Destacado

O BAILE DO PINO, ACTUACIÓN DE…

CUALES FUERON PARA TI LAS MEJORES ORQUESTAS POR AQUEL ENTONCES:

1-Recuerdo los Cunters, con aquella parodia mexicana, cuando tocaban rancheras. 2-Los Españoles fueron un grupo con actuaciones en el extranjero, muy solicitados por aquel entonces.

3-Sintonia de Vigo, que creo que todavía anda dando “guerra” por ahí…

4-A sintonía de Vigo, os Cunter’s tamén.

5-Sintonía de Vigo

6-Os Cunter’s

7-Sintonía de Vigo

8-Sintonía de Vigo

9-Montes

RECUERDOS QUE ME ENVIARON RELACIONADOS CON EL BAILE DO PINO:

1-Cuando iba al Baile do Pino, recuerdo que en los bailes de Carnaval, había mujeres que venían a ligar, se insinuaban bailando y yo me dejaba llevar, hasta cuando te dabas cuenta que por un lateral de la máscara se le veían las arrugas, jajaja, podía ser mi abuela, jajaja.

2-Hola, fun o baile do Pino, cando actuou CAMILO SESTO, a anécdota e que unha rapaza da primeira fila foi bicada po lo cantante e tuvo un ataque de ansiedad, con desmayo incluido.

3-Eu era unha nena, pero miña nai si foi, na casa poñía moito os discos de CAMILO é a min gustábame moito facerlle o dúo.

4-Eu teño ido muitas veces, prácticamente fomos a casi todolos bailes do Pino, chegabas é o princípio era sesión guateque, despois comenzaban as orquestas e os famosos. A vez que véu CAMILO SESTO, aquelo foi terrible, roubaron todolos bolsos, porque había tanta xente, tanta xente, e roubaronme a min tamén claro, roubaron a barrer, e tamén roubaron as cintas dos cassetes.

A min o bolso apareceume gracias a que tiña unha receta de un médico e polo nome poderonme localizar, muitos dos bolsos roubados apareceron detrás do Ferreiro do Pino, pero aquelo foi terrible aquel día.

Pero bueno, daquela mirabas muitos artistas en directo, estaba mui ben aquelas actuacións.

5-Yo tengo una anécdota con JULIO IGLESIAS , nuestro grupo actuó ese mismo día (LOS MICRONS), Julio apareció con una orquesta de 12 músicos vestidos con esmoquin.

Al finalizar la actuación fuimos todos, con Julio, a tomar unos bocadillos al Parvadas.

6-A miña anécdota no Baile do Pino foi cando estiveron RUMBA TRES, eu coñecía ao dono da Sala da Avenida de Vigo, e pedinlle se me deixaba entrar no camerino do grupo, díxome que si, que ao finalizar a actuación podía entrar a velos e a pedirlle un autógrafo se quería.

Así foi, conforme acabaron, subín as escaleiras e achegueime a Abelleira, esperei un momento a que fose xunto eles e dicirlle que un “fan” quería pedirlles un autógrafo, ao ter o seu permiso, saíu e sinalándome díxome que xa podia pasar.

Cheguei xunto eles, estabanse a cambiar, recordo que era a época de levar os pantalóns vaqueiros de campá e camisas estampadas, así estaban eles jajaja e con aquelas melenas!

Preguntáronme de onde era, díxenlle que dunha aldea de Pontevedra, que se chamaba San Vicente de Cerponzones.

Nun papel que había por unha mesa do seu camerino, asináronme os tres, pero aí non quedou a cousa, resulta que debín cairlle simpático que convidáronme a un wisky ! Eu na miña vida probara un wisky nin outro tipo de alcol, excepto o viño da casa jajaja. Non tiven máis remedio que beberme aquela copa, non podía negarme despois de que me asinasen os autógrafos.

Ese día, como outras tantas veces, fun andando cos meus veciños e veciñas para Cerponzones, eu non paraba de cantar…

7- A parte de cantar no Baile do Pino, ANTONIO MACHIN actuaba no café Urquin, situado na rua Garcia Camba, e facía os traxes na Sastreria Vaquez dos meus padriños Sindo e Carmen.

8- Si que recordo a ANTONIO MACHIN, eu era unha rapaza moi xoven e mirabao a través de un oco das cortinas, ay que tempos!!! Con que pouco nos conformábamos.

9-Hola mis padres recuerdo que me contaron que fueron a ver a NINO BRAVO y que poco después murió… no sabía que fuese ahí … mi madre ya no lo recuerda… también me contaron que fueron a ver a JULIO IGLESIAS … pero no recuerdo a donde fueron … lo que si me dijeron es que JULIO IGLESIAS salió apedreado porque no gustó 😂

10-Eu era bastante festeiro, ainda que non moito dos bailes, pero fun bastante o PINO, o baile da CAÑOTA, a Moraña, a Caldas, Cuntis, Redondela, Soutomaior, Seixido, …., . Si recordo que con unha gran actuación no Pino, ( non recordó quen era), quedaron sin amplificación bastante tempo, e estaba a tope de xente .

11- Eu iba cada semana, nesta sala conocin a novia que tiña antes de marchar para Barcelona, era do lugar de Acuña, en Vilaboa, seguro que ese dia estaba ahí pero non macordo.

12-Baixando de san Cibrán fun ver a BIGOTE ARROCET o Baile do Pino.

13-La segunda vez que fuimos Manolo y yo, al Baile do Pino, llevamos a su hermano Joaquín, Joaquín se cayó por las escaleras y se rompió un brazo.

14- Recuerdo de ir a ver a los HERMANOS CALATRAVA, íbamos con los enanitos, Antonio y Ángel y también recuerdo de ver a MANOLO ESCOBAR.

15-Recordo que iba muito o Baile do Pino, Neno, co seu puro e unha flor.

16-Do dia que veu KARINA a Sala de Festas O Pino, conservo unha fotografía dela, teñoa gardada coma un primor.

17-Hai que recordos dos TRES SOLES DEL PARAGUAY! Un compoñente casou con unha compañeira nosa de traballo, tiñan un local pola Avenida de Vigo, íbamos a escoitalos, que ben cantaban!

Un deles casou con unha rapaza de Lérez, que vivía indo para a Cross.

18-Hai o Baile da CAÑOTA! Que recordos! Ahí foi a primeira vez que fun a un baile! Que ben o paséi! Levoume un primo de Campañó! Paseino mui ben!

19-Eu fun, pero non podo aportarche nada, sólo que había uns chicos guapísimos 😜

20-Yo lo vi en el Baile do Pino (CAMILO SESTO),y tengo una foto suya firmada☺️

21-Ese me lembro (CAMILO SESTO) estaba presente, foi un dia especial.

22-O dia de San Cibran pechaba o comercio pola tarde e o tipico era ao baixar da romeria rematar no Baile do Pino.

23-Eu fun caminhando a tarde, boa e noite maravilhosa e aos lunes de páscoa.

24-Sí lembrome de rimo Baile do Pino, o día de San Cibrán, subindo aquelas congostras, rompeume ó pantalón nó cu, puxen à chaqueta por detrás e seguin de troula, quen pillará àqueles tempos maravillosos.

