IN MEMORIAM, ALADINA FUENTES

De nome Aladina Fuentes Fuentes, en Cerponzons a coñocían por “Dina da Rons”, faleceu con 92 anos, ata fai pouco contou de unha gran lucidez, era un pozo de sabiduría.

Nai solteira, exemplo de muller traballadora, a súa vida foi dura, de sacrifício diario. Muller bondadosa, de fermosos ollos, na súa vida sólo tivo un propósito, sacar adiante a súa familia, os seus fillos Lito e Manolo e a súa nai, a señora Sara.

As mañáns vendendo polas feiras as sementes, polas tardes traballando na veiga, indo ao estrume e facendo todo aquilo que había que facer na casa.

Parte da miña infancia paséina na casa de Dina, sentinnme coma un fillo mais, a última vez que estiven con ela foi unha tarde enteira, canto falamos! Cantas cousas me contaba cada vez que estaba con ela! Hoxe estou triste, outra parte do meu corazón marchou con ela, pero a vez estou contento, sei que a partir de agora Dina estará xunto a miña nai, a súa amiga de toda a vida.

Dina simboliza o sacrificio de muitas mulleres galegas traballadoras que superon sair adiante.

Que a terra che sexa leve.

D.E.P.

22- IN MEMORIAM, FRANCISCO GARCÍA BLANCO

Tristemente fóisenos outro veciño, Francisco García, mais coñocido por Paco O Calderillas, un veciño que durante anos foi parte activa na vida comunitaria da parroquia, un home que desde sempre estivo arrimando o lombo en todo aquelo que podía, e de resaltar o seu paso pola comunidade de montes, na comunidade de augas de Tilve, Liborei e A Bouza é tamén na primeira directiva da asociación de veciños O Chedeiro.

Tanto na parroquia, como na cidade, tiven muitas ocasións para falar con Paco. Sempre que mantiñamos unha conversación estaba relacionada con algunha actividade da parroquia, explicábame, aconsellábame, dábame o seu punto de vista…

En canto comecei na directiva da asociación de veciños dediqueime varios domingos pola mañá a falar con uns cuantos veciños que formaron en certo momento parte da directiva, Paco foi dos primeiros que falei con él, necesitaba saber as súas experiencias é o seu paso pola asociación de veciños O Chedeiro, pero xa de muito antes tivemos conversas do mais interesantes, tanto na taberna da Rons, como tomando un viño na taberna do Nenas, cando me vía adoitaba chamarme Juanciño.

Recordo un día en Pontevedra cando falamos de un tema de muito interés que estaba sucedendo naquel instante en Cerponzóns, cada un tiñamos o noso punto de vista, foi un debate longo, o final chegamos a misma conclusión, tiñamos razón os dous. Por certo dixenlle que lle iba a facer unha foto, sentouse no banco que hai enfrente donde estaba a Drogueria Esteban e retrateino, ese foi o último día que falamos en Pontevedra, despois xa foi na do Nenas cando tivemos a sorte de vernos ali.

A última vez que vin a Paco foi o Día do noso Patrón, a Asociación de Veciños O Chedeiro acordará visitar co grupo de gaitas ese día as casas onde había veciños que por problemas de saúde non podían participar da festividade como seguramente eles quererían, foi emocionante ver a alegría que levou Paco ao ter en fronte súa aos gaiteiros tocando para él, para a súa dona e demáis familia presente.

Paco estaba encantado, cheo de ledicia, chamou polo seu xenro, o noso compañeiro de directiva Jose Manuel García Barral e díxolle que nos puxese un viño, foi o xeito de demostrar o seu agradecemento cara a nós. Barral truxo a xarra e serviunos unhas tazas de viño tinto e brindamos, brindamos por volver a vernos e poder de novo para o próximo ano brindar para estar de novo con él, pero desgraciadamente non vai poder ser.

Pero Paco, como Tino fai uns días, aínda que nos deixaron físicamente, non se van do todo, non, eles siguen connosco, forman parte da nosa historia e estarán sempre presentes nas nosas memorias.

