1- PROCEDENCIA DO NOME DA PARROQUIA.

Cando nalgún momento preguntamos cómo nacería o nome da nosa parroquia, encontrámonos varias versións, hai quen nos di que procede debido á forma do Río Rons, outros nos comentan que foi debido a que o lugar estaba invadido de serpes, outros que foi debido a unha tribu, en fin, que non sabemos exactamente si foi debido a un trazo físico do lugar, ou ben si estabamos invadidos de ofidios, ou si houbo un grupo de habitantes que viviron fai muitísimos anos por estes lares é seica recibían o nome de Saefes ou Sefes.
Imos ver…

Un pouco antes do Século VI a.C. na nosa terra estaban situadas unha serie de tribus que se coñecían como os oestrimnios de Iberia, nun momento determinado houbo un desprazamento de pobos nesa época, foron desprazados por unha “praga de serpes” que os expulsaron. Esta ” praga de serpes” eran os pobos celtas, encarnados nos Cemposos, Saefes, Lucis e Draganos, que foron botando aos oestrimnios, renombrando as terras como Ofiusa (terra de serpes).

Os Saefes foron os que se instalaron en Galicia e Portugal, traendo consigo a cultura de ter como animal totémico á serpe.

D. Manuel Miguez, cura da parroquia de Cerponzóns, escribía polo ano 1997 en relación a procedencia do nome da parroquia, o seguinte :

El origen es claramente latino . El verbo ” Serpo ” significa ” serpear , reptar ” . De ahí el nombre de ” Serpiente ” . Por tanto el nombre de la Parroquia está asociado de algún modo con el tema ” serpiente ” . Sería aventurado deducir una conclusión más concreta , si bien cabe hacer especulaciones en relación con este asunto y ciertos pueblos del Noroeste de España en la época preromana .

Conocemos el nombre de un grupo celta denominado ” Sefes ” , derivado luego en ” Serpes ” , pero no es seguro que el nombre existe al menos desde la época romana y que identifica a un territorio concreto y a sus pobladores , ” Los Serpentiones ” , distinguiéndolos de sus vecinos con esa denominación. Los Serpentiones eran por tanto el grupo humano que poblaban esta comarca y dieron su nombre a la misma. En el terreno de la hipótesis cabe pensar que podían proceder de un antepasado famoso : ” Sepentius ” , o quizá que la Serpiente era el animal totémico de este grupo ; sin excluir la posibilidad del citado pueblo celta de los ” Sepes ” .

Investigando sobre os “Sefes” fun encontrando varios artigos, un deles escrito por Javier Torres, publicado en Celtiberia :

Los Saefes fueron un pueblo de la edad del hierro que habitó el sur de Galiza y Portugal.
La primera referencia acerca de la presencia de los Saefes en Galiza la hallamos en el poema de Rufo Festo Avieno, ora maritima, en concreto cuando hablando de los Oestrymnios (loca et arva Oestrymnios habitantibus), narra como éstos fueron expulsados de sus tierras por una invasión de serpientes.

Las tribus que en la edad de bronce aparecen en la región del Rhin y Suiza, cuya cultura se conoce como la de los campos de urnas, debido a la incineración de los cadáveres y la colación de las cenizas en urnas que eran enterradas en fosas sin túmulo, comienzan a invadir el valle del Ródano y ocupan el centro y sur de Francia. Estos pueblos de la cultura del Hallstadt llegan a España alrededor del 900 a. de. J.C. a través de los Pirineos, lo que se atestigua por la presencia de restos de necrópolis de urnas en Catalunya, que se han atribuido a los Belendi y Beribraces.

El profesor Bosch Gimpera mantiene que existió una oleada que, en siglo VII a. de. J.C., trae a la península un tipo de cerámica decorativa cuyos restos se hallaron en el valle del Ebro. Terminada la primera edad del hierro, surge la segunda en el período de La Téne. Las tribus célticas del sur de Alemania, con sus armas de hierro, vencen a sus vecinos y comienzan a expandirse hacia el sur llegando hasta la Galia, Britania y la Península Ibérica.

