RECORDANDO O CURA PÁRROCO DON BENITO LARIÑO GARCÍA ( 17/10/1933 ) ( 15/08/2007 )
O 17 de Outubro de 1933 nace na parroquia de Louro, pertencente ao municipio de Muros, na provincia da Coruña, parroquia situada na marxe dereita de ría de Muros e Noia.
Ordénase sacerdote o día 22 de Marzo do ano 1958, sendo nomeado ecónomo de Viascón.
(Un ecónomo e un sacerdote que rexenta e administra unha parroquia vacante ata que se produce o regreso do párroco ausente ou o nomeamento dun novo párroco).
Un ano máis tarde, en 1959 é rexente da parroquia de Sto.Tome de Nogueira :
Despóis en 1960 pasa a desempeñar a función de párroco na parroquia de Sta. María de Besomaño :
Pasan tres anos cando no 1963 establécese como cura da nosa parroquia de San Vicente de Cerponzons :
O mismo tempo leva tamén a parroquia de Verducido :
Tamén uns anos máis tarde encárgase de levar a parroquia de Alba, era no ano 1975 :
Máis tarde, no 1982, é nomeado ecónomo de San Pedro de Villalonga :
co seu anexo de Sto. Tomé de Gondar, onde estivo realizando a súa labor pastoral ata os seus últimos días:
Tras unha longa enfermidade falece o 15 de Agosto do 2007, contaba 73 anos
O SEU PASO POLA PARROQUIA DE CERPONZONS :
Don Benito foi nos vinte anos que estivo na nosa parroquia un bo cura párroco, bonachón, bondadoso, sinxelo, sempre ao servizo dos veciños.
Un dos lugares que frecuentaba en moitas ocasións era a taberna dos meus pais, a taberna da RONS, alí separadamente das interminables partidas de cartas que se daban ás veces ata as tantas da madrugada, tamén se reunían os veciños que naqueles anos desempeñaban algún cargo nas directivas das asociacións de veciños existentes.
Foron moitas comidas e ceas as que tanto en Cerponzons coma en Verducido compartiu Don Benito cos seus feligreses.
Don Benito era un máis, e a súa proximidade cos veciños facía que sempre estaba atento á problemática social da parroquia, así foi como contribuíu de forma activa na dirección e organización da traída de augas de Tilve, Leborei e A Bouza, unha das obras máis importantes realizadas na Parroquia.
Quizais sexa hoxe cando valoremos máis o servizo que prestou á comunidade que naqueles anos, quizais se mereceu unha despedida da parroquia cun maior recoñecemento por parte de todos polo seu labor ao longo de tantos anos.
XUÑO DO 1968
Desde que chega á parroquia no ano 1963 a miña familia mantén unha estreita relación con él , sempre que podía paraba na taberna e alí falábase distendidamente dos aconteceres da parroquia.
Recordo que cando era pequeno, á hora de ir a misa Don Benito tiña por costume facer sentarnos nas bancadas que estaban no altar, alí sentados podiamos estar uns doce nenos, había veces que nos tiña que chamar a atención porque eramos pícaros e sempre había algún de nós que gastaba unha broma en plena misa e facíanos rir aos demáis, normalmente os que estaban situados a espalda de Don Benito.
A maioría dos nenos que nos sentabamos nese lugar eramos os que despois quedabamos logo da misa para a preparación da nosa Primeira Comuñón.
Eramos un grupo que estabamos sempre xuntos, antes da misa tiñamos o noso partido de fútbol, detrás mesmo da igrexa, onde está hoxe en día situado o palco da música, alí ás veces tiñamos de espectador a Don Benito, que gozaba véndonos xogar á pelota.
Outras veces chamábanos a atención porque xogando ao escondite metiámonos no palomar ou por algún recuncho da Casa do Pobo e facíao por que non quería que nos fose a pasar algo, pois subíamos a canto sitio había para escondernos.
Tamén teño un grato recordo, supoño que algúns dos que lerán isto tamén , de ir as tardes dos domingos a ver a televisión á Casa Rectoral, nos anos 60 non había prácticamente en ningunha casa da parroquia unha televisión e a chegada á parroquia dunha das primeiras foi a de Don Benito, onde o primeiro que fixo foi a de invitarnos a ir ver aquelas series que os domingos á tarde botaban, como por exemplo Bonanza, acordádesvos ?