25-LOS TRES SOLES DEL PARAGUAY…recuerdo verlos en el pub Trebol y en el que tenian posteriormente en Lerez……

26-LOS TRES SOLES! Anda que no!! Y tengo jugado con sus hij@s!!

27-Recordo estar no baile do Pino, con unha actuación dos TRES SOLES do Paraguay, e tamén cear algunha vez, no restaurante que tiñan en Lerez, onde facian as veces algunha actuación .

28-Muitos domingos passava não baile em rodondela e ainda entrava no Pino.

29-Quizas fose unha das últimas veces, que fun o baile da Cañota, e disfrutei como nunca asustando o personal. Era un Domingo de Carnaval, e uns días antes mercara no Gran Garaje, unha calva de goma e tamén a careta a xogo. A cara, era de unha bruxa fea con ganas, tiña as clásicas espullas na naris afilada. Os buxeiros da naris e da boca eran pequenos, cada vez que respiraba a cara inflaba e desinflaba. Recordo, así como empezó a subir as escaleiras, a xente apartábase como si aparecerá o diaño, eu volvíame cara atrás para ver qué era o que os asustaba, pero non vía nada raro, hasta que me decateie que era eu, o que tanto medo daba.

30-A actuación que según miña tía foi máis multitudinaria foi a de PERET. A que máis lle gustou foi a de CAMILO SESTO. O Baile do Pino tiña moi mala fama ata que o colleu o da Cañota e empezou a contratar “artistazos”, abría as portas o domingo ás 6 da tarde e non cerraba ata a unha da mañá. Alí acudían xente xove e maiores, era a cita máis importante na Pontevedra dos 70. A sala non tiña nada de especial, sen luxo ningún, era moi grande e tiña un bar pequeniño nunha esquina que daba bebidas. Non había butacas nin sillas todo era pista para bailar e enchíase tódolos domingos, non cabía un alfiler. Sobre ás 6 empezaban a actuar as orquestas e alí bailaba todo o mundo, era moi animado. As 11 empezaba á actuación principal. Ela non faltaba nin un domingo era a mellor diversión da época.

-Tamén me di que non existía a comprar anticipada de entradas, ás seis abrían as dúas taquillas e se compraba non momento, fose o arista que fose. Só había dúas portas de entrada, baixaban oito escalóns e a pista xa era deles. A saída era polas mesmas portas.🤦🏻‍♀️

-e ningún quedaba fóra, sempre había entradas para todo o mundo, só se estaba un pouco máis apretado

31-O dia que veu MANOLO ESCOBAR o Baile do Pino, foi o no va más! Recordo unha veciña miña que lle gritaba: Manolo! Ay mi Manolo! É de repente desmallouse!

32-Si, fun cando actuou BASILIO e a xente en vez de aplaudirlle decían

e nejro e nejro.

33-LORENZO SANTAMARÍA ….Me trae muchos recuerdos. Sus baladas siempre me gustaron….. “Para que no me olvides”, “bailemos”, “si tu fueras mi mujer” y tantas otras. En determinados momentos todavía las escucho……

34-LORENZO SANTAMARÍA …muchisimos recuerdos y disfrutando mucho era mi cantante preferido, junto con NINO BRAVO

35-O único que podo contarche, si te interesa, e o encontro que tiven con o propietario do baile que vivía no Río de Xaneiro. Un saudo

36-Meu pai dime que él tamen foi o Baile do Pino, e seica se sentaba nos asientos que daban contra a carretera, xa daquela facianse manitas🤣🤣🤣🤣

-Viña a pe desde Cerponzóns hasta a ponte do burgo e o pasar o puente hacia o centro había tamen unha gasolinera, cruzaba pontevedra por ali e a carretera de vigo, festa rachada, mais tarde xa iba en bicicleta o baile.

Un seguidor de ésta sección me acaba de enviar una foto relacionada con el Baile del Pino. Por un lado, está hecha en el día que iban actuar LOS HERMANOS CALATRAVA. Por otro lado, es que los dos hombres de la foto, eran los porteros del baile. Yo sé quién es uno de ellos, pero el otro no, haber si hay alguien que pueda decirnos sus nombres.

22 ENERO 1978 MANOLO DE VEGA.

Humorista y cantaor, Manuel Rafael de Vega Alonso, conocido artísticamente como Manolo de Vega (28/05/1942)(15/07/2015) comenzó su vida artística imitando al cantaor cordobés “Fosforito”, por aquel entonces Manolo se daba a conocer con el apodo de “Fosforito de Valladolid”

En los años 60 triunfó en el mundo del flamenco, actuó en numerosos teatros por toda España y acompañó durante un tiempo a la insigne Mariemma como cantaor. Tuvo una época de mucha popularidad, actuando en televisión, teatros y salas de fiestas, realizando un buen número de grabaciones discográficas. Trabajó en “Esta noche fiesta” programa de variedades en directo, emitido entre los años 1976 y 1977, dirigido por Fernando Navarrete y presentado por José María Íñigo.

Durante los años 80 y 90 tuvo protagonismo su faceta humorística como contador de chistes, siendo comediante habitual del programa televisivo “No te rías que es peor”. También intervino en varias películas.

Últimamente se dedicaba a la canción aflamencada y al humorismo, mezclando fandangos con chistes.

El 22 de Enero de 1978 MANOLO DE VEGA estuvo en el Baile do Pino, le acompañaron en el escenario LOS CUNTER’S y la ORQUESTA X.

08 ENERO 1978. DÚO GALA y sus Mariachis.

Jesus Fernandez Blazquez (1938) perteneció al conjunto Los Guaranis, junto a su hermano Angel, forma el DÚO GALA.

Desde principios de los años 1970 hasta cuando se separan en 1976 sacaron al mercado varios discos, a partir de ese año hasta el 1982, Jesus forma dúo con el gallego Paco Formoso Seara, tanto con uno como con otro, pasearon con enorme éxito la canción mexicana por muchas salas de baile, sus temas más clásicos como ‘Te traigo en mi cartera’, ‘Fallste corazón’, ‘’¡Ay, Jalisco no te rajes!’, ‘Cartas a Eufemia’, ‘La Llorona’,’ Guadalajara’,…se escucharon por toda España, además actuaron en TVE, en Televisa (Mexico) y por varios países de Europa.

El DÚO GALA estuvieron en el Baile do Pino el 8 de Enero de 1978, le acompañaban sus mariachis y la Orquesta GRAN PARADA.

24 ABRIL 1977. LORENZO SANTAMARÍA.

Lorenzo Rosselló Horrach (21/02/1946) más conocido por Lorenzo Santamaría, en los años 70 fue uno de los artistas de canción melódica que más éxitos obtuvieron. Sus comienzos tuvieron lugar en 1965, formando su primer grupo, después se va a Los Bríos y en 1967 se suma al grupo que por aquel entonces estaba causando furor en la isla de Mallorca: Los Z-66

A partir de 1970 inicia su carrera en solitario, tomando el nombre de su localidad natal como apellido artístico.

Entre los años 1975/76 llegan sus primeros éxitos “Para que no me olvides” y “Si tú fueras mi mujer

A finales de 1981 también fue exitazo: Bailemos.