Hacia el 600 a. de. J.C , los Saefes llegan al convento bracarense, a ambas márgenes de la cuenca del río Miño en Galiza y Portugal, zona con una población de unos doscientos setenta y cinco mil habitantes. A partir de ese momento, Oestrymnia pasó a ser denominada Ophiusa y la cultura del bronce de los pueblos que habitaban Galiza, dió paso al desarrollo de la metalurgia del hierro. Por otra parte, comienza un proceso de mezcla con la población indígena surgiendo así diversas tribus y clanes diferenciados, que según Plinio mantenían frecuentes luchas entre ellos, produciéndose un gran número de bajas debido a la elevada densidad de población.

Los Saefes deben su nombre a los romanos por tener a la serpiente como animal totémico, la cual representa su poder guerrero y dios nacional. En Portugal vivían los Lubaeni (Monçao), Turodi y Nemetati (Chaves y Braga), Luanci (Tras os Montes) y los Caelerini (Beira Alta). Entre las tribus saefes gallegas destacan los Grovios, que habitaba desde Tui hasta la costa sur de la ría de Arousa, los Narbasios, que vivían en Ourense, los Bibali de Viana do Bolo, los Limici de A Limia y los Quacerni de Baños de Bande.

La existencia de cultos ofiolátricos en los castros galáico-portugueses viene atestiguada por las representaciones de serpientes en varios castros saefes, como el de Baldoeiro en Tras os Montes (Portugal), las del castro de Penalba, en Campo Lameiro (Pontevedra), o la serpiente en posición heráldica del castro de A Troña, en Ponteareas (Pontevedra), habitado este último desde el siglo IV al II a. de J.C (existen dataciones con carbono 14).

Cuenta Estrabón que los celtas galáico-portugueses adoraban a un dios sin nombre al que veneraban en noches de luna llena cantando delante de sus casas. Según este autor, los lusitanos eran grandes adivinos y decía Estrabón que había leído a los autores antiguos que los celtas que poblaban Galiza eran ateos y que adoraban a las fuerzas de la naturaleza.

Sin embaro, autores romanos hablan de más de un panteón galáico de más de sesenta dioses, destacando dos deidades supremas: Candiedo y Decertios, ambas de carácter solar. Otro dioses eran Cariociecus o Bodus (Dios de la guerra), Cosus, Aernus, Edovius (dios de las aguas termales de Caldas de Reis), Tameobrigus, Banduaetobrigus, Poemana (diosa adorada en Lugo), y Bandua, nombre casi idéntico a Bandia, la Dama Blanca de las mitologías indoeuropeas.

Este carácter indoeuropeo de la cultura castreña gallega se aprecia también en los motivos solares como trískeles, tetraskeles y esvásticas, destacando entre las representaciones de esvásticas y tetraskeles los del castro portugués de Briteiro, los de Santa Tegra y A Troña, y el grupo de petroglifos de Portela da Laxe, en Cotobade.

Outra referencia :

El Camino de Santiago es una ruta muy anterior al cristianismo. No podemos saber cuándo comienza a recorrerse, pero sí conocemos algunos pueblos de la antigüedad que lo hicieron. Contamos con el testimonio de Rufo Festo Avieno,  que en su “Ora marítima”, cuenta cómo los Oestrymnios, uno de los pueblos que habitaban la Galecia, fueron expulsados por una invasión de serpientes.

¿Serpientes?  En realidad no se trataba de ofidios sino de personas. Así eran conocidos por los romanos, los Saefes, pueblo procedente del sur de Alemania cuyo animal totémico era una serpiente y que en su viaje hacia el oeste fueron siguiendo la ruta que marcaba la Vía Láctea, la gran serpiente celeste que era la que guiaba su vida espiritual.

Hacia el año 600 ac, los encontramos instalados en las dos márgenes de la cuenca del río Miño en Galecia y Portugal, zona con una población de unos doscientos setenta y cinco mil habitantes. A partir de ese momento, Oestrymnia pasó a ser denominada Ophiusa (tierra de serpientes) y la cultura del bronce de los pueblos que habitaban Galecia, dio paso al desarrollo de la metalurgia del hierro. Como es lógico, comienza un proceso de mezcla con la población indígena  del que surgen nuevos clanes y tribus que, según cuenta Plinio, luchan frecuentemente entre ellos.

También es el momento en que proliferan los petroglifos que representan serpientes. Aparecen en los castros de Baldoeiro en Tras os Montes (Portugal), la serpiente en posición heráldica del castro de A Troña, en Ponteareas (Pontevedra), o en el de Penalba en Campo Lameiro (Pontevedra) entre otros muchos. Siempre en lugares dedicados al culto.