ANO 1973, comenzan os traballos da traída de augas :
DOCUMENTACIÓN SOBRE PERMISOS PARA ATRAVESAR A N550.Firma de D. Benito
DOCUMENTOS RELACIONADOS COA TRAÍDA DE AUGAS :
1976, o Diario de Pontevedra faise eco da inauguración :
EL ALCALDE, QUEIZÁN, INAUGURÓ LA TRAÍDA DE AGUAS A LOS LUGARES DE BOUZA, TILVE Y LIBOREI, DE LA PARROQUIA DE CERPONZONES
PONTEVEDRA.-( Servicio informativo D.P. )
El alcalde, Queizán, presidió en las últimas horas de la tarde de ayer, el emotivo acto de la inauguración de la traída de aguas a los lugares de Bouza, Tilve y Liborei de la parroquia de Cerponzones acompañado de los concejales señores Portela Solla y Portela Arribas.
Se inició con unas palabras del secretario de la Comunidad de Vecinos, señor Magdalena Abilleira, con las que puso de manifiesto su satisfacción y la de todos los vecinos por una mejora tan importante, como la que supone tener agua en sus respectivos domicilios, realizando una exposición de otras necesidades en los distintos puntos de la parroquia, especialmente en lo que se refiere a caminos, alumbrado público, con el caso concreto del acceso desde la general a la iglesia parroquial, ” que como todos ustedes han podido comprobar, se encuentra en calamitoso estado”. Agradeció la presencia del alcalde, concejales y demás personalidades, haciendo votos para que pronto se realicen las obras de mejora en la parroquia.ña continuación, el representante de Extensión Agraria, don José Vázquez, en brillante intervención, en lengua vernácula, puso de manifiesto, la importancia de la obra realizada por los vecinos, al mismo tiempo que puntualizó que Extensión Agraria estaba dispuesta a colaborar en las demás obras de mejora que se realizasen en la parroquia. Seguidamente, hizo entrega al señor cura párroco, don Benito Lariño García, de un talón bancario por 125.000 pesetas. Cerró el acto el alcalde Queizán, para agradecer que se le hubiese invitado a una inauguración tan importante, en unos momentos en que la problemática municipal desbordaba todos sus planteamientos económicos. Son muchos los problemas del Ayuntamiento tiene pendiente de solucionar y para mí significa una gran satisfacción actos como este en el que un grupo de vecinos ha conseguido llevar a cabo, a base de su prestación personal, una mejora tan importante como la de la traída de aguas.
Dos años y medio se ha tardado en realizar esta obra tan importante bajo la dirección del señor cura párroco, don Benito Lariño García, en la que se han invertido tres millones trescientas mil pesetas, incluidas las horas de trabajo de los sesenta y dos vecinos, que ahora se encuentran íntimamente satisfechos por el esfuerzo realizado.
Finalmente fue servido un vino español.

TAMÉN RECORDAMOS A SÚA IMPLICACIÓN NO LUGAR DO CASTRADO :
Unha das muitas actuacions que fixo D. Benito para beneficio da Parroquia foi a de ser parte principal na mellora do camiño portugués que pasa polo lugar do Castrado, foi grazas a él levouse a cabo o primeiro asfaltado deste camiño, así mellorouse de boa maneira o acceso ás 6 casas do lugar, algunhas delas actualmente deshabitadas.
Tamén foi mellorada grazas a labor de D. Benito a potencia da luz eléctrica, pois dita potencia que había daquela no lugar do Castrado era insuficiente.
PEPE RIVAS, AGRADECIDO POLO APOIO DE DON BENITO :
Falando un día con Pepe Rivas Fontán saíu a relucir a persoa de Don Benito, o que fose alcalde de Pontevedra comentoume que tanto el como a súa muller Gloria recordábano con moitísimo agarimo.
Recorda coma se fose hoxe en día que cando a súa muller Gloria foise para Cerponzons de mestra non dispoñían de diñeiro para facer as reformas necesarias no local destinado para dar as clases, o local non era outro que o que hoxe coñecemos todos como A Casa do Pobo.
E alí estaba Don Benito para botarlle unha man e animar a Gloria para que pedise un crédito no Banco, el ofreceuse a acompañar a Gloria e a Pepe ao Banco para negociar e ser aval da parella de mestres que por aquel entón comezaban a súa vida de casados.
Era unha considerable suma de diñeiro que tiveron que afrontar naqueles anos e que lle entrañaba moitas dúbidas de si poderían levar a cabo o que tiñan en mente, Don Benito non dubidaba en que sairían adiante co seu proxecto e asi foi.