Durante unos años estuvo alejado del mundo de la música, participando en varías películas españolas, es en 1985 cuando retorna a la música, ésta vez cantando en catalán. En los 90 forma parte de paquetes de artistas denominados Mágicos 60, realiza varias giras y termina con un concierto con su antiguo grupo Los Z-66, poco a poco, sin abandonar del todo su actividad musical se va alejando y se queda a vivir cerca de donde nació.

Lorenzo estuvo en el Baile do Pino, el 24 de ABRIL de 1977, aquel día fue otro día apoteósico, con él estuvieron compartiendo escenario ODISEA y ORQUESTA X.

15 ABRIL 1977. BIGOTE ARROCET

Hoy le toca a Edmundo Arrocet Von Lohse (29/11/1949) conocido artísticamente como Bigote Arrocet, humorista argentino de origen chileno. Hijo de padre español y madre hispano-alemana.

Su fama comenzó en el Festival Internacional de la Canción de Viña del Mar, donde interpretó ‘Libre‘ de Nino Bravo, tenía por aquel entonces 21 años y se hizo muy popular imitando a famosos.

Era el año 1974 cuando se establece en España, su salto a la fama le llega con los programas “Aplauso” y “Un, dos, tres…responda otra vez”.

Fue presentador de programas, participante en concursos, concursante en realitys, actor en varias películas…Bigote Arrocet pasó por el Baile do Pino el día 15 de Abril de 1977, con él estuvieron los grupos QUEIMADA y AGARIMO.

06 MARZO 1977 LOS GALES DE ESPAÑA y ORQUESTA X…Avenida De Vigo

05 MARZO 1977 BRINDYS y PLAY BOYS…La Cañota

13 FEBRERO 1977 PLAY BOYS y EMBAJADORES de La Coruña.

30 ENERO 1977 CHICOS DEL JAZZ y NOCTURNOS

23 ENERO 1977 LOS ALKAR y FLORIDA

16 ENERO 1977 LOS GOLFOS.

15 ENERO 1977 LOS GOLFOS.

Manolo y Jorge, dos hermanos gaditanos que se hicieron famosos cuando forman el dúo Los Golfos, con su ritmo de rumba-pop y aquel tema del año 1976 “Que pasa contigo tío”, que un éxito por todo lo alto, siendo la canción de aquel verano y una frase que se puso de moda en todo el país.

Otro tema que no se quedó atrás fue “Que me quiten lo bailao”, Los Golfos eran unos niños que arrasaban, niños de barrio, descarados y que que tenían en aquellos años mucho éxito con su rumba-pop tan contagiosa.

Los Golfos tuvieron una vida breve como grupo, Manuel “Malou” Sánchez, y Jorge Sánchez, reaparecieron años después de su época dorada, con el nombre de “Manolo y Jorge”, pero no resultó.

Los Golfos estuvieron en la Sala Avenida de Vigo el 15 y 16 de Enero de 1977, con ellos estuvieron los dos días los Conjuntos PALMA y FLORIDA

18 DICIEMBRE 1976. RUMBA TRES.

El grupo Rumba Tres, compuesto por el cantante Pedro Capdevila, José Sardaña (voz baja y guitarra solista) y Juan Capdevila (armonías vocales altas y guitarra rítmica), se conocieron siendo muy pequeños, desde la escuela, comenzando a tocar por cafés y bares de su pueblo, seguidamente sus actuaciones en las emisoras barcelonesas constituyeron el paso previo a la firma de su primer contrato discográfico. En los inicios de su trayectoria profesional en el mundo de la música, se dieron a conocer como “Los Espontáneos” (1963/70)

En 1970, al cambiar de sello discográfico, cambian su nombre porque el que tenían se parecía demasiado al de una banda británica que ya lo había registrado. “Como éramos tres y hacíamos rumba, la discográfica que nos acababa de fichar nos lanzó como Rumba Tres

En ésta segunda etapa discográfica lanzan las canciones : “Tu nombre” y “Besos”, seguido de otros discos con: “Los palitos”, “Ana María”, “Beatriz” y “Me marcharé”.

Pero la canción que fue éxito total y le dio popularidad fue en el disco titulado “Perdido amor”, quién no llegó a cantar : “Ya no te puedo querer / mi cariño se acabó”.

A partir de ahí Rumba Tres afianzó su éxito con “Tengo lo que quiero”, una rumba alegre, juvenil y desenfadada. En 1974, con su nuevo disco “Si quieres olvidar” comienzan a darse a conocer por países de Europa y ese mismo año, en el verano, llega uno de sus temas que los consagran: “No sé, no sé”, éxito nacional en ventas de discos, un tema de Manuel Sánchez Pernía, que tras una actuación en Salamanca, se acercó a ellos y les dijo que quería mostrarle unas canciones suyas, una de ellas decía: “No sé, no sé que tienen tus ojitos que me vuelven loco”, y que Sánchez Pernía había escrito inspirado por la mirada de su hija.

Más tarde llegan “No vuelvas a soñar”, “Indiferencia”, “Quiero ser feliz”, “El Tiburón” y otras muchas más.

RUMBA TRES, estuvo un 18 de Diciembre de 1977, con ellos ORQUESTA MONTES y CONJUNTO ODISEA, y fue una noche especial para mí, yo estuve presente ese día, compartiendo camerino con los tres componentes después de su actuación, pero eso ya lo comentaré más adelante.

Fueron 18 orquestas y conjuntos los que actuaron entre el 18 de Enero y el 9 de Mayo de 1976 en el Baile do Pino, además con la actuación de nuevo de Luis Lucena, os comparto la lista:

09 MAYO 1976 LOS CUNTER’S , ODISEA y SALNESES…

18 ABRIL 1976 LOS ESPAÑOLES y ORQUESTA SINTONÍA DE VIGO…

03 ABRIL 1976 LOS DUENDES y ORQUESTA MONTES…

02 MARZO 1976 LOS CHICOS DEL JAZZ y LOS SALNESES…

21 FEBRERO 1976 BRINDYS y PLAY BOYS…

31 ENERO 1976 LUIS LUCENA y LOS KINFERS y FLORIDA…

25 ENERO 1976 LOS MICRON’S y GRAN CASINO…

18 ENERO 1976. MAGOS DE ESPAÑA, BRINDY’S y POCEIRO.

11 ENERO 1976. MANOLO OTERO

Manuel Otero Aparicio (25/06/1942)(1/06/2011)

Hijo de Barítono de ópera y zarzuela y de una madre actriz de comedia musical y clásica, estudió canto muy joven, con catorce años, su profesora fue su madrina. Manolo Otero, cursó los estudios de bachillerato y posteriormente se licenció en Filosofía y Letras en la Universidad de Madrid.

Comienza su carrera musical en el año 1968, grabando dos singles. Es en el año 1974 cuando graba el tema “ Tengo todo el tiempo del mundo”, una canción que lo hizo famoso internacionalmente, seguidamente, en los años 75/76 y 1977 graba los temas más importantes de su carrera: “Qué he de hacer para olvidarte” “Bella mujer”, “María no más “, “Sin ti”, “Sigo mi camino” y un tema utilizado en la película “El libro del buen amor”, titulado “ Canción del Buen Amor”, siendo protagonista.