En el caso de Penalba, hay dos serpientes copulando, lo cual serviría para “justificar” el uso que se le ha dado a la roca durante siglos. A ella acudían las parejas estériles llevando un cuenco de leche para alimentar a las sierpes y, como ellas, copular para tratar de conseguir el tan deseado descendiente. La posición para esto último es casi de equilibrismo, porque se encuentra al borde de un desnivel de cierta importancia y cualquier movimiento en falso podría acabar con la pareja rodando monte abajo.

Con respecto a los saefes contamos con testimonios escritos y con restos arqueológicos que prueban su viaje siguiendo esta ruta. Sin embargo, podemos imaginar, sin riesgo a equivocarnos mucho, que otros pueblos siguieron a la Vía Láctea hasta su fin en Fisterra y debieron regresar para contarlo, trazando así un camino que siempre ha tenido una motivación espiritual, aunque haya cambiado la denominación y el rostro al que se le dedica.

Hai investigadores que din que o culto á serpe debeu ser anterior á posible chegada dos sefes celtas, en leste ligazón temos un exemplo :

https://www2.uned.es/geo-1-historia-antigua-universal/SERPIENTES/SERPIENTEDICIEMBRE/SERPIENTE_15DICIEMBRE_15.htm

Parte da información foi encontrada nestas ligazóns:

https://celtiberia.net/es/biblioteca/?id=3085&cadena=Saefes

https://buencaminoasantiago.wordpress.com/tag/los-saefes/

https://www.celtica.es/oestrimnios-plagas-de-serpientes-y-dragones/

13- SERPENTIONES,SERPENCIONES, SERPENSOOS, SERPONÇONS, CERPONÇONS, CERPONZONES, CERPONZONS…

Sobre o nome de Cerponzons a toponimia (estudo da orixe e o significado dos nomes propios dos lugares), dí que vén de Serpentiones e foi evolucionando ao longo dos anos con diversas nominacions……

Neste apartado irei poñendo todo o que vou atopando que teña que ver coa orixe do nome da nosa parroquia, ou que teñan parecidos razoables que poden ser temas que como teoría valgan perfectamente no estudo da historia da nosa parroquia.

1019 SERPENCIONES/SERPENTIONES



OBISPO VISTRUARIO 

Logró este Obispo una insigne confirmación de los Privilegios de su Iglesia por el Rey Don Alfonso V, con motivo de que los Ministros del Rey querían liquidar los títulos por donde la Cathedral poseía las tierras y exenciones de que gozaba.

A este fin pidieron al Obispo Vistruario, que mostrase los instrumentos fielmente y debajo de juramento.

El prelado exhibió las Escrituras desde Don Alfonso el Casto hasta Don Bermudo II, padre del Rey presente.

Examinaronse con rigor, y fueron dadas por buenas, confirmando el Rey los Privilegios, y añadió otras exenciones en favor de la Santa Iglesia del Apostol, cuyo cuerpo está allí sepultado, quedando con esto acrisoladas sus posesiones. El año fué el de 1019, como refiere Morales en el libro 9.cap.7.folio: 240.donde habla de este privilegio.

https://books.google.es/books?id=8sEPAAAAIAAJ&pg=PA191&lpg=PA191&dq=Vistruario&source=bl&ots=r9fIRFqxZC&sig=wH2VSrYyDHvDSFr2I7KUV-wx4mg&hl=es&sa=X&ved=2ahUKEwiw2IKXtczfAhXHUBUIHRsLC08Q6AEwA3oECAkQAQ#v=onepage&q=Vistruario&f=false

Sobre VISTRUARIO:

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Vistruario (fl. 1016-1037) foi un bispo de Iria Flavia e Santiago de Compostela durante o século XI. O 29 de outubro de 1024 foille doada a illa Oneste, posiblemente o lugar no que se localizaban as Torres de Oeste, polo rei Afonso V o Nobre, coa finalidade de que servise para a defensa das “terras do apóstolo”[1]. Deostado na Historia Compostelá, por consideralo de “depravados costumes”, foi encarcerado polo Afonso V o Nobre, non se sabe se por rebelarse contra Vermudo III, pai de Afonso, ou contra o propio Afonso.[2] Morreu na prisión.[3]

http://www.wikiwand.com/gl/Vistruario

1438 ST.BIÇENÇO DE SERPENSOOS

1607 SAN VICENÇO DE SERPENÇONS ou SAN VICENÇO DE CERPONÇONS


NO SÉCULO XVII O NOME QUE MÁIS SE UTILIZOU FOI O DE ” SERPENSONS”