Paco foi un home de parroquia, comentábame hoxe un veciño, un home deses que pertencen ao grupo de veciños que se implican en todo aquilo que sexa para o ben común, son ese tipo de homes que aínda que pasen os anos sempre estarán presentes nos recordos e nas anécdotas que ao longo do tempo foron sucedendo por onde Paco pasou.

Como decía o outro día: Eles seguirán aí, entre os seus, preto do que sempre quixeron, dos seus familiares e veciños, das suas veigas, das súas fontes e ríos, das xuntanzas, das festas…seguirán aí, á beira nosa, nas nosas celebracións futuras, nas nosas discusións, nas alegrias e nas penas.

Remato cunha frase que dixo o cura no funeral : Morremos para vivir.

D.E.P.

21- IN MEMORIAM, CONSTANTINO FERNÁNDEZ

Hoxe despedimos ao noso querido veciño, o señor Tino Fernández.

Cando ocorre un falecemento dun veciño prácticamente ao momento todos estamos decatados do sucedido, por unha banda os sinais milenarias da nosa campá, polo outro os avances da tecnoloxía, neste caso o grupo de wasap.

Formamos na nosa parroquia unha gran familia, por suposto que con algunha que outra desavenencia, pero cando chega este momento todos sentimos tristeza e quedamos apenados pola morte de un veciño. O señor Tino era unha boa persoa, un cabaleiro.

Un cabaleiro que tanto polo seu aspecto coma pola forma de comportarse destacou ser posuidor dun código de conduta amable, xentil e respetuoso con todo o mundo.

Esta mañá falando no adro con algún veciño todos me comentaban o mesmo do señor Tino.

Era un bo home, unha magnífica persoa.

Sabes Juan ? Sempre que había un defunto víalo a él no enterro, daba igual quen fose, ata o máis pobre da parroquia, para él todos merecían os mismos respetos.

Outro veciño decíame: téñolle moito que agradecer ao señor Tino, que boa persoa que era, recordo que sendo eu un rapaz él xa era un importante empresario, cando me vía ir andando para a cidade, paraba o seu Simca 1000 e levábame para dónde eu lle dixera, era un home dado, non se daba máis que ninguén. Así podía estar falando do señor Tino si chego a preguntarlle a todos os veciños e veciñas que hoxe estaban dándolle a despedida.

Aínda que é un momento duro, de tristeza ao ter que despedirse del, teño por seguro que o señor Tino non nos deixa, non nos abandona.

Non o veremos físicamente, recordo velo moitas veces pola rúa Benito Corbal, sempre ben vestido, nunca se desprendía da súa gravata, nin as noites en que viña á taberna da Rons a xogar ás cartas cos seus amigos.

Últimamente o vía mais na súa casa de Pidre, cando eu iba camiño da Rons, dando o seu paseo por diante da casa, agora estará na sua outra casa, a de todos nos, xunto cos nosos seres queridos, establecendo unha conexión entre os que estamos vivos e os mortos.

Nós fóra, vivindo a vida, traballando, gozando, compartindo, eles dentro, repousando por todos os seus anos de traballos, de formar unha familia, de compartir momentos de felicidade, tamén de tristeza cando tiveron que despedirse dos seus.

Formamos parroquia, tanto no pasado como no presente e no futuro, chega un día que os nosos seres queridos desaparecen da nosa vista e de todos os demais, pero non, non nos deixan. Eles seguirán aí, entre os seus, preto do que sempre quixeron, dos seus familiares e veciños, das suas veigas, das súas fontes e ríos, das xuntanzas, das festas…seguirán aí, á beira nosa, nas nosas celebracións futuras, nas nosas discusións, nas alegrias e nas penas.

Como ben di o meu querido amigo, o profesor B. Aparicio :

As reunións e xuntanzas, as festas, os enredos lúdicos e amorosos, acontecen moi preto do lugar no que descansan os defuntos, nun desexo intencionado de que a lestes lles cheguen os ecos dás actividades dos vivos. A morte non é unha barreira infranqueable. A relación entre vivos e defuntos transcéndea, porque ambos están sumidos nun tempo que non se acaba, na eternidade. Neste verde recanto nunca se morre de todo”.