ANÉCDOTA:
16 de Xuño do 1977 encontramos unha noticia que se publicou no xornal La Voz de Galicia :
EL CURA PARROCO DE CERPONZONES, DENUNCIADO EN EL JUZGADO DE GUARDIA
Por irregularidades en la constitución de la mesa electoral de Cerponzones, municipio de Pontevedra, ha sido denunciado ante el Juzgado de Instrucción de Pontevedra 2, el cura párroco don Benito Lariño. Al parecer, el señor Lariño ocupó la presidencia de la mesa sin tener la autorización expresa, y en la que figuraba como vocal de la misma inicialmente.
AÑO 1982
UN DOS SEUS SACRISTÁNS RECORDA UNHA ANÉCDOTA…
Un domingo antes da misa o sancristán atopábase preparando o traballo encomendado por D. Benito, cando se dou de conta que non tiña viño para celebrar a eucaristía, entón achegouse á Casa Reitoral e pediulle a María Luisa, a irmá de D. Benito, que lle dese un pouco de viño.
Nunha daquelas pequenas botellas de gasosa con peche a presión encheulle a botella e marchou de novo camiño da Igrexa,subindo as escaleiras que hai enfrente a que era a casa dos caseiros, ao sancristán veulle a sede, segundo él o demo tentoulle, e quixo probar aquel viño. Un sorbo pequeno non ía decatarse D. Benito, , pensou, e nin dito nin feito, abriu a botella e bebeu….pero oh ! Pasouse bebendo….mirou para o casco e casi non quedaba viño dentro !
Agora si que a fixen boa ! D. Benito vai matar !
E non vou ir de novo xunto a María Luisa a pedirlle máis viño ! Foi cousa do demo ! Que vou facer agora ! Non ve vai crer !
O sancristán estaba fóra de si, xa estaba na sancristía para preparar todo e faltáballe o principal, o viño.
De súpeto veulle unha idea ! Encher a pequena botella de auga ! Seguro que D. Benito non se decataría….así o fixo e comezou a rezar para que todo saíse ben durante a misa.
Comezou a misa, todo ía ben, ata chegar o momento en que D. Benito ponse a beber o viño, no mesmo momento que o bebía xa se dou de conta que algo pasara, mirou para o sancristán, é en plena misa e coa voz en alto preguntoulle: Javier, ti púxecheslle auga ao viño ?
A cara do Javier volveuse de mil cores, non sabía onde meterse, todo o mundo mirando cara a él, é D. Benito seguía insistindo, o sancristán só podía negar coa cabeza que non botara auga e pola súa boca só lle saía un non, un non que case nin el podía escoitar, estaba a pasar unha vergoña que nunca na súa vida pasara.
D. Benito seguiu coa celebración da misa e ao finalizar, na sancristía, estando os dous sós, volveulle a preguntar, estiveches a beber non ?
Foi o demo D. Benito, tentoume, tiña sede e quixen probar un pouquiño, pero foi o demo que me dicía que bebese máis, que estaba moi bo…
Bo, bo, tranquilo, xa pasou, pero cando sexa así, cando teñas ganas de beber un pouco de viño, só tes que achegarche a xunto María Luisa e pedirlle que che de un vaso de viño, pero non volvas botarlle auga ao viño, que estragas o viño…..
UNHA ANÉCDOTA MÁIS, ESTA VEZ EN CASA RONS, UNHA CEA ESPECIAL : CRIADILLAS REBOZADAS
Normalmente cando eran as festas da parroquia a celebración nas casas dos veciños adoitábase facer unha comida especial, en xaneiro, festividad do Patrón San Vicente, adoitábase facer un bo cocido e no día do Corpus, un cabrito era o principal prato en moitas casas.
Uns días antes do día Corpus viña montado dacabalo un señor que era veciño de Campaño, dedicábase a matar os carneiros é era costume moi arraigada que en moitas casas da Parroquia matásese un carneiro para a celebración do Corpus, en moitos casos debido a que algún fillo ou neto celebraba a súa Primeira Comuñón, ou ben porque xa era tradición dos seus antepasados.
Resulta que estando na taberna da Rons Daniel Cochón, veulle unha idea a cabeza…., porque Daniel era especialista en preparar unha das súas rápidamente, era un arma lanzas de coidado jajajaja.