NO SÉCULO XVIII FORON DOUS OS QUE MÁIS SE PRONUNCIARON : ” CERPENSONS ” é ” ZERPENZONS “

E NOS SÉCULO XIX / XX FORON ” CERPONZONS ” ou ” CERPONZONES “


Tamén se pronunciou en alguns momentos : ” SERPENZOOS ” é ” SERPONÇOES ” 

En algún mapa, tamén  aparece SERPENTONS :

A SIMBOLOXÍA DA SERPE NA CULTURA GALEGA

Antecedente remoto do pobo galego son os “saefes” ou raza de serpes, identificada por algúns historiadores como o pobo celta, que chegou a ocupa-la zona que abarcaría o noroeste de España, chamada Ophiusa (nome que procede do grego “saefes” : serpe ) entre os anos 590 e 550 antes de Cristo.

En toda Galicia rendeuse culto á serpe, que foi símbolo da terra, como noutras rexións do mundo. Numerosos restos arqueolóxicos e obxectos da época castrexa confirman a presencia significativa da serpe na cultura do noroeste peninsular. Moitos monumentos cristiáns foron levantados sobre pedras cunha serpe gravada. Quizais para simbolizar que o pecado —serpe— era vencido pola fe cristiá. Segundo a Xénese, a serpe —demo— introduciu o pecado no mundo. En ocasións convive o paganismo co cristianismo en cruceiros coa serpe esculpida. Para algúns historiadores, a serpe é un animal que evolucionou, outros pensan que é un xenio protector da casa e dos seus habitantes, máis todos confirman a existencia dun culto antigo á serpe, se ben non é exclusivo da etnografía galega.
 


FOTO: PEDRA CON DEBUXO DUNHA SERPE ATOPADA NO CASTRO DE TROÑA, CONCELLO DE PONTEAREAS

 A mítica serpe está unida ó folclore galego pois a moura (ser feminino misterioso de orixe descoñecida) aparécese en forma de serpe cunha flor na boca; a moura-serpe, representa o espírito dos mortos; encarna ó antepasado fundador da casa; a serpe é xenio protector das fontes de vida e de santidade. 

Críase que as serpes non morrían de morte natural, senón que voaban, de vellas, ó río Xordán e despois ó mar. Neste voo podían bota-la sombra ás persoas e eran especialmente perigosas para os nenos. As moi grandes facían ruído cando se movían. Outras marchaban de pé asubiando e tombando o pan. A mordedura de serpe era moi velenosa —críase— e curábase aplicándolle o cu dun polo ou chegando antes á fonte máis próxima, a onde aquela adoitaba ir despois de morder.

Hai que desconfiar das serpes, a pesar de que purifican a natureza cando comen sapos ou insectos; tamén atraen os paxaros co alento e os matan. 

Con carne de serpe facíanse remedios para a tose e outros problemas respiratorios. 

Ó ver unha serpe había que matala, porque cando voaban ó Xordán dicían: “Maldito o que me viu e non me matou”. Para matar unha serpe había que facela sangrar. O lume ou a música defendían tamén da serpe A serpe era fecundante como a lúa, como as augas; por tal razón podería relacionarse co ciclo muller-lúa-augas. Son moi frecuentes na literatura popular galega as lendas sobre serpes.

O TEMPO E A MEDIACIÓN DA SERPE

A serpe vive dúas fases ben diferentes no seu ciclo anual. Está escondida de outubro a abril, preto dos pozos e das fontes salvaxes; está inmóbil, come terra e non é perigosa. A partir de maio déixase ver, aliméntase de animais e non ofrece perigo.

As serpes que voaban ó Xordán non estaban suxeitas ó tempo, como non o estaban as mulleres enfeitizadas, que tomaban ás veces a figura de serpe.

