondicionamento dos andeis que van ser utilizadas para a biblioteca non puido comezar a súa encomenda ata estes días .

Esperamos que se fagan todos os traballos previstos para esta estancia , desde a Asociación pedímoslle ao Concello de Pontevedra unha serie de arranxos e de novos andeis debido á cantidade de exemplares que temos , agardamos a súa finalización para seguir adiante coa colocación dos exemplares é inventario.

A NOSA ESCRITORA ELVIRA RIBEIRO :

https://gl.m.wikipedia.org/wiki/Elvira_Ribeiro_Tob%C3%ADo

Corría o ano 2005 cando Elvira Riveiro Tobio escribía esto dende Guxilde :

     Segundo asegura miña nai, nacín o 5 de maio de 1971 no lugar do Cunchido, parroquia de Cerponzóns, concello de Pontevedra, na casa de Basilia a Chinchilla, que meus pais tiñan arrendada (500 pesetas de renda, 17 pesetas de luz) moi preto da morada patrucial paterna. Segunda de catro irmáns. Aos poucos meses traslado ao lugar de Guxilde, parroquia de Alba, no mesmo concello, onde a vivenda que meus pais construían coas súas propias mans comezaba a facerse habitábel.

     Na casa non había libros nin entraban os xornais, ningún universitario na familia. Aínda teño na memoria a época na que non había auga corrente. Familia toda obreira e labrega.

     Despois chegou a escola. Duro, moi duro ao comezo adaptarse a aquel idioma estraño que falaban os nenos da vila (eu non sei que di aquí, choraba). Pero a adaptación chegou logo e a asunción daquela lingua dura e allea (a vergonza da propia). Ser a máis lista da clase. Tamén a máis calada e introvertida. A máis fermosa até que miña nai resolveu cortarme as trenzas despois da primeira comuñón.

     Coa escola chegou a poesía, a súa luz, a súa música silenciosa (coma min), e ficoume colada aos dedos xa sen remedio.

     O colexio, o instituto, combinábanse cos traballos da casa. As nosas actividades extraescolares eran, daquela, levar a pastar as ovellas ou as cabras, ir apañar herba á veiga, axudar coas patacas ou co millo, agarrarlle á porca a pata durante a matanza ou asistila no parto para que vivisen o maior número de bácoros. Tamén os xogos cos/as rapaces/as do lugar.

     A poesía era entón inxenua, rimada e en galego, como querendo que saíse por algún lado o idioma que só era lícito falar no núcleo familiar. A alienación (inconsciente) tiña nomes coma o do libro de sociedad: España y sus hombres, titulábase. O recoñecemento do propio viña da man do primeiro libro que tiven (sen ser os da escola): Follas Novas de Rosalía de Castro (edicións Castrelos), que me regalaron meus pais cando debía ter 10 anos, coñecedores xa do virus da poesía que se me estendía en irremediábel metástase. Fun rosaliana durante anos, incluída a época do instituto. Precisamente nesa etapa presenteime a dous certames de poesía que organizaban conxuntamente o meu centro de ensino e o do lado, alentada polo profesor de literatura galega (Manolo Figueiras, actual artífice da filix.org). Con aqueles poemas inmaturos e anacrónicos gañei os certames. Co primeiro dos premios comprei os dicionarios de latín e de grego, co outro, unha edición moi fermosa de varios relatos de Méndez Ferrín (quen xa me tocara coa maxia da súa palabra cando lera nun libro de texto o inesquecíbel Grieih). De ser rosaliana pasei a ser ferriniana (confeso que aínda non deixei de selo).

     Eu quería facer Historia da Arte ou Arqueoloxía, pero meus pais non me querían lonxe do niño. Tampouco había cartos para manterme en Compostela, así que me tocou facer maxisterio en Pontevedra. Estudei con sucesivas bolsas e, ao rematar, traballei durante un ano para poder ir a Santiago e facer, finalmente, Filoloxía Galego-Portuguesa.

     A poesía sempre, sempre a poesía, mais para a gabeta (ou para o lixo).

     En Compostela recuperei definitivamente o idioma propio. Alí a amizade, alí o amor, alí a vida (a universitaria, por veces, decepcionante). Tiven bolsas de estudos nas universidades de Lisboa e de Coimbra. Portugal xa sempre canda min, desde entón.

     Ao acabar a carreira chegou o choque: o desemprego, a falta de perspectivas, o non futuro. Fun nai e seguín a escribir para ninguén ler non sendo eu mesma e un círculo ultrarreducido.

     Con 30 anos (2001) mandei algo aos Relatos de Verán de La Voz de Galicia. Despois máis cousas a páxinas literarias de internet (Biblioteca Virtual Galega, andar21, alkionehoxe, contos ínfimos, Palavreiros do Brasil…) Comezaron a chamarme para algún recital. O virus converteuse en droga. Fíxenme das Redes Escarlata. Non deixei, ata hoxe, de mandar textos á web (incomunidade, espasmo, limiar libros, a porta verde do sétimo andar…) e a algunha publicación periódica (A Caramuxa, Verbo Xido, El Correo Gallego, etc.).

     No 2003 concedéronme o primeiro premio no certame Rosalía de Castro de Cornellà (Barcelona) e no 2004 unha mención especial no Faustino Rey Romero (Rianxo). Satisfacción persoal pero non présa por publicar a pesar de certa insistencia de amigos e colegas. Boteille unha man ao concello de Poio na organización de varias edicións do festival “Poetas na rúa” e a Alberto Augusto Miranda na organización do filo-café “O estando” (Allariz, 2004). Atrevinme a prologar o libro de poesía Mares de Queijo, do poeta e amigo Ramiro Vidal Alvarinho (GZe-ditora, 2004).

     Durante varios meses mantiven na rede un blog (Furor Scribendi) de temática principalmente literaria, que fixen desaparecer por fastío e crise persoal. Logo iniciei outro weblog centrado na poesía visual, obxectual, concreta, experimental… que aínda segue na rede co nome de visualobxectual. No ámbito da poesía visual colaborei durante meses co portal culturagalega.org cunha sección denominada Inventario Indócil. Esta colaboración truncouse pola miña partida cara ás Canarias, onde pasei uns meses traballando na hostalería, dada a falta de perspectivas laborais en Galiza.

     Entre 2004 e 2005 xurdiu a dupla posibilidade de publicar en solitario, despois de facelo en proxectos colectivos: Sempre Mar. Cultura contra a Burla Negra, Os gozos e as sombras. 10+10 novas visións ou Das sonorosas cordas. 15 poetas desde Galicia. O pintor Antón Sobral logrou convencerme para entregar un libro de poemas meu a Luís Rei, quen ten ao seu coidado a colección Tambo da Deputación de Pontevedra. Antón levou o libro porque eu me sentía incapaz de acometer semellante ousadía. De aí saíu Andar ao leu, en xullo de 2005.

     Logo de regresar da fracasada estadía en Tenerife, o poeta Cándido Duro quixo presentarme o editor Sabino Torres, que me pediu un conxunto de textos poéticos para a colección Hipocampo Amigo. A seguir veu a publicación de Arxilosa, onde incluín os poemas que gañaran o certame de Cornellà e algúns outros máis recentes. A cousa literarianon acaba aquí; logo sobrevén o rodopío de danos colaterais da literatura: presentacións, entrevistas, críticas… esas cousas.

     Dentro duns meses é posíbel que un novo libro de poemas (aínda en xestación) apareza nun utópico proxecto editorial de axitación cultural-mental movido polo desexo. Entre tanto, combino a escrita e as lecturas (por veces compulsivas, por veces fragmentarias) con ocupacións laborais dispersas relacionadas principalmente coa miña formación en lingua galega e en cerámica, dedicación (quizais demasiado fragmentaria tamén) a aquelas persoas que están preto de min e participación en proxectos persoais e colectivos polos que creo que paga a pena mexer o corpo e as neuronas.

     E por baixo da existencia mesma, tantas veces cincenta e excrementicia, refulxente outras, a poesía segue a fluír, subterránea e diastólica. A POESÍA.
[Guxilde, outono de 2005]

https://roquecerponzons.wordpress.com/2016/10/25/a-nosa-poeta-do-cunchido/

11- ARTE-MERCEDES NIETO

DOAZÓN  DA OBRA

” O CAMIÑO REAL ”

 


 

No día de onte  fíxonos entrega dunha das súas últimas obras á Asociación de Veciños O Chedeiro de Cerponzons a artista Mercedes Nieto.

Mercedes Nieto preséntase como unha pintora de trazos vigorosos cunha visión psicodélica, dándolle gran importancia á cor.

As súas obras realízaas sobre madeira de okume e utiliza pintura acrílica.

Desde a Asociación de Veciños O Chedeiro querémoslle agradecer a súa achega para unha das nosas causas relacionadas co noso patrimonio.

Aínda que nunca pon nome ás súas obras , esta vez sáltase a norma e propuxo que leve o nome de Camiño Real.

MERCEDES NIETO :

 

Es alentador haber asistido atentamente a la trayectoria de un artista y, tras haber vislumbrado para su obra un prometedor futuro, comprobar que los pronósticos se cumplen. Es el caso de Mercedes Nieto (Mecha). Artista pontevedresa, autodidacta, que se ha encontrado con la pintura -reencontrado es más correcto- en esa brillante etapa de la vida que se llama mediana edad.

Por eso tiene tanto mérito que en ese brevísimo espacio temporal, apenas un puñado de telediarios desde el comienzo de su actividad expositora, la pintora haya alcanzado un éxito tan notable entre la implacable “troika” que mide el trabajo de los artistas: público, crítica y ventas.

Hemos situado la obra de Mecha dentro del expresionismo abstracto, pero sabiendo que el propio Mark Rothko protestaba al ser encasillado en esa corriente hay que precisar, respecto a la pintura de nuestra autora, que será expresionista y abstracta si ella quiere. Después de todo, lo que parece un encuentro casual de colores que, partiendo de puntos dispersos, se entrelazan sin llegar a confundirse, podría representar un enorme gasterópodo sin concha que empieza a devorar la arena roja de la playa.

¿Es eso abstracto? ¿O es la interpretación realista de una imagen vista nítidamente en un sueño o afincada en uno de los mundos paralelos que describe la física cuántica? Quizá ahí se encuentre la clave: paisajes tomados de una naturaleza diferente donde la perspectiva depende de teoremas aún sin descubrir; fondos abisales que brillan con luz propia -desafiando la oscuridad del abismo marino- mientras graciosas criaturas endomingadas pasean plácidamente; microcosmos donde pequeños astros irregulares danzan en la atmósfera de la metrópoli planetaria…

Temperamental, dotada de movimiento gracias al magistral empleo del color y los contrastes, la pintura de Mecha suscita emociones y, según el espectador, se convierten en la retina en mundos animados o en narraciones de insólito -y a veces desgarrador- argumento. Una exposición, en suma, que refleja la madurez artística de la autora. Para disfrutar y reflexionar.

Roberto del Río

Escritor, Psicólogo, Crítico de arte, Escultor-Pintor

“Ante sus obras a veces nos preguntamos donde está y por donde entra la luz, hasta caer en la cuenta de que el cuadro es la luz plena, brillante en alarde y equilibrio de transparencias imposibles. En otras obras es barroca en la plenitud con una presencia permeable del color, la textura y el vértigo”

Luis García Rosales

La pintora se define como una artista de acción, dado que su obra está marcada por lo abstracto y los trazos fuertes y profundos. “Mecha” es autodidácta en la materia y lleva a cabo sus obras siempre sobre madera de okume y utilizando pintura acrílica. Además, todo el material que utiliza es ecológico. Sus cuadros tratan de ofrecer una visión psicodélica de la realidad a través de una intensa variedad de colores, a los que otorga una gran relevancia, y la degradación de tonos.( Faro de Vigo )

 


 

 

Entrevista en el Diario de Pontevedra :

“La gente que me compra los cuadros está acostumbrada a la explosión de colores”, afirma la pintora tras explicar que en sus obras usa las técnicas de acrílico o esmalte sobre madera y que éstas se deben tocar, porque el relieve de la obra también cobra protagonismo. 

Mecha no pone título a ninguno de sus cuadros porque afirma que ve “en el cuadro una cosa concreta, pero a lo largo de todos estos años y de todas mis exposiciones me he dado cuenta de que cada espectador ve cosas distintas y quiero saber qué es”.

Aunque empezó a pintar hace 31 años por placer, dejó de hacerlo hasta hace seis años, cuando se volvió a enamorar de crear y expresar a través de la pintura. Actualmente cuenta con más de 700 obras en su casa y ha vendido más de 3.000. 

La artista se basa en la lluvia y el granizo del invierno de Galicia, que está presente en la mayor parte de su obra, convirtiéndolos en caídas de color que alegran las estancias en las que están presentes y en las que “los espectadores no vean el mal tiempo”. 

“El cuadro se hace solo con el secado”, dice Mecha tras explicar que ella pinta rápido y por la noche, a veces hasta que amanece. 

Sus cuadros se pueden localizar en otros países, como Argentina, Italia, Portugal y Australia. Asimismo, ha sido invitada a exponer su obra en numerosos lugares del mundo, aunque ella siempre lo rechaza porque no le gusta viajar.

 

http://www.farodevigo.es/portada-pontevedra/2015/08/29/mercedes-nieto-mecha-dona-cuadros/1304263.html

http://diariodepontevedra.galiciae.com/noticia/576709/mecha-soy-la-unica-pintora-que-no-le-pone-nombre-sus-cuadros

 



1- ARTE-GOGUE

GOGUE

Gogue é o noso caricaturista máis internacional. 

 Inscribírono no Rexistro como José Ángel Rodríguez López, pero desde que publicou a súa primeira viñeta todo o mundo chámalle, Gogue.

Eu todas as mañás ao ler o Faro de Vigo , o primeiro que fago é ir á páxina onde aparece a viñeta de Gogue.E con él, e os seus personaxes fai que empece o día cun sorriso.

Que alguén do talento de Gogue preocúpese pola nosa causa é de agradecer .

Como normalmente facemos con todas aquelas persoas que establecemos comunicación por diferentes medios e comentámoslles o que a través da asociación estamos a levar a cabo fixemos o mesmo con Gogue.

Con el tivemos a oportunidade de enviarnos o seu apoio hai uns meses á nosa páxina https://www.facebook.com/pontemalvarcaminoreal/ , agora cando lle pedimos a súa achega de facer unha das súas creacións para a nosa sección de arte non o dubidou un momento :

AS PRIMEIRAS VIÑETAS DE GOGUE PARA CONNOSCO FOI O DE APOIARNOS NAS NOSAS DEMANDAS :

TAMÉN FIXONOS A CARICATURA DE FLOREANO CELEBRANDO OS MIL ANOS :

VIÑETA PUBLICADA NO XORNAL FARO DE VIGO 1/04/2019 :

VIÑETA PUBLICADA NO XORNAL FARO DE VIGO 1/04/2020 :



VIÑETA PUBLICADA NO XORNAL FARO DE VIGO 25/07/2020 :

UNHA NOVA VIÑETA EN RELACIÓN O “NASIMIENTO”:

VIÑETA QUE DEDICOUME O 19/01/2021, ADEMÁIS FIXOA CO MEU ALCUME :

O 3/08/2021 GOGUE no Faro de Vigo endulza o día é dedícame a viñeta :

O 23/12/2021 GOGUE no Faro de Vigo, xa podemos ir a La Luna :

Desde a Asc de Veciños O Chedeiro Cerponzóns transmitiron o agradecemento a José Ángel Rodríguez López, (GOGUE) pola dedicatoria aos Campaneiros de Cerponzóns e que saiu publicada o 14 e 15 de Decembro do 2022 no Faro de Vigo.

GOGUE tamén dedicou unha das súas viñetas a Adrián e Patricia.

Tamén conmigo tivo éste detalle :


 

Colaborador diario de Faro de Vigo desde 1989, é o autor dos personaxes Floreano, Monchiña, Epifanio, Cachiña, Don Ramón O Cura e Fly. 

Colaboracións:

Black Agenda Report (Los Angeles)

Ghetto Fabulous (Los Angeles)

Fantasy Sports (New York)

MovieMaker Magazine (Los Angeles)

EastSunMagazine Renton-Washington

El Tiempo Latino del Washington Post.

A imaxe de Floreano será protagonista dun selo con motivo do Ano Santo 2021


Ten publicados varios libros, e acadado premios e mencións internacionais.

GRAZAS MAESTRO !