Chamou á filla de Carmen a dá Rons, Mari Carmen, e díxolle que quería contar con ela para unha cea especial que ía facer cunhas amizades, preguntoulle si podía contar coa súa colaboración para preparar unha cea especial, díxolle de que viña unha xente importante, que quería quedar ben con eles , e si podía preparar un produto que ía traer el personalmente, e a miña irmá respondeulle afirmativamente, que contase con ela.
Ben, entón vasme a preparar para tal día unha cea que consistirá nunha ensalada con cebola e unhas criadillas que che traerei deica pouco.
A miña irmá estivera uns anos en Barcelona e de alí tróuxose a receita das criadillas de carneiro , pois a cea consistiría niso, soamente en ensalada con cebola e criadillas de carneiro rebozadas.
Aos dous dias aparece Daniel con oito quilos de criadillas, a miña irmá ao ver aquela bolsa chea de criadillas asustouse toda, mimadriña señor Daniel ! Teño que facelas todas ? Si Carmiña, si, e non vai quedar ningunha, xa verás…
O día sinalado para a cea estaba chegando, e Daniel xa fora invitando a uns cantos veciños a cear, estes veciños eran Don Benito, Emilio Calvete, Juan dá Rons, o seu xenro Gonzalo, Agustín O Raposo e o fillo de Daniel, Pepe Cochon.
E chegou o día da cea, empezaron a vir á taberna os invitados por Daniel, mentres non estaban todos foronse achegando á barra e tomaron unhas cuncas de viño tinto mentres esperaban.
Carmiña xa estaba na cociña desde facía unha hora, ao empezar a chegar os invitados púxose ao choio, empezou retirandolle a dobre pel que traen as criadillas, logo de retiradas as peles ferveunas en auga con sal.
Tiña que estar atenta para que lle saísen ben, cando xa estaban moi tenras, cortounas en rebanadas non moi finas, rebozounas con ovo batido e pan rallado, e despois fritiunas na tixola con aceite de oliva, Carmiña para darlle máis sabor fixera un picadillo moi fino de axos e perexil, que mesturou co batido de ovo.
Pouco tempo logo de estar todos, a miña irmá invítounos a pasar ao reservado, a mesa estaba preparada, algúns dos invitados xa coñecían de que ía a cea, outros tiñan dúbidas de que era o que lle ían a servir esa noite….
Carmen a dá Rons e a súa filla Carmiña, a cociñeira especializada en criadillas dispuxéronse a servir a cea, primeiro as ensaladas e seguidamente os oito quilos de criadillas, servidas en filetes rebozados que ao ser postas as bandexas na mesa desprendían un cheiro que todo o mundo estaba desexando botarlle un bocado a aqueles bistequeles que traían da cociña….
Comezou a cea e os invitados se despachaban a gusto, nisto que Daniel comezou a preguntar, primeiro dirixiuse a Agustin O Raposo : Que tal Agustin, gustachen os filetes ? Pois si Daniel, están ricos, moi sabrosos….Daniel respondíalle : Así me gusta, pois come come, que comes do teu..
Emilio, e a ti, gústanche ? Si que me gustan, respondeu Emilio con aquela particular forma de pronunciar que tiña, a resposta de Daniel foi a mesma : así me gusta, pois segue comendo, que comes do teu….
E así ía preguntando Daniel, e á vez partíase de risa interiormente, notábaselle, ata que de tanto que preguntaba houbo quen empezou a mosquearse.
O primeiro foi Agustín, e sen preocuparlle que estaba Don Benito diante, preguntoulle a Daniel : Pero porque preguntas tanto e contestas o mesmo ? Que carallo estamos comendo ?
Juan dá Rons coñocía de que ía a cousa e empezou a rir, Don Benito engurraba o ceño e o que máis e o que menos esperaban a resposta de Daniel….
E Daniel todo campechano díxolles : Estades comendo as criadillas dos vosos carneiros, ou se cadra Agustín está comendo as de Emilio e Juan as de Agustín e Don Benito as do meu jajajajajaja, aquilo foi o non vai máis, algúns dos presentes non lle gustou o que estaban ceando, pero a maioría seguiu ceando coma se tal cousa, entre eles Don Benito, pois estaban moi ricas e esas cousas non se comían todos os días.