Anteriormente, en el año 1973 se casó con la vedette María José Cantudo, separándose en el 1978. Su figura de galán le hizo ganarse prestigio, ayudado por su trabajos en el cine y teatro. Cuando se fue haciendo popular con los temas antes citados, la crítica comentaba que Manolo no cantaba, sino que susurraba, lo que él hacía es que no usaba toda su fuerza vocal, sino que lo hacia en un tono más suave, Manolo tenía un estilo y una voz muy particular, que algunos no entendían. Al cabo de un tiempo, se desplaza a Brasil, obteniendo varios reconocimientos por su carrera artística, Discos de Oro y Platino.

Falleció el 1 de junio de 2011 en Brasil, víctima de un cáncer hepático.

El 11 de Enero de 1976, Manolo Otero, acompañado de LOS NOCTURNOS y la ORQUESTA FLORIDA, actúa en la Sala Avenida de Vigo, además de cantar, rompió unos cuantos corazones…

06 ENERO 1976. LOS BRINDYS y ORQUESTA COMPOSTELA

El día de Reyes de 1976, en la Sala Avenida de Vigo, actuaron LOS BRINDYS y la Gran ORQUESTA COMPOSTELA.

04 ENERO 1976. PLAY BOYS y GRAN CASINO

La primera actuación del año 1976 en el Baile do Pino, estuvo a cargo de LOS PLAY BOYS y la ORQUESTA GRAN CASINO.

21 DICIEMBRE 1975 JOSÉ VÉLEZ y su conjunto.

Finalizamos el año 75 con José Vélez (19/11/1951) uno de mis cantantes favoritos de mi juventud.

Joselillo fue el segundo de diez hermanos de una familia humilde canaria, desde muy jovencito destacó por su voz y siempre acudían a él para que actuase en las fiestas del colegio, o fiestas familiares y también populares. En el caso de éste cantante, su madre no era partidaria de que anduviese a cantar, fue su padre el que lo animó siempre, indicándole que hiciese siempre “lo que el alma le pedía”.

Comenzó su carrera musical en un grupo denominado “Trío Maravillas”. Para promocionarse, en los años finales de los 50, la radio era el medio más indicado, se organizaban muchos festivales en las diferentes emisoras. En uno de los concursos José gana y un productor le propone iniciar su carrera artística, pero su madre se opone, aún así José sigue participando en más concursos y consiguiendo popularidad.

Con 10 años estaba actuando por diversas salas de la isla, con 12 participa en el festival de la canción “Isla de La Palma” y gana dicho festival, el premio fue de 8.000 pesetas. Con 14 años seguía actuando pero ya por todas las Islas Canarias, á los 17 años y con el consentimiento de la madre viaja a Madrid para grabar un disco.

Pero sus primeros años no fueron fáciles, tuvo que pedir trabajo en varias orquestas, se presentó a festivales y concursos (que los ganaba todos), hasta que en 1967 comienza su verdadera exitosa carrera, su segundo single “ Es así la vida” hace que se comience a escuchar por toda España.

Y los éxitos comienzan a llegar unos detrás de otros, cuanto hemos cantado y bailado con: “Vino griego”, “Romántica”, “Bailemos un vals”, “Que no pare el amor”, “Te voy a enamorar”

El 21 de Diciembre de 1975, JOSÉ VÉLEZ estuvo en el Baile del Pino, junto a su conjunto, compartieron esa noche el escenario el grupo LOS XEIXOS y GENMA y la Orquesta PALMA.

Publicidad del Diario de Pontevedra.

20 ABRIL 1976. LOS SANTOS, LOS SALNESES Y ORQUESTA X

El domingo 20 de Abril de 1975, la Sala de Baile Avenida de Vigo, anunciaba la actuación de dos grandes conjuntos musicales.

LOS SANTOS y LOS SALNESES.

Junto con estos dos grupos, los acompañaba la famosísima

ORQUESTA X

También se anunciaba el servicio de Ómnibus a las parroquias de Lérez y Berducido.

Publicidad del Diario de Pontevedra

13 ABRIL 1975 LOS TRES SOLES DEL PARAGUAY.

Hoy toca hablar de un grupo formado por Darío Duarte, Wilfrido Aquino y Gabriel Meza, componentes Los Tres Soles del Paraguay, que recorrieron el mundo triunfando con su música.

Éste trío se formó en 1966 y muy pronto se fueron a Brasil, con mucho trabajo y esfuerzo lograron estar en las mejores salas de baile. Allí conocieron a un cantante de boleros, Aldemaro Dutra, grabando juntos varios discos exitosos. Antes de llegar a España, realizaron giras por Argentina, Uruguay, Estados Unidos, Japón, Suiza, Francia, Alemania y Portugal. Al llegar a Madrid, principios de los años 70, participan en el programa de TVE denominado 300 Millones y Estudio Abierto.

Cuando llegaron a Galicia, se sintieron tan a gusto, que decidieron quedarse a vivir en ésta ciudad, además, uno de sus componentes, Darío, se había enamorado de una chica gallega y Pontevedra terminó siendo su centro de actividades. Actuaban muchos veranos en nuestra ciudad, con un repertorio compuesto de boleros, guaranias y no podía faltar la música gallega, donde interpretaron muchos temas populares: Unha noite na eira do trigo o también Teño un amor en Rianxo, no faltaban en su repertorio allá donde actuaban.

También estuvieron trabajando durante varios años en Dubai, en época de invierno y después en Tenerife, uno de los lugares de mayor número de turistas. En el año 2013, Gabriel, tercera voz y guitarra fallece a los 73 años, desde ese día sus restos descansan en el cementerio de Lérez.

Seguro que os viene a la memoria bailar los temas :

“La Chalana”, “Mi Puerto Rico”, “Guantanamera”, “Cuando salí de Cuba”, “Playa de Sanxenxo “, “María Bonita”, “El pájaro Campa”…

Los Tres Soles del Paraguay actuaron en la Sala Avenida de Vigo el 13 de Abril del año 1975, compartiendo escenario ese día con los grupos LOS KINFERS y LOS ALKAR.

La Sala publicaba que habría servicio de autobuses a Lérez y Berducido, al finalizar el festival.

En el mes de DICIEMBRE de 1974, pasaron las siguientes orquestas y grupos por la Sala Avenida de Vigo:

25 DICIEMBRE 1974…LOS BRINDY’S y LUZ VERDE

22 DICIEMBRE 1974…LOS NOCTURNOS y SALNESES.

Publicidad del Diario de Pontevedra

14 DICIEMBRE 1974…LOS ESPAÑOLES y ESTRELLAS AZULES

08 DICIEMBRE 1974…LOS ESTELARES, NOSA TERRA y LOS BRINDY’S

Publicidad del Diario de Pontevedra

14 NOVEMBRO 1974. XIL RÍOS

José Antonio Gil Ríos (1948, Moaña, Pontevedra), mais coñocido como Xil Ríos, e un cantautor e compositor galego, que comenzou a súa andadura artística no ano 1971, foi no Festival Bahía de Vigo, co tema “Un anaco de pan”, de ahí saliu o seu primeiro sencillo. De família mariñeira, comenzou cantando nunha rondalla, un día cantando na Coral Moañesa, o cura que a dirixía dixolle: “Tí tes chispa”.