A serpe é a intermediaria entre este mundo e o outro, entre o mundo oculto e o visible. Ás veces as almas transfórmanse en serpes para peregrinar a algún santuario. A serpe garda os límites entre o mundo enfeitizado e o non enfeitizado.Vincula ó mundo antigo ou pagán co moderno ou cristián, o mundo animal co humano. Podía toma-la forma de persoa ou de animal, dun lobo ou dunha loba. Representa o tempo e a eternidade; neste mundo está suxeita ó tempo, pero é eterna no outro se non morre violentamente.

A serpe pasa do espacio húmido —primeira metade do ciclo— ó seco —segunda metade—, do espacio salvaxe ou non habitado ó espacio habitado. Vive nas minas e na superficie, no alto da montaña e no val.

A serpe é a manifestación do dobre aspecto da natureza, é a continuidade da mesma natureza.

Mónica Beatriz Suárez Groba

FONTES CONSULTADAS: “GALICIA 2001”, Etnografía espiritual, Xunta de Galicia.

OUTRO ARTIGO RELACIONADO CON CERPONZONS :

Cerponzóns, Anllóns: hidrónimos y serpientes
En los libros de los augures romanos se conservaban en secreto los verdaderos nombres del río Tíber; uno de ellos, coluber (culebra), se debía evidentemente a su curso sinuoso, como el del cuerpo de una serpiente (Santiago Montero Herrero, El emperador y los ríos).
La ofiolatría fue muy probablemente un culto hídrico al río bajo su forma serpentiforme. En Galicia el topónimo Cerponzóns (Pontevedra) remite a la forma “Serpentiones”, documentada en 1019. Asimismo en el Tumbo de Samos aparece un “rivulum Serpentina” documentado en 1074. En la base de datos de Toponimia de Galicia se recogen como hidrónimos derivados de la base *SERP-, “culebra, río sinuoso”: Rego das Serpes (Barreiros, Lugo), Río da Xerpe (Betanzos, Coruña), Fonte da Xerpe (Cambre, Coruña) y Val da Serpe (Manzaneda, Ourense).

Pedrafita do Monte Curuto. (C) O Embigo do Becho: Espectacular achado en Cerponzóns.
En mi opinión el serpentiforme grabado en el milenario menhir de Cerponzóns sería un emblema heráldico del nombre del río-serpiente del lugar, Serpentione, actual río Rons. Para ello sería necesario presumir, dada la antigüedad del grabado, anterior a la romanización de la Península, que la base hidronímica *SERP-, “culebra, río sinuoso”, era paleoeuropea, no exclusivamente latina.
Moralejo Lasso había considerado que el nombre del río Anllóns (Bergantiños, Coruña) podía provenir de *angulones, aumentativo del latín angulum, “ángulo”, en referencia a los meandros del río: “de *ang(u)lones “rincones, meandros”, por alusión a los que forma en su curso bajo y desembocadura”. Perfilando algo más su idea diremos que su *angulones podría ser en realidad un derivado de anguis, “serpiente, culebra, río sinuoso”. Asimismo, Angrois (Santiago de Compostela, Coruña) podría compartir la misma etimología *angulones pero con otra solución que comprende g´l > gr, como en regula > regra, y caída de la nasal intervocálica (Angrões, 1396 – Corpus Xelmírez).
( https://www.blogger.com/profile/17060446685219592961 )

NOVO ARTIGO ENCONTRADO :

HISTORIA DE CERPONZONS

Ten a parroquia de Cerponzóns unha longa historia ás súas costas. 

Historias de serpes, como da que se di procede o seu nome, do latín ‘serpo’, aparecendo a súa primeira mención nun documento do rei Afonso V, que a chamaba Serpentiones; pero tamén de antigas lendas, como a que dicía que polas súas terras andaba unha muller vestida de branco que preguntaba ás mozas do lugar se querían que as peitease, e logo de facerlles cocer un bolo de pan e meterllo na boca a unha serpe, esta dáballes un paquetiño que ó chegar á casa debían meter nunha arca, e ó día seguinte esa arca aparecía chea de ouro.
Pero tamén ten restos históricos, como o romano Miliario de Magencio agochado en forma de columna nunha finca da familia Osorio Galos, e que agora se atopa no Museo de Pontevedra. Esta familia é fundamental no devir da historia da parroquia. Os escudos que se atopan no interior e exterior da igrexa de San Vicente deixan constancia da súa importancia. Así, a liñaxe Osorio, descendente do Conde Gutiérrez Osorio, chegou a enlazar coa primeira nobreza española. As súas armas son dous lobos esfolados postos nun pau, e os Galos, procedentes de Betanzos, presentan na súa armadura tres galos con catro espadas de ‘gules’. Xa nos arquivos parroquiais figuran apelidos de sacerdotes dende 1514, entre os que se atopan Osorio, Galos, Montenegro, Sotomayor, Rega e Saavedra, que amosan a ligazón con diferentes ramas da fidalguía. 