A cea finalizou con cafés e copas de licor, e as risas seican foron longas……
ARTIGOS RELACIONADOS CON DON BENITO :
Sábado 16 de Noviembre de 2013 | Diario de Pontevedra
La Asociación de Veciños San Pedro de Vilalonga pretende bautizar la futura casa parroquial, cuya construcción podría comenzar en pocas semanas, con el nombre del que fue sacerdote de la localidad durante un cuarto de siglo
LA Asociación de Veciños San Pedro de Vilalonga no quiere que el recuerdo de Benito Lariño García caiga en el olvido. El colectivo pretende que la nueva casa parroquial que planean construir sobre los cimientos de la que en su día fue la casa rectoral sea ‘bautizada’ con el nombre del que fue sacerdote de la parroquia durante un cuarto de siglo.
Don Benito, tal y como era conocido por los vecinos de la villa, falleció el 15 de agosto de 2007. Fue entonces cuando, a los 73 años, sucumbió ante el cáncer. Aunque fue enterrado en Muros, su localidad natal, también se ofició una misa en su honor en el templo sanxenxino, a la que asistieron más de un millar de personas. En su funeral tomaron parte 23 sacerdotes de distintas parroquias de O Salnés. Ahora, la directiva de ‘San Pedro’ pretende rendirle homenaje poniendo a su nuevo centro social el nombre del famoso párroco, ya que, tal y como señalan los dirigentes, «el trabajo que desarrolló durante 25 años en la parroquia merece un reconocimiento».
Antes de morir, Benito Lariño donó a la parroquia parte de sus ahorros. Además, la Asociación de Veciños también recuerda la implicación que el sacerdote mantuvo con los colectivos locales durante su estancia en Vilalonga, donde, además de encargarse de los oficios religiosos, también impartió clases en el instituto de la localidad, en el que ejerció de maestro hasta pocos años antes de su fallecimiento. Por todo ello, la agrupación presidida por Amancio Torres desea que la casa parroquial pase a lucir el nombre del antiguo cura en cuanto sea inaugurada.
En este sentido, cabe recordar que la pretensión de la Asociación de Veciños de San Pedro es la de poder empezar a utilizar las instalaciones a principios del próximo verano. Para ello, antes será necesario acometer la demolición de la antigua casa rectoral, que lleva deshabitada varios años. Su estado de deterioro imposibilita que la infraestructura pueda ser reformada, tal y como propuso la Dirección Xeral de Patrimonio antes de dar el visto bueno a la actuación.
Aurelio Ares
El agradecimiento de los impulsores de esta iniciativa no se reduce exclusivamente a la figura de Benito Lariño, que ya en su momento defendió también la idea de contar con un nuevo centro social en la parroquia para la celebración de diferentes actividades. En este proyecto también se ha implicado activamente el actual párroco de la localidad, Aurelio Ares, que actualmente compatibiliza sus tareas en Vilalonga con los oficios religiosos en la parroquia de Dena, en Meaño. Don Aurelio no dudó en echar una mano a la Asociación de Veciños.
Fue él quien logró convencer al Arzobispado de Santiago de Compostela para que la Iglesia asumiese íntegramente el coste de los trabajos, que ascenderá a unos 250.000 euros aproximadamente. El sacerdote, al igual que su antecesor, considera que la actuación es muy necesaria para la parroquia. «Es muy importante poder disponer de un local de estas características, porque servirá para poder celebrar allí las sesiones de catecismo. Allí los niños tendrán mucho más espacio y estarán más cómodos. Además, también se podrán realizar otras gestiones», explica Aurelio Ares. En este sentido, el colectivo vecinal está dispuesto a ceder un despacho al párroco.
Agradecimiento
El cura de Vilalonga también aprovechó la ocasión para mostrar su agradecimiento a los dirigentes eclesiásticos por su implicación a la hora de asumir el presupuesto. Don Aurelio asegura que las negociaciones fueron rápidas, ya que «el señor arzobispo es consciente de que necesitamos estas instalaciones. Desde el primer momento se mostró muy comprensivo con nuestra petición, por lo que le estamos muy agradecidos».
El último requisito para concluir los trámites burocráticos es que la Xerencia de Urbanismo dé el visto bueno a los trabajos de demolición de la casa rectoral y a la construcción del nuevo centro. En la última sesión del Consello no se pudo incluir la aprobación de la licencia. Sin embargo, tanto la Administración como la propia Asociación de Veciños confían en que el visto bueno definitivo pueda ser una realidad en la próxima reunión.
http://diariodepontevedra.galiciae.com/noticia/183485/un-homenaje-don-benito