O señor Tino Fernández seguirá estando connosco, porque todos están connosco.

5- IN MEMORIAM, D. MANUEL MIGUEZ.

Hoxe sábado 12/06/2021 oficiouse a misa funeral por D. Manuel, sacerdote da parroquia de San Vicente de Cerponzóns ao longo de máis de 36 anos, na homilía que levou a cabo D. Herminio quédome cunhas cantas frases que dixo recordando a D. Manuel Miguez, frases que deberían darnos que pensar é utilizar no noso día a día.
-SIEMPRE TIENE QUE HABER ALGUIEN QUE NOS VAYA MARCANDO CON MAYOR ACIERTO, SIEMPRE CON UN OBJETIVO CLARO, EL DE LLEGAR A LA META INDICANDO LOS PASOS QUE HAY QUE DAR Y COMO HAY QUE DARLOS.
-CON UN OBJETIVO, EL BUEN PASTOR.
-SOMOS CAMINANTES, SOMOS PEREGRINOS DE LA VIDA.
-SOMOS UN PUEBLO QUE CAMINA.
Antes de dar comezo a misa funeral por D. Manuel Sacerdote, a nosa veciña Merchi Cochón Vieitez, pronunciou unhas palabras en memoria del :
En el año 1982, llegó a esta parroquia un joven párroco que venía cargado de ideas e ilusión por dinamizar esta parroquia que iba a ser la suya. 

Pronto descubrimos que era un hombre inquieto del que brotaban ideas con el objetivo de crear unión entre los vecinos y hermanar a los habitantes de Cerponzóns y Verducido, parroquias que el tutelaba. 

Fuimos descubriendo que le apasionaba investigar en la historia de esta parroquia, así, con el paso de los años, y mucha constancia, se hizo con abundante documentación que relataba nuestra historia desde siglos atrás, y con su ayuda conseguimos dar a conocer la historia milenaria de nuestro pueblo. 

Debido a su gran formación como archivista tenía un control asombroso del registro histórico y actual de los habitantes de la parroquia, de modo que con darle unos apellidos y una fecha conseguía rápidamente localizar la persona que se buscaba fuese del año que fuese, así, muchos descendientes de Cerponzóns en la diáspora consiguieron encontrar sus raíces con su ayuda.
Cuando Don Manuel llegó aquí, comenzó a realizar actividades para los jóvenes de esta parroquia y los de la parroquia de Verducido con la idea de que nos conociésemos ya que somos parroquias hermanas. Así, tuvimos un montón de excursiones y otras actividades en común promovidas por Don Manuel.
También con los mayores intentó fomentar la unión entre vecinos, si había que ir a hacer el Camino de Santiago en 1 día, se hacía, con él a la cabeza, si había que hacer la peregrinación a los Milagros de Amil en una noche, se hacía, y el a la cabeza, si al llegar a Amil, después de escuchar la misa, había que hacer una comida de confraternidad con café, copa y chistes de curas, nuestro Don Manuel, era el primero.

En el momento que nuestro vecino José Ángel, le propone la idea en el año 1994, para formar un coro parroquial, ahí nuevamente estuvo Don Manuel, animando, coordinando y dirigiendo.

Nuestro párroco, revolucionó la parroquia, que, pasó de hacer los típicos pasillos de espadaña y fiuncho en Corpus, a diseñar alfombras florales creadas con materiales recogidos en nuestros montes y en nuestros jardines, realizadas con el trabajo en común de los vecinos que quisieron participar cada año, y todo con el mismo objetivo que tenía siempre Don Manuel, fomentar los lazos de unión entre los vecinos. 

Nuestras alfombras, a día de hoy, 39 años desde que se comenzaron a elaborar, son nuestro orgullo, y conocidas ya en muchas partes.
Don Manuel, supo conectar con los vecinos de todas las edades, incluyendo a los niños que acudían a catecismo encantados, por que nuestro párroco consiguió que se divirtiesen mientras aprendían.