Nesa igrexa de San Vicente, referente histórico artístico da parroquia, atópanse restos que van dende o século XIII ata a parte principal do século XVIII, século do que tamén procede a imaxe de San Vicente que se venera no altar maior.
No seu amplo adro un fermoso cruceiro ou a casa reitoral construída na segunda metade do século XVIII son boa mostra do amplo patrimonio que nos ofrece 

Cerponzóns.
28 de Setembro do 2014 ( Diario de Pontevedra)


Segundo o Catastro do Marqués da Ensenada, entre 1750 e 1754 na parroquia de Cerponzóns atopábanse a pleno rendemento 18 muíños de auga ao longo das canles dos regatos de O Castrado e Acibal , entre 1750 e 1754.

Un estudo efectuado pola asociación veciñal O Chedeiro revela que o Arquivo Eclesiástico conserva un escrito datado o 11 de novembro de 1960, redactado polo párroco Jesús García Gómez, cunha detallada descrición do estado das propiedades do clero, referíndose a un muíño da súa propiedade na Gándara.


Muíño de Arriba, de Abaixo, dá Ufa, dá Gándara, do Castrado, vos Pasales, O Caeiro, Muíño Lanuxe, Orzera, Bouza do Rey, Balea e Ponte Beán son os nomes dalgunhas das antigas estruturas nas que os veciños de Cerponzóns moían o gran.

Representantes da entidade veciñal O Chedeiro, do club de fútbol e da asociación cultural Chan do Monte de Cerponzóns sinalan que «ao longo dos regatos que cruzan a nosa parroquia aínda podemos contemplar os restos desta parte da nosa historia que, ocultos entre a maleza e o abandono, esperan a que alguén lles devolva o seu esplendor de outrora».

SERPENTIO

Antropónimo latino (Kajanto 1965: 359), derivado do apelativo serpens ‘serpe’, ou melhor do verbo serpo, serpere ‘arrastar, agatumar-se’. Um dos últimos imperadores romanos do ocidente foi Flavius Libius Severus Serpentius.

Semelha ter-se extinguido na península antes do século 10º, já que nom atopo nengumha pessoa com este nome nem na documentaçom medieval galego-portuguesa, nem na leonesa, nem na catalá.
Toponímia:
Do genitivo Serpentionis (declinaçom consonántica, Serpentio, Serpentionis) procede:
Cerponzóns (freguesia em Pontevedra, Pontevedra) < Serpenciones (TA d. 61, 1019)

(villa) *Serpentionis ‘a propriedade de Serpentio’ > Serpenciones > *Serpenções (queda do n intervocálico) > *Serponçõõs (assimilaçom vocálica no hiato, e tamém do /e/ pretónico, provavelmente baixo o influxo da oclusiva labial /p/) > *Serponçóns (perda da nasalidade vocálica + regeneraçom de nasal na coda, propria do ocidente da Galiza) > Cerponçóns. 

A atual grafia, com <c>, apenas é mostra da neutralizaçom no ocidente da Galiza das sibilantes medievais /ts/, /dz/, /s/, e/z/ num único fonema. Por outra banda, o facto do genitivo se ter formado pola desinência -onis, e nom pola medieval -oni, sugere que este topónimo é tardo-antigo máis que medieval, provavelmente de época propriamente sueva.
Publicado 21st March 2013 por Cossue

TENDRÍA QUE VER Flavius Libius Severus Serpentius, CO NOME DA PARROQUIA ?

 Natural de Lucania, fue nombrado emperador por Ricimero tras la destitución de Mayoriano, pero no fue reconocido por el Imperio de Oriente.

Libio Severo murió el 15 de agosto del 465; algunos historiadores creen que envenenado por Ricimero,pero la muerte por causas naturales también es posible.
A su muerte se abrió un largo interregno de 16 meses que terminó en el 467 con la coronación de Antemio.

( https://es.m.wikipedia.org/wiki/Libio_Severo )