Tras o éxito do Festival de Bahía de Vigo, veu no ano 1972, no Festival Viña do Condado, estreando o seu segundo sencillo, destacando o tema “Nosa Galicia”, relacionado coa emigración. Unha das tantas anécdotas que tivo, foi cando a Television Española vetou un dos seus temas que trataba da revindicación dos dereitos dos mariñeiros, levaba de título “Aos meus amigos

A partir do 1973, donde ganou o premio do Festival Internacional da Canción do Miño, as suas cancións van colleitando éxito tras éxito: “Nosa Galicia” o “Miña Maruxiña“, “Xirarei“…

O tema Xirarei, dos anos 80, foi unha composición feita por Juan Pardo, e Xil Ríos cantouna tan ben que estivo a punto de ir a Eurovisión, chegando a estar preseleccionado, pero tivo un problema, había que cantar en castelán e poñerse a cantar “giraré”, non soaba nada ben. Chegaron mais éxitos “Rapaciña Bonita”, “O cañeiro” o “De carallada”, “Que non decaia”, “Baila”, “Meu País”, “Vai e vén”, “O trai la la la”, “Xa caerá”

Compartiu escenario con artistas coma Nino Bravo, Paco de Lucía, Miguel Ríos…

No ano 2004 sae a luz o seu último disco “Vai e vén”, chegado o ano 2010 vai rematando pouco a pouco o ir de xiras e compaxina a súa carreira co restaurante, chegado o 2017 foi nomeado Fillo Predilecto da súa Vila. Xil Ríos está considerado como un mito da música galega, as súas composicións tan comprometidas coa nosa sociedade fixo que sexa un dos artistas galegos máis queridos da nosa Terra.

Xil Ríos estivo na Sala Avenida de Vigo o dia 14 de Novembro do 1974, foi nun festival que se fixera a benefício do Asilo.

Publicidad do Diario de Pontevedra

Xunto a él estiveron os conxuntos “ LOS DUENDES” “PLAY BOYS” e “SOLANO”

SOLANO

O precio das entradas (100 pesetas homes e 50 pesetas mulleres) iba totalmente destinado para os anciáns do Asilo.

28/04/1974. LOS XEIXOS con MARÍA GEMMA y LOS SALNESES

Éste día se celebró un gran festival en HOMENAJE A LA MUJER, la sala Avenida de Vigo, tanto por prensa como por radio, recordaba a su clientela que al finalizar el baile habría servicio de taxis.

Publicidad en el Diario de Pontevedra

15/04/1974 LOS DUENDES y ORQUESTA MONTES.

Éste día se celebraba SAN CIBRÁN, y como era día festivo, la Sala Avenida, hizo doblete, el día anterior domingo y el lunes.

Publicidad en el Diario de Pontevedra.

14/04/1974. LOS BRINDYS y LOS NOCTURNOS

Nota: las fotografías de las orquestas las encuentro en la página de Facebook Orquestas 1900, intentando que se aproximen al año de actuación en la Sala Avenida de Vigo.

Orquestas que actuaron los días 14/15 y 28 de Abril de 1975

24/03/1974 CAMILO SESTO

Camilo Blanes Cortés (16/09/1946)(08/09/2019), artísticamente conocido como Camilo Sesto, fue uno de los mejores intérpretes de baladas románticas pop y rock, reconocido como una de las voces insignia de España.

Comenzó en los años 60 con el grupo Los Dayson, cantando por bodas y bautizos. Tras un viaje a Madrid para participar en un concurso, Camilo se queda en la capital y durante un tiempo se tiene que dedicar a tocar instrumentos y a hacer coros para otros músicos, las cosas no iban bien, hasta en 1966, Camilo ingresa en el grupo Los Botines, participando en varias películas.

A principios de 1970, Camilo Blanes, graba un sencillo, de momento no había cambiado su nombre, su carrera en solitario comienza ganando el premio “Revelación“, , es en 1971 cuando graba su álbum “Algo de mi”, es ahí cuando cambia su nombre por el de “Camilo Sesto”, a partir de ahí comienza su popularidad, gracias al éxito que obtiene con “Algo de mi”, comienza a darse a conocer en más países, logrando colocarse en los primeros puestos de audencia de Argentina y España.

Visita Argentina en 1972, recibe un disco de Oro y comienza una gira por ese país con temas que fueron todos éxitos: «Amor amar», «Fresa salvaje», «Como cada noche», «Con razón o sin razón»

Y siguieron: : «Algo más», «Sin remedio» y «Todo por nada».

Poco después: «¿Quieres ser mi amante?», «Llueve sobre mojado», «Ayudadme», «Isabel», «Déjame participar en tu juego» y no podía faltar «Madre».

El 6 de noviembre de 1975, protagonizó el papel de Jesús en la ópera Jesuscristo Superstar, la versión que hace Camilo, la produce él, costeándola en su totalidad.

Después, en 1976, lanza un nuevo álbum, donde con el tema «Solo tú», alcanza el cenit de los éxitos.

Que decir de «Si tú te vas», en el año 1977, otro exitazo, pero ese mismo año, edita otro nuevo álbum y los temas «Miénteme» y «Celos», hacen que cada vez tenga miles y miles de fans.

(Yo creo que el tema que más canté en los karaokes fue la canción “Vivir así es morir de amor”) jajaja.

Y Camilo siguió cosechando éxitos…«La culpa ha sido mía», «Has nacido libre» y «Si me dejas ahora», “Amor, amor”! «Perdóname», «Vivir sin ti», «Días de vino y rosas», «Donde estés, con quien estés» y «Un amor no muere así como así».

Podía seguir aún más, es interminable su lista de éxitos, como bien sabéis.

La presencia de Camilo en la Sala Avenida de Vigo, fue el 24 de Marzo de 1974, aquel día no cogía un alfiler en dicha sala y hubo una anécdota que tuvo incidencia en la gran mayoría de los allí presentes (os la contaré más adelante, en un apartado dedicado a ello, junto a los recuerdos qué vais contándome, relacionado con todos aquellos artistas que pasaron por El Pino).

Ese día en que actuó Camilo, estuvieron compartiendo palco “LOS CHICOS DEL JAZZ” y “ PLAY BOIS”.

Publicidad en el Diario de Pontevedra.

19/03/1974. CRISTINA

María del Carmen Arévalo Latorre ( 19/09/1943), conocida como Cristina la de Los Stop.

Si comienzo a cantar: Tres cosas hay en la vida, Salud, dinero y amor…inmediatamente ós dais cuenta de quien estoy hablando.

Cristina, comenzó muy joven en el mundo de la canción, el primer grupo que formó con cuatro amigos se llamó “ Donald Duck”, en el año 1966 graban su primer disco y comienzan a llamarse Los Stop y sus éxitos “Tres cosas (Salud, dinero y amor)”, “El turista 1.999.999”, “Yo te daré”…

Años después deja el grupo y comienza su carrera en solitario, sin duda alguna el tema “Viva la vida” fue la que volvió hacerla muy popular.

Unos años más tarde decide aparcar el mundo de la música y dedicarse a su negocio y a su hija, pero pronto vuelve a cantar, era el 19 de Marzo de 1975 cuando actúa en la Sala de Fiestas Avenida de Vigo.

Aquel día, acompañaron a Cristina Stop, el grupo LOS NOCTURNOS y ESTRELLAS AZULES.

Publicidad del Diario de Pontevedra.

10/03/1974. LUIS LUCENA

Luis Lisart Tamarit ( 26/06/1932), más conocido por Luis Lucena.

Cuantos recuerdos me traen sus canciones y no porque las cantase yo, no. Recuerdos de escuchar a mis vecinos de Cerponzóns cuando estaban con las faenas del campo y se arrancaban a cantar aquellas canciones de Luis Lucena: “Borracho” “Españolear”, “ Hermano”…

Éste valenciano comenzó su vocación cuando, después de estar trabajando de aprendiz de ebanista, se fue a una fábrica de vidrio, allí conoció a un compañero que era muy aficionado a la zarzuela y cuando escuchó la voz de Luis, lo animó a que se metiese en el mundo de la canción. Lo primero que hizo, con trece años, fue anotarse a clases de baile, pero su profesor al escuchar su voz, también lo animó a que hiciese clases de canto. El nombre artístico viene de una canción que cantaba Antonio Amaya, llevaba por título “Doña Luz de Lucena”, y de ahí salió su nombre.

Su primer éxito a nivel España, fue cuando publica su primer disco, titulado “Es mi niña bonita”, seguidamente llegaron más temas y más éxitos : “Vaya chofer”, “Borracho”, “Aniversario de boda”, versiones de “La Mamma” o de “Ma vie”, etc.

Dos características de Luis Lucena, su quiebro de voz y escribir sus propias canciones, eso le dio alas y muchos contratos, pronto comenzó a actuar en teatros y salas de fiestas.

Publicidad del Diario de Pontevedra.

El 10 de Marzo de 1974, Luis Lucena actúa en la Sala Avenida de Vigo, sus incondicionales, muchos de ellos vecinos míos, acudieron ese día a escucharlo en directo. Le acompañaron ese día los conjuntos: LOS ESTELARES, LOS YAGOS y MELODÍAS.

20/01/1974…MARÍA ESPIGAL

En relación a la artista María Espigal, no puedo aportar gran cosa.

Tengo una referencia del año 1971, como actriz que participó en el film “La montaña rebelde” y en el año 1984 la grabación de un LP “Vivencias”, de género latino, pop y estilo bolero.

Los temas “Estepas”, “Granada y Mexico”, “Oscuridad” y “Solos” son cuatro de los 10 que conforman el LP.

Publicidad del Diario de Pontevedra

La referencia que encontré de su actuación en la Sala Avenida de Vigo, data del 20 de Enero de 1974, actuando con su conjunto LOS ESTELARES y la ORQUESTA PALMA.

25 DICIEMBRE 1973. CHICOS DEL JAZZ y LOS SEIXOS

09 DICIEMBRE 1973 PERET.

02 DICIEMBRE 1973. ALBANO, LOS MÍCRON”S y LOS ESTELARES

Albano Carrisi Ottino, artísticamente conocido como Al Bano (20/05/1943), hijo de agricultores del lugar de Cellino San Marco, Brindisi, Italia.

El nombre de Albano se lo puso su padre en recuerdo de haber participado en Albania en la Segunda Guerra Mundial. Su debut como cantante en el año 1966, en el siguiente año cosecha su primer éxito con el tema “Nel sole”, seguidamente canta dos temas inspirados en los trágicos eventos en Grecia de 1967. Participó en 1968 en el Festival de San Remo con “La siepe” donde la crítica le otorga el premio especial de la Mejor Canción, al siguiente año con el tema “Pensando en te” participa en un concurso denominado Un disco per l’estate

En 1970 se casa con Romina Power,con quien había cantado a dúo Storia di due innamorati (Historia de dos enamorados), tuvieron 4 hijos. Durante años participan en diversos festivales, con temas que se harían números uno en las listas de ventas. Algunos de sus temas más conocidos son: Dialogo, We’ll live it all again, Sharazan, Felicità, Ci sarà, Magic oh magic, Nostalgia canaglia, Libertà, Cara terra mia

En el año 1996 Al Bano comienza una carrera en solitario con È la mia vita, Verso il sole en 1997 y Ancora in volo, en 1999. Ese mismo año se separa de Romina.

En éstos últimos años se dedica a sus negocios de viticultura.

Al Bano pasó por la Sala Avenida de Vigo el 2 de Diciembre de 1973, con él estuvieron LOS MICRON’S y LOS ESTELARES.

14 NOVIEMBRE 1973. PERET…próximamente

06 MAYO 1973. MANOLO ESCOBAR

Manuel García Escobar (19/10/1931)(24/10/2013), cantante de copla y canción española, quinto hijo de los diez que tuvieron sus padres Antonio y Mª del Carmen ( la famosa Madrecita María del Carmen de una de sus canciones más famosas). En el bar de su padre, apareció un día un maestro republicano ya retirado y le dieron cobijo en su casa, éste hombre fue quién a cambio de comida y dormida, le dio formación cultural y musical a los hijos del matrimonio. Siendo muy joven, Manolo se va con varios hermanos para Barcelona y trabaja de aprendiz en diversos oficios, comienza de paso a dedicarse a la música con el grupo “Manolo Escobar y sus Guitarras ( que tocaban sus dos hermanos Salvador y Baldomero). El éxito comienza en el año 1962, al poco tiempo se casa con una chica alemana, Anita, su pareja para toda la vida. Su carrera es meteórica y son infinidad de películas y de canciones que se hicieron números uno.

Su discografía llega hasta el año 2002, algunas de sus temas son :
¡Ay, caridad! (1974), Madrecita María del Carmen (1974),Qué guapa estás (1975)
Niña Bonita (1976), Calor (1977),Mi pequeña flor (1979), Manolo, siempre Manolo (1981), Suspiros de España (1987), Que bonita eres (1991)…

Pero grandes éxitos, auténticos himnos para muchos de sus seguidores, fueron ‘El Porompompero’, del maestro Juan Solano, la primera canción más popular del almeriense., ‘Mi carro’, ‘La minifalda’, ‘Viva el vino y las mujeres’, “Madrecita María del Carmen” temas que a lo largo de los años son cantados en muchas reuniones familiares. Su disco más vendido fue ‘Y Viva España’, del cual vendió más de seis millones de copias originales. Fue el disco más vendido de la historia de la música de España desde 1973 hasta 1992.

Manolo Escobar estuvo en la Sala Avenida de Vigo el 6 de Mayo de 1973.

Aquel día fue apoteósico y os puedo asegurar que muchas chicas sé desmayaron…Ay Manolo! Mi Manolo!

29 ABRIL 1973 próximamente MANOLO ESCOBAR

23 ABRIL 1973. LOS DUENDES y ORQUESTA MONTES

19 de Marzo 1973…LOS TAMARA

Esta banda tan popular, fue fundada en Noia (A Coruña) en 1958, sus arreglos tan originales y muchos temas cantados en gallego, la hicieron conseguir numerosos éxitos. A ellos le debemos inventar el pop en gallego. El nombre del grupo fue idea de uno de sus creadores, Prudencio Romo. Estando en el instituto vio el nombre del río Tambre en un mapa antiguo de Galicia: ponía río Tamara.

En el mismo año de su creación tuvieron una actuación en la televisión, y a partir de ahí comenzaron con una serie de giras que los llevaron por todo el Magreb, después estuvieron en Paris, estando allí, el cantante abandona repentinamente el grupo, y tienen que llamar a Pucho Boedo.

En el 64 cantaron por primera vez en gallego Galicia, terra nosa, iniciando un estilo popular enraizado en la música y, sobre todo, en la poesía gallega, que les daría grandes éxitos. En sus comienzos tuvieron problemas con la censura por cantar en gallego, hasta su sello discográfico ponía objeciones al idioma porque no era comercial, pero el éxito era tal en sus actuaciones que consiguieron salir adelante con su idea.

Innumerables éxitos con muchos temas que compusieron, pero en el año 1967 surgió para mí el más famoso “A Santiago voy”.

Publicidad en el Diario de Pontevedra

Encontré una actuación de Los Tamara en la Sala Avenida de Vigo, el día 19 de Marzo de 1973, festividad de San José. Con ellos actuaron los grupos “LUZ VERDE” y “LOS NOCTURNOS

Luz Verde

10 Marzo 1973…LOS TRES SUDAMERICANOS

Éste grupo paraguayo se puso el nombre de Los Tres Sudamericanos cuando fueron convocados por Columbia Argentina para grabar en Buenos Aires un álbum. Alma, Johnny (el de las gafas negras) y Casto, fueron sus tres primeros componentes. Cuando decidieron ir a vivir a Argentina, Alma y Johnny debieron contraer matrimonio para poder salir de su pais, ya que ella era menor de edad. Años más tarde Casto, decidió dejar el trio e ingresó Daniel (1988), poco más tarde fue Dioni (1990), el que sustituye a Daniel, desde su ingreso, el trío ya no tuvo más cambios. A comienzos de los años 60 viajan a España y tal son sus éxitos por todo el territorio que en 1965 deciden quedarse a vivir. Sus canciones van siendo conocidas por todo el mundo, consiguiendo varios discos de oro.

En su amplio repertorio de 86 elepés, se encuentran éxitos tan populares como Cartagenera, Me lo dijo Pérez, Vuelo 502, Corazón contento, Pulpa de tamarindo, La felicidad, La Chevecha, Gibraltareña o Cuando salí de Cuba. No había guateques o salas de fiesta, donde no se escuchasen sus temas. Participaron en festivales de la canción y en aquel programa de la Tve, Galas del Sábado. Cuando llegaba el verano, siempre nos hacían bailar con su “canción del verano”.

Su paso por la Sala de Fiestas de la Avenida de Vigo, va camino de cumplir los 50 años, fue un 10 de Marzo del año 1973, se celebraba un Gran Baile de Piñata, y con ellos estuvieron las Orquestas “LOS ESTELARES” y “LOS RIVERS”.

Publicidad del Diario de Pontevedra.

04 de Marzo 1973…ANTONIO MACHIN

Antonio Abad Lugo Machín (11/02/1903)(4/08/1977) conocido artísticamente como Antonio Machín, fue un cantante que la mayoría de su repertorio se basaba en la balada romántica.

Nació en Cuba, sus padres llegaron a tener 16 hijos, Machín tuvo que ponerse a trabajar muy joven, fue aprendiz de sastre y albañil.

Su madre siempre lo apoyó y fue en gran parte la culpable de inculcar el amor por la música, mientras que su padre era todo lo contrario, el mundo de la música lo veía para aquellas personas de no muy buena vida, no le gustaba que su hijo se dedicara a cantar, pues, según él, los cantantes eran unos chulos.

Éstos trabajos los compaginaba con la música, su trayectoria comienza en la Orquesta Habana Casino.

Grabó dos temas, Aquellos ojos verdes y Manisero, en 1930 se fué para Nueva York con la O. Habana Casino, pero pronto la abandona, pasando por varios grupos y grabando sus primeros discos. Se desplaza más tarde a Paris y después de estar una etapa en varios lugares en 1939 a Barcelona, desplazándose por Madrid , Sevilla, Alicante…llegando a grabar más de sesenta discos, por cierto, también pasó largas temporadas en Pontevedra.

En nuestra ciudad estuvo en varias ocasiones, se sentía a gusto. Estuvo actuando en el Urquin, con la Orquesta SUR, la cual estaba dirigida por el maestro Juan Moldes.

Hubo una época que el abuelo de mi esposa ( Enrique Vidal) formaba parte de la orquesta que acompañaba a Machín, Enrique fue trompetista de la afamada Orquesta Celta Jazz, y Machín habitualmente en las ciudades donde tocaba, se dedicaba a buscar músicos que supiesen adaptarse a sus boleros para formar momentáneamente su “orquesta” por unos días y tocar así con él en los teatros o salones.

Tengo un vago recuerdo, era yo muy pequeño, lo vi actuar en el Teatro Malvar, me llevó mi padre, y me acompañaban varios vecinos, entre ellos los hermanos Ángel y Antonio, mas conocidos por los enanos de Pidre.

Recordar el nombre de Machín, hace que venga a mi memoria temas como “El manisero”, “ Dos gardenias”, “Angelitos negros”…habituales en el programa de discos dedicados de Radio Pontevedra, uno de mis favoritos.

Machín también pasó por la Sala Avenida de Vigo, aquel 4 de Marzo de 1973, cuatro años antes de su fallecimiento, estuvo acompañado de las Orquestas “Chicos del Jazz” y “Los Nocturnos”.

NOTA: Antonio Machín también tiene su monumento en el Cementerio de Sevilla, una tumba con angelitos negros y junto a ella cada mes de Julio se cantan sus más populares canciones y se esparce sobre ella gardenias y el ron cubano como homenaje de sus eternos admiradores.

Publicidad en el Diario de Pontevedra.

3 Febrero 1973…NINO BRAVO

Luis Manuel Ferri Llopis ( 3/08/1944)(16/04/1973), conocido artísticamente como Nino Bravo.

Sus inicios musicales fueron en el conjunto Los Hispánicos, fundado a finales de 1962, al año, el grupo se disuelve. A parte de la música, Nino trabajaba en una joyería y queda ese año sin trabajo, pero pronto encuentra otro grupo, Los Superson, grupo que lo acompañaría durante sus actuaciones hasta el final de su carrera artística.

Su carrera tuvo un paréntesis con motivo del servicio militar, a su vuelta, las primeras galas no cosechaba éxitos, más bien eran pérdidas.

Hasta que llegó el año 1969 y el tema Te quiero, Te quiero fué la explosión de su carrera, seguidamente comenzaron más temas que lo encumbraron: Esa será mi casa, Voy buscando, Noelia, Cartas amarillas, Un beso y una flor, Libre…y tantos otros temas, como uno de mis preferidos: América, América.

Su carrera es imparable, los éxitos son continuos.

Participó en numerosos festivales, realizó una gran gira por América Latina y en Marzo del año 1973 realiza su última actuación en Valencia.

Allí se le escucharía cantar por primera y última vez el Himno de la Comunidad Valenciana.

El 16 de abril de 1973, Nino, acompañado de tres amigos, se dirigían a Madrid, al principio el viaje estaba previsto hacerlo en avión, pero por diversas circunstancias, lo hicieron en coche, en el término municipal de Villarrubio, el coche de Nino se salió de la carretera y comenzó a dar unas cuantas vueltas de campana, su muerte fue inminente.

Antes del fatal suceso, Nino Bravo había estado por Galicia, concretamente en Pontevedra, en la Sala de Fiestas Avenida de Vigo, actuó el 3 de Febrero de 1973, entre los espectadores, vecinos de mi parroquia de Cerponzóns, que como siempre, al día siguiente en la taberna de mis padres comentaban lo bien que cantaba.

Desgraciadamente el día del fatal suceso volvió a ser tema de de conversación, todos los que estaban en la taberna, comentaban las noticias que se iban dando en la primera cadena de la televisión española relacionadas con Nino y sus compañeros.

Este año que se celebra medio siglo de su muerte, el Ayuntamiento de València tiene previsto nombrar al cantante Nino Bravo como hijo adoptivo de la ciudad.

Su paso por nuestra ciudad de Pontevedra:

Publicidad en el Diario de Pontevedra.

El día de la actuación de Nino Bravo, estuvieron con él la Orquesta POCEIRO y LOS YAGOS.

Orquesta Poceiro

21 ENERO 1973 LOS ÁNGELES

Éste grupo era originario de Granada, en sus comienzos, año 1963, comenzaron su trayectoria musical con el nombre de Ángeles Azules, en el año 1966 eliminaron el apellido Azules.

Las canciones que más recuerdo son Mañana, mañana, Momentos, Abre tu ventana…Ellos también pasaron por la Sala El Pino, a principios de 1973, estaban siendo muy populares y cada vez con más fans. Desgraciadamente en el año 1976, un accidente de circulación acabó con la vida de dos de sus integrantes, Poncho y José Luis.

Desde la página INDYROCK recuerdan ese trágico suceso así:

El 26 de septiembre de 1976, tras una actuación en Tarragona el coche en el que el grupo viajaba por una carretera de Cuenca hacia Madrid, chocó de frente con otro vehículo. Poncho González y José Luis Avellaneda perdieron la vida y Carlos Álvarez quedó herido de gravedad. Paco Quero que conducía la furgoneta con el instrumental de vuelta a Granada, conoció al llegar la noticia. 

Los Ángeles fueron cosa del pasado hasta que en los años noventa Agustín y Carlos deciden rehacer el grupo con Alfonso González “Popi”, hijo de Poncho, a la batería y voz. 

En RamaLama Musica, comentaban lo siguiente:

Con la ayuda de sus familiares y de coleccionistas particulares RamaLama Musica ha podido acceder a treinta y dos canciones que incluyen dichos conciertos y tomas alternativas, ensayos y una serie de grabaciones caseras de gran valor musical y nostálgico.

El día que actuaron en la Sala de Fiestas El PINO, estuvieron acompañados de las Orquestas LOS ESTELARES y PLAY BOYS.

Nota: Relato realizado con la aportación de Wikipedia, Indyrock y RamaLama Musica, Diario de Pontevedra y Orquestas 1900.

Publicidad del Diario de Pontevedra.
PLAY BOYS

7 ENERO 1973PERET

Su nombre era Pedro Pubill Calaf, pero lo conocimos artísticamente como Peret, nació en el año 1935 y falleció en 2014.

Popularizó la música y el ritmo gitano, llegando a denominarse rumba gitana.

Su padre se ganaba la vida como vendedor ambulante de telas y Peret de pequeño le acompañaba en sus desplazamientos, prácticamente no fue a la escuela, aprendiendo a leer de forma autodidacta fijándose en los carteles publicitarios.

Aficionado desde niño a la guitarra y al cante gitano, a los doce años formó un dúo con una prima suya. Se llamaban Los Hermanos Montenegro.

Cuando por el año 1967 grabó “Una lagrima”, versión rumbera de un vals del maestro Monreal, tuvo tanto éxito que se convirtió en la canción del verano de 1968.

A partir de ese momento, las canciones de Peret comenzaron a sonar constantemente en emisoras de radio, máquinas de discos, tabernas, casinos, discotecas, guateques, fiestas mayores…

Fue tal su éxito, que en las discotecas de moda, donde se programa música anglosajona y de los conjuntos españoles de la época, como Los Bravos y otros del género pop, había de pronto un cambio brusco, pasada la medianoche, el pinchadiscos de turno aprovecha para que sonasen las rumbas de Peret.

De regalo de Reyes, la dirección de la Sala de Fiestas, decide traer a éste gran artista a Pontevedra, era el 7 de Enero de 1973 cuándo PERET actúa en la Sala de Fiestas Avenida de Vigo, más conocida por EL PINO.

Ese día fue apoteósico, la Sala El Pino, estaba a rebosar, no cogía ni un alfiler.

En aquellos momentos los temas “Borriquito” y “Es preferible reír que llorar” estaban siendo exitosas en muchas partes del mundo y sus fans aprovecharon la oportunidad de escucharlos en directo.

Al día siguiente, recuerdo que la actuación de Peret, fue el comentario del día en la Taberna de A Rons.

Con Peret, actuó su conjunto y además ese día estuvieron la ORQUESTA FLORIDA (Pontevedra) y LOS SANTOS (Vigo).

En el Faro de Vigo del 12/10/2013, escribía Susana Regueira, referente al Baile del Pino:

A mediados de los setenta cerró sus puertas el baile del Pino, ubicado en la avenida de Vigo y que en su momento fue la gran sala de conciertos de la ciudad. Cantantes como Manolo Escobar o Miguel Ríos o populares humoristas de la época como Bigote Arrocet actuaron en este espacio con capacidad para más de 300 personas que actualmente está siendo derribado y que muy frecuentemente se quedaba pequeño para el numeroso público que pretendía acceder a las actuaciones. La familia Abelleira, propietaria de la sala, recuerda momentos clave como el concierto de Julio Iglesias: llegó a Pontevedra procedente del restaurante arousano Chocolate con dos albariños de más, “así que cantó dos o tres temas y se fue”, recuerda mi amigo Jose Abelleira, hijo del propietario, que por aquel entonces era un niño y se hartó de firmar fotos con el nombre de Julio Iglesias para obsequiar a las fans.

Nota: Éste relato lo hice con la aportación extraída de Wikipedia, Faro de Vigo, Diario de Pontevedra y Orquestas 1900.

Cartel publicado en el Diario de Pontevedra.
Cartel publicado en el Diario de Pontevedra.
ORQUESTA FLORIDA
LOS SANTOS

Aprovecho a comenzar este apartado en la época de carnaval debido a que en el año 2014, el Concello de Pontevedra, en la segunda edición do “Entroido de Verán de Pontevedra” la temática estuvo basada en el “Baile do Pino”.

30 MARZO 1970…SALA EL PINO

Avenida de Vigo, 30 Marzo, Día de San Cibrán, Gran Acontecimiento Musical

Orquesta FLORIDA, LOS ESTELARES y LOS SALTOS DE CÓRDOBA (El Conjunto de la juventud Ye-Ye)

Diviértase en el mejor festival del año, con estos tres incomparables conjuntos.

ORQUESTA FLORIDA
Publicidad en el Diario de Pontevedra.