El día de Reyes, siempre había un regalo para cada niño que sus Majestades los Reyes Magos dejaban a su paso por la iglesia. 

Las homilías de Don Manuel eran especiales, ya, que debajo del mensaje principal, siempre había un mensaje oculto que te hacía darle al “coco”, como decía, toda la semana.
Desde que Don Manuel llegó a esta parroquia, nos adoptó a todos y todos lo adoptamos, de modo que el se sintió y fue uno mas de nuestra querida parroquia, “SU CASA”.

Él nos conocía bien a todos, uno a uno, cuando hizo falta unas palabras de ánimo ahí estuvo para cualquiera que lo necesitase, pero, cuando alguno de nosotros necesitó un coscorrón para aclarar ideas también estuvo ahí.

A Don Manuel le gustaba su parroquia en fiestas, celebraciones, comidas vecinales, etc. Y en esos momentos, se quedaba unos minutos a lo lejos observando lo que más le gustaba, vecinos juntos compartiendo momentos felices, eso, en especial, lo hacía feliz.
Seguro que ahora desde donde esté nos observa por una ventanita que habrá abierto ahí arriba entre las nubes y estará orgulloso de su parroquia y sabrá que lo quiso y lo recordará siempre, con cariño, como un gran hombre y una buena persona. 

Hasta siempre Don Manuel…

NOTA :
Ao finalizar a misa, D. Herminio comentou que D. Manuel transmitiulle unha serie de desexos, dous deles foron a donación de un cáliz, devandito cáliz é o que utilizara D. Manuel na súa primeira misa oficiada na parroquia.

A segunda pediulle a D. Herminio que había que encargar un palio novo, e así o fixo D. Herminio, hoxe o palio estaba xa preparado para a celebración no día de mañá do Día de Corpus.

IN MEMORIAM, JAVIER VIEITEZ

JAVIER VIEITEZ 

Hoy estoy triste, saber que es tu cumpleaños y no poder enviarte mi felicitación como hago habitualmente a mis conocidos, quizás hoy fuese un buen día al ser domingo, de poder vernos y dar una vuelta por los montes de mi parroquia cómo habíamos quedado.

Siempre estarás en mi recuerdo.

Un home que defendeu os montes

http://pontevedraviva.com/opinion/3351/memoriam-javier-vieitez-juan-jose-esperon/

A raíz de entrar en la Asociación de Vecinos O Chedeiro de Cerponzóns, mi interés por temas relacionados con la parroquia me llevó a entablar comunicación con Javier.

Vía Messenger me comuniqué con él y le dije mis inquietudes sobre temas relacionados con el monte, con su jardín, como él se refería cuando hablaba de su querido medio en donde trabajaba .
 Quedamos en vernos a los pocos días en la Plaza de la Verdura, allí nos encontramos una mañana y con un café con leche por medio empezamos a hablar de todo lo relacionado con su medio.

 Se ofreció en colaborar en lo que él pudiese: darnos su opinión, consejos y criterios sobre todo lo que concerniese en relación con el monte. Quedamos en ir viéndonos y así ir, poco a poco, aportándonos sus ideas y consejos.

 Cuando sucedieron estos últimos incendios su preocupación era evidente y yo seguía sus publicaciones. Evidentemente Javier mostraba su indignación por todo lo que estaba aconteciendo.

 Pero ¿quién iba a decir que a los pocos días Javier nos dejaba? No me lo podía creer cuando salió la noticia en el Facebook, no era justo , él no tenía porque irse, lo necesitábamos ahí, en su jardín, cuidándolo como él sabía.

 Tras unos días pensando en cómo poder rendirle mi pequeño homenaje me puse en contacto con Enrique Alvite y le pedí su colaboración.

Unas fotografías que fui copiando de su muro y la interpretación de Alvite es mi aportación para tener en el recuerdo a Javier Viéitez .

Gracias Javier por todo lo que me enseñaste.


ENRIQUE ALVITE :

https://youtu.be/AdKfK91